Prem Tomassen uit Sambeek bij zijn oude pipowagen. 'Dankzij een houtkacheltje heb ik het tenminste niet koud als het vriest.'
Prem Tomassen uit Sambeek bij zijn oude pipowagen. 'Dankzij een houtkacheltje heb ik het tenminste niet koud als het vriest.' Foto: De Maas Driehoek

Prem woont al maanden in een pipowagen: ‘Een urgentieverklaring krijg ik niet’

Human Interest 4.543 keer gelezen

SAMBEEK | Al vier jaar woont Prem Tomassen overal en nergens. Eerst in een tentje, toen antikraak. Tegenwoordig is een vervallen pipowagen in een moestuin het trieste domein van de Sambekenaar. Een houtkacheltje is de enige luxe die de 40-jarige Prem zich permitteert. Zicht op een ‘normale’ woning lijkt er niet. “De gemeente wil niet meewerken aan een urgentieverklaring. Helaas.”

Door Martijn Schwillens

In een tuintje verscholen vanaf de Provinciale Weg tussen Sambeek en Vortum-Mullem staat een kleine pipowagen. De wagen is hooguit 1,5 bij twee meter. Een kleine tafel en een houtkachel vullen de donkere ruimte die alweer twee jaar dienst doet als woning. Plek voor een matras is er niet, dus wikkelt Prem zich elke avond in een slaapzak, met een kalig tapijt als ondergrond. Op een sticker op de muur staat de tekst ‘Geluk is niet krijgen wat je wilt, maar willen wat je krijgt’. Het is een wat cynische boodschap voor een man wiens leven sinds 2018 op z’n kop staat. Prem had tot vier jaar geleden alles. Een druk sociaal leven, lid van twee sportverenigingen, een lieve vrouw en zoon en een fijne woning in Vierlingsbeek. Tot januari van dat jaar. “In een korte tijd geraakte mijn moeder ongeneselijk ziek, overleed mijn schoonmoeder en gaf mijn vrouw aan dat ze wilde scheiden. Dat hakte er flink in”, vertelt hij. “Het was toen al lastig om een woning te vinden en ik stond nergens ingeschreven. Tijdens een gesprek met een ambtenaar werd mij geadviseerd om me uit te schrijven, omdat mijn ex anders allerlei toeslagen zou mislopen. Mijn moeder was ziek en ik wilde door. Ik had er niet over nagedacht dat ik daarmee mijzelf enorm in de problemen bracht.”

Geen urgentie
Met zijn uitschrijving doet Prem onbedoeld afstand van zijn rechten op de woning waar hij al jarenlang woont. “Je zou willen dat iemand van de gemeente je daarvoor waarschuwt en alle stappen met je doorneemt waar je tegenaan kunt lopen na een scheiding.” Prem krijgt te horen dat hij niet in aanmerking komt voor een urgentieverklaring. “Mooiland verwees me naar de gemeente en de gemeente wees naar Mooiland. Van ellende heb ik een chalet op de camping in Afferden gekocht, maar dat was al snel niet meer te betalen. Ik heb daarom uit bittere nood in een tent opgezet in de moestuin van mijn vader net buiten Sambeek. Tijdelijk ergens inwonen is ook geen optie, omdat mensen dan meteen in de problemen komen met toeslagen of huursubsidie.”
En dus woont Prem sinds vijf maanden in een pipowagen. Warmte vindt hij bij de houtkachel, zijn telefoon laadt hij op bij zijn vriendin of vader en douchen doet hij bij de volleybalclub of bij zijn vriendin. “Koud heb ik het gelukkig zelden en ik eet regelmatig samen met mijn vriendin.”

Als Prem enkele maanden in een tentje woont, escaleert de situatie. “Ik ging steeds meer drinken. Op een gegeven moment dronk ik zes tot tien halve liters (bier) per dag. Zat was ik zelden, maar ik was telkens onder invloed.” Zijn vrienden zien hem afglijden en adviseren hem hulp te zoeken. Die vindt hij bij de GGZ Nijmegen. “Ik had geen briefadres, maar gelukkig was ik wel verzekerd.” Hij gaat in rehabilitatie en kickt af. “Ik ben precies drie jaar clean”, glundert hij. Antikraak in het voormalige bejaardenhuis in Overloon biedt tijdelijk soelaas, maar als in 2021 de slopershamer door zijn tijdelijke onderkomen gaat, wordt hij opnieuw overgeleverd aan ‘Moeder Natuur’. “Mijn zoon kan ik gelukkig wel regelmatig zien. Dan spreken we af in het huis van mijn vader. Af en toe blijven we daar ook logeren, maar je wilt gewoon dat je zoon kan zeggen: ‘Ik ga naar papa’s huis.’ Gewoon een eigen huis, met een bank en bed. Een plek van jezelf, waar je thuis komt na het werk, een thuis ook voor mijn zoon.”

