'Zelfs in Kuala Lumpur wordt het Udens Weekblad gelezen'

Vorig jaar deelde Joop de Lange (99) zijn levensverhaal in het Udens Weekblad. Hij kreeg daarop veel reacties. Niet alleen kwamen mensen speciaal op de motor naar Uden om een bakje koffie met hem te doen, zijn verhaal ging ook de landsgrenzen over. "Ik merkte dat het Udens Weekblad wereldwijd wordt gelezen."

Door: Henk Lunenburg

Tien maanden geleden vertelde u uw levensverhaal aan het Udens Weekblad, hoe is dat ontstaan?
"Toen ik op 98-jarige leeftijd gevraagd werd om mijn levensverhaal te vertellen, had ik mijn bedenkingen. Wat zou ik kunnen vertellen dat andere mensen willen lezen, vroeg ik mij af. Ik besloot het toch te doen en was zeer verrast toen ik het mocht lezen vóór het gepubliceerd werd. Mijn leven is niet altijd mooi en geweldig geweest, er waren hoogte- en dieptepunten. Vooral de tijd dat ik tijdens de oorlog verplicht werkzaam was in Duitsland en de scheldpartijen die we over ons heen kregen, op het station in Maastricht, bij terugkeer in Nederland hebben diepe indruk gemaakt op de lezers. Voor mijn werk kwam ik naar Uden en werkte bij Simpla-Lux en Dico. Nu woon ik al 56 jaar met veel plezier ik Uden. Mijn levensverhaal is prachtig beschreven."

Al de eerste week na het verschijnen van uw levensverhaal kwam de eerste reactie binnen bij het Udens Weekblad.
"Op de redactie van het Udens Weekblad kwam de eerste week al een verzoek binnen van iemand die vroeger ook in Rijswijk had gewoond, hij wilde graag contact met mij. Deze man woont ook al lang in Uden en samen hebben we herinneringen opgehaald. Hij wilde graag meer weten over het Rijswijk van vroeger omdat hij de geschiedenis van Rijswijk aan het beschrijven was. De kaart die hij had meegebracht was een recente kaart van Rijswijk, zo ken ik het niet. Maar ik kon hem wel veel vertellen over de 'oude kern' en over wat er van vroeger nog staat. Zijn vader en ik hebben in dezelfde klas gezeten op de lagere school. Nog regelmatig hebben wij telefonisch contact."

Joop heeft regelmatig contact met zijn neven en nichten. (foto: Henk Lunenburg)
 

Joop de Lange werd geboren in het Zuid-Hollandse Rijswijk. In het Udens Weekblad van woensdag 10 oktober vorig jaar deelde hij zijn bewogen levensverhaal. De bijna honderjarige Joop komt uit een gezin met acht kinderen. Voordat hij klaar was met zijn opleiding tot binnenhuisarchitect, brak de Tweede Wereldoorlog uit. Duitsers legden beslag op het schoolgebouw. "Ik ging bij Pander werken, waar ski's werden gemaakt voor landingsgestellen voor Duitse vliegtuigen. Een deel van het personeel moest naar Duitsland om daar te gaan werken, en ik was één van hen." Van 1942 tot 1945 werkte Joop in een Duitse fabriek in München waar hij houten spaken maakte voor landbouwvoertuigen. Op 31 augustus keerde hij terug naar Nederland. "Op het station van Maastricht werden we flink uitgescholden, maar werken voor de Duitsers was nooit onze vrije keuze geweest." Eind 1945 leert hij zijn vrouw Ria kennen tijdens de bevrijdingsfeesten. Ze trouwen in 1947 in Rijswijk en verhuizen naar Ede voor het werk van Joop. In 1963 verkast het stel naar Uden als Joop een advertentie in De Telegraaf ziet van Simpla-Lux die een fabriek had in het Brabanste dorp. Joop heeft ongeveer twintig jaar bij het bedrijf gewerkt en werkte tot zijn 63^ste bij Dico. Zijn vrouw werkte bij HoutBrox en Maison van den Boer. In 2006 overleed Ria. In zijn bungalow kan Joop heel goed voor zichzelf zorgen, vertelde hij vorig jaar. "Koken en bakken doe ik zelf en boodschappen doe ik met mijn scootmobiel. Wekelijks komt iemand poetsen. Het contact met de buren is heel goed. Regelmatig drinken we een kop koffie." Zijn hobby is legpuzzels maken. "Meestal van Oostenrijk en Duitsland. Dat ken ik van de vakanties."

Hoe reageerde uw omgeving op het verhaal?
"Ik kreeg heel veel leuke reacties, niet alleen van buren en kennissen maar ook tijdens het boodschappen doen werd ik aangesproken door mensen die mijn levensverhaal hadden gelezen. In Uden woont nog een oud-collega die ik ken van Simpla-Lux en van Dico, ook daar heb ik nog regelmatig contact mee. Dat het verhaal in het Udens Weekblad zo massaal gelezen zou worden had ik van tevoren nooit verwacht. Maar daar is het niet bij gebleven."

Wat is er nog meer gebeurd?
"Op een dag stopte een motorrijder met een hele zware motor onder de carport van mijn huis. Hij vroeg of ik hem kende. Ik zei: 'misschien als je eerst je helm afzet'. Maar ik kende hem niet. Ook hij kwam uit Rijswijk en had mijn adres gekregen van de eerste man die bij mij geweest was. Bij een kopje koffie vertelde hij dat zijn vader met mij in de muziek had gezeten. Speciaal voor mij was hij op de motor naar Uden gekomen. Een paar weken later merkte ik dat het Udens Weekblad wereldwijd wordt gelezen."

Hoe bedoelt u dat?
"Op een zondagmiddag zat ik te puzzelen toen ik een telefoontje krijg van een zekere Hans Groeneboer (mijn vrouw heette ook Groeneboer), hij was een neef van mijn vrouw. Mijn telefoonnummer had hij gekregen van zijn nichtje uit Kuala Lumpur (Maleisië). Daar hadden ze mijn levensverhaal via internet voorbij zien komen. Ze hadden altijd gedacht dat ik al dood was. Via andere mensen had ze mijn telefoonnummer gekregen en aan Hans gevraagd contact met mij op te nemen. Deze week kreeg ik van Hans te horen dat zijn nichtje binnenkort vanuit Kuala Lumpur op vakantie naar Nederland komt en dan komt ze zeker bij mij op visite. Hierna hebben verschillende neven en nichtjes van mijn vrouws kant contact met mij gezocht. Ik ben hun enigste oudoom die nog in leven is. Met mijn neven en nichten heb ik nog altijd contact."

Joop met het artikel dat vorig jaar in het Udens Weekblad verscheen. (foto: Henk Lunenburg)

Heeft u nog wel tijd om puzzels te maken?
"Ik vind het ontzettend leuk dat er zoveel onverwachte reacties op mijn levensverhaal zijn gekomen en dat ik weer contact heb met mensen die dachten dat ik al dood was. Maar het leven gaat verder en daar hoort puzzels maken ook bij. Ik doe nog graag zelf mijn boodschappen en kook mijn eigen potje. Met de buurtjes drink ik regelmatig een bakje koffie. Over acht maanden hoop ik 100 jaar te worden. Ik verheug mij nu al op het bezoek van onze burgemeester."