Släpstick
door Elke Veenhuizen
We waren al vroeg in de zaal en dat bleek beloond te worden: al voor de voorstelling startte, gebeurde er van alles op het podium en in de zaal. De piano was al zelf aan het spelen, op het podium werd gebiljart en een van de leden van Släpstick liep door de zaal en sprak her en der mensen aan. Een leuk begin! We wisten niet echt wat we konden verwachten deze avond. Slapstick is in mijn ogen al snel een beetje flauw en voorspelbaar. Maar niks was minder waar! De vijf spelers van Släpstick waren werkelijk van alle markten thuis. De jaren twintig muziek (de voorstelling heette ‘The Roaring twenties') was heel vermakelijk. Zo hoorden we een liedje over Betty Boob en Mister Sandman. Bij één nummer werden wel 30 instrumenten (ik probeerde te tellen) bespeeld door vijf personen die continu van het één naar het andere instrument renden. Ook was er een lied waarbij steeds het licht een paar seconden uit ging en de muzikanten plots op een heel andere plek op het podium stonden. De voorstelling was met de ogen dicht al goed geweest, door de zang en al de verschillende instrumenten die bespeeld werden. Het was ook een echt jaren '20 geluid, dus je waande je echt in die tijd. Maar met ogen open werd het pas echt een topavond! Bij elk liedje hoorde een grappige act met kleine special effects. En die waren zeker niet voorspelbaar of flauw! Bij de scene met twee beelden van Beethoven en Schubert hadden mijn zoontje en ik allebei de slappe lach. Ook het decor was heel ingenieus en mooi. De spiegelact was een van de hoogtepunten van de avond. Ik vond Danse Macabre erg mooi. Leuk detail was dat op het eind plots Oss in een filmpje zat, vanaf het gebogen zwaard reden ze naar de Lievekamp. Zelfs de commercials, voor Släp Soap, waren hilarisch. Naar een volgende voorstelling van Släpstick gaan we zeker weer.