‘Met mijn verhaal wil ik de gemeente aan het denken zetten, want ik ben niet de enige in deze situatie’

Eigen schuld, dikke bult
Rob van Hulten van Rob’s Tweewielers grijpt zich het lot van Prem aan en biedt hem een baan aan. “Zodat ik weer structuur kon vinden. Ik werk inmiddels vier ochtenden in de week. Dat is fijn. Ik ben nu bezig om de weg omhoog te vinden na een lastige periode.”
Vrijwillig afstand doen van je huis, geldt volgens Prem voor de gemeente als ‘eigen schuld, dikke bult’. “Zelfs de burgemeester zei tegen mijn vrienden toen ze hem erop aanspraken ‘dat ik er zelf voor gekozen had’. De raadsleden Johan Hermanussen en Marc Oudenhoven van Liberaal LvC hebben mijn zaak nu aanhangig gemaakt bij de wethouder, maar een oplossing ligt er nog niet.”

Beide raadsleden kwamen in actie na een hulproep van Janneke Langen uit Sambeek, die - zoals ze tegenover deze krant liet weten - ‘met ongeloof en afschuw kennis nam’ van de woonsituatie van haar dorpsgenoot. Ze trok zich het verhaal aan dat Prems’ vriendin Anne deelde op Facebook naar aanleiding van het bezoek dat ze in september met Prem had gebracht aan het gemeentehuis om een briefadres te regelen. ‘We probeerden een beeld te schetsen van zijn leven, zijn karakter, zijn tevergeefse pogingen om een woning te vinden, een minderjarige zoon waar hij gedeeltelijke voogdij over heeft en die een dak boven zijn hoofd moet hebben. Maar de mevrouw achter het loket verrekte geen spier en keek alleen maar afwezig naar beneden naar de papieren die we moesten invullen. Ik zag het, ze ze zat gevangen in de letters van de wet. Er was zoveel dat ik wilde zeggen, maar ik realiseerde mij dat het compleet zinloos zou zijn. Mijn betogen zouden langs haar heen vliegen, de hoogte in gaan in de gigantische hal die achter haar reikte en op de bovenverdieping in iemands la belanden, om vervolgens nooit meer naar omgekeken te worden. Dus ik liet haar begaan en slikte mijn woorden in, wetende dat ze nooit gehoord zouden worden door een log bestuurssysteem dat zoveel groter en machtiger was dan mij’, omschrijft Anne de klucht die zich die dag volgens beiden heeft afgespeeld in het gemeentehuis.

Onleefbaar en onmenselijk
Een onleefbare woning en een onmenselijk bestaan. Toch is Prem krachtig. “Ik wil mijn leven oppakken, maar hoe doe je dat zonder woning? Als je dakloos bent, dan ga je maar naar de daklozenopvang in Oss, was het enige advies dat ik kreeg. Alsof je iemand die herstellende is van een verslaving tussen junks kunt inzetten en je een kind kunt ontvangen tussen mensen die uit huis zijn gezet of meervoudige problematiek met zich meezeulen? Nee toch. En ook nog eens ver weg van mijn werk en dagelijkse leven”, legt hij uit. “Ik wil niet alleen wijzen of tegen de schenen schoppen. Ik wil weer gewoon mijn leven kunnen leven, maar dat kan niet zonder huis. Natuurlijk doet het pijn om te lezen dat ze op het AZC in Overloon 38 nieuwe chalets plaatsen op het terrein voor asielzoekers, terwijl ik voor de moestuin geen toestemming kreeg om een caravan neer te zetten. De gemeente stelt dat mij eerder al een woning is aangeboden, maar dat is niet zo”, benadrukt hij. 

Accept the things you cannot change. Andere mensen kan ik niet veranderen. Dat kost mij negatieve energie. Misschien dat de wethouder ook tegen het systeem aanloopt, maar de menselijkheid is een beetje verloren gegaan. Er zijn gelukkig mensen die mijn situatie aangrijpen en mij tijdig bij de hand hebben gepakt. Janneke en Rob ben ik zeer dankbaar. Het is erg lastig als je alles probeert te doen om een goede burger te zijn en toch in een gat wordt geduwd. Een nieuwe gemeente biedt misschien wel mogelijkheden. Met mijn verhaal wil ik vooral ook de gemeente aan het denken zetten, want ik ben niet de enige in deze situatie. Het vergaat heel veel gescheiden vaders en moeders op deze manier in Nederland. Dus moet er nieuw beleid komen over hoe het anders kan. Menselijker vooral.”

Reactie Land van Cuijk
De gemeente Land van Cuijk laat in een reactie weten bekend te zijn met de situatie van Prem. “We hebben in het verleden ook contact gehad en diverse mogelijkheden besproken. Het afgeven van een urgentieverklaring behoort niet tot onze mogelijkheden”, laat een woordvoeder van de gemeente weten. Een oplossing voor Prem lijkt zodoende niet voorhanden. “We zijn met nieuw beleid bezig om deze mogelijkheden uit te breiden. Zo kunnen we in de toekomst hopelijk meer oplossingen bieden.”
Dat ook andere bewoners na een scheiding met dergelijke problemen krijgen te maken, erkent de gemeente. “Een scheiding heeft grote impact op iemands leven en iedere situatie is anders. Maatwerk is dus van belang en we helpen waar we kunnen.”

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant