Begraafplaats Orthen: het graf van rechter Jean Henri Cazius
HistorieDEN BOSCH | De Bossche Omroep plaatst een serie met verhalen over bijzondere graven op begraafplaats Orthen. De enige begraafplaats in de stad is de laatste rustplaats van vele Bosschenaren, bekend en minder bekend. En achter elk graf schuilt een verhaal.
door Lisette Broess-Croonen
Een ijzeren hekwerk met een simpel ijzeren bordje met onder de woorden ‘hier rust’ een naam en geboorte- en overlijdensdatum. Het graf op het oude protestantse deel van het kerkhof is zo simpel dat het niet doet vermoeden dat de overledene een voornaam man in Den Bosch was. Jean Henri Chrétien Cazius was rechter aan het hof van Den Bosch en lid van de sociëteit De Zwarte Arend.
Jean Cazius
Jean Cazius werd in 1824 in Luik geboren, als oudste van drie kinderen. Op negentienjarige leeftijd ging hij rechten studeren in Utrecht, de plaats waar zijn vader geboren was. Na zijn promotie werd hij substituut-griffier van de rechtbank in Roermond en daar later ook substituut hoofdofficier van justitie. Hij vervolgde zijn carrière als rechter in Maastricht en uiteindelijk van 1876 tot aan zijn dood in Den Bosch. Naast zijn werk als rechter, was hij ook lid en schatkistbewaarder van het college van regenten over de gevangenissen.
In 1862 trouwde Cazius in Roermond, waar hij toen werkte, met jonkvrouw Anna Paulina de Sturler de Freinisberg. Samen kregen zij vier kinderen, die allen in Roermond werden geboren. In Den Bosch werd hij ook lid van de sociëteit De Zwarte Arend, één van de oudste herensociëteiten van de stad. In 1898 overleed Cazius op 74-jarige leeftijd in Den Bosch, waar hij ook begraven werd.
Unico Cazius
Door bij het gerecht te gaan werken, trad Jean in de voetsporen van zijn opa Jan Hendrik Cazius en zijn vader Unico Willem Elisa Cazius. Zijn opa was advocaat in Utrecht en zijn vader was procureur-generaal bij het provinciale gerechtshof in Limburg en Utrecht. Voordat hij in de rechten ging, was Unico Cazius in dienst getreden bij het wapen der rijdende artillerie, waar hij zich opwerkte tot eerste luitenant. Hier maakte hij nog de slag bij Waterloo mee.
Hij liet zich eervol ontslaan om bij de Hollandse Kamer van het hooggerechtshof in Luik te gaan werken. Daar trouwde hij met zijn Franse vrouw. In 1830 weigerde hij een onderscheidende bevordering en werd daardoor met aanhouding bedreigd, omdat hij het oproerig bewind in België niet wilde dienen. Daarom vertrok hij met zijn gezin naar Nederland. Unico Cazius werd onderscheiden als Ridder in de Orde van de Nederlandse Leeuw en als Grootofficier in de Orde van de Eikenkroon.