Teammanagers: de stille krachten achter de Copa del Agatha

Ze vormen tezamen de stille krachten achter de Copa del Agatha: de teammanagers. Het zestal vrijwilligers is gastheer van de teams en fungeert als tussenpersoon tussen de zes ploegen en de toernooiorganisatie. "De teammanagers zijn enorm belangrijk voor onze organisatie. Zij vangen de vragen aan de voorkant op en wij kunnen verzoeken richting de teams bij hen neerleggen, waardoor het bij de juiste persoon terecht komt en alles soepeltjes verloopt", vertelt Bart van Kempen, coördinator van de teammanagers.

Door Martijn Schwillens

Een beetje jaloers zijn ze wel, lachen Rene Broekmans en Harrie Cuppen. De twee beginnen aan hun negende jaar als teammanager van de Copa del Agatha, maar een toernooiwinnaar zat tot nu toe nog niet tussen de ploegen die zij sinds 2009 hebben begeleid. "En die snotneuzen", zo wijst René naar Jacco Arts en Jan Heijnen, "die hebben al een titel gepakt." Jacco in 2015 met Red Bull Brasil en Jan vorig jaar met Club Brugge. "We dollen onderling natuurlijk wel eens", erkent Jan. "'Jij gaat deze pot geen punten pakken', grappen we in het voorbij lopen dan naar elkaar." Want teammanager betekent behalve 'gastheer' zijn, namelijk ook dat je twee of zelfs meer dagen onderdeel uitmaakt van de groep. "Dat begint eigenlijk al meteen als de teams arriveren", legt Jan uit. "Ook vorig jaar, met Club Brugge. Voor de bespreking kwam de groep samen in een ruimte bij Van der Valk om alles door te spreken. Hun trainer begon toen met: 'Dit is Jan en vanaf nu is hij één van ons, gedraag je zo ook naar hem'." Hij lacht: "Elk jaar bereid ik een heel verhaal voor om me voor te stellen, maar dan sta ik voor de groep en val ik even stil. Gelukkig gaat het tijdens het toernooi vaak als vanzelfsprekend."
Andersom gebeurt dat ook, weet René. "Na afloop van het toernooi (in 2014) moest de aanvoerder van Willem II een verhaaltje tot mij richten. Kwam er bijna geen woord uit, zo zenuwachtig dat hij was."

Cultuurclash
Joost Hendriks begeleidde vorig jaar Glasgow Rangers en schoof bij de aankomst van de Schotse talenten meteen aan voor het diner. "Het was al donker toen ik met mijn auto nog twee trainers naar het hotel bracht. De dag erop haalde ik ze weer op en zeiden me: 'Maar daar stap ik niet in. Your car is green!' (verwijzend naar de clubkleuren van aartsrivaal Celtic, red.). Hadden ze de avond ervoor niet gezien. Een dolletje maken, hoort erbij. Dan heb je vanaf dat moment ook direct een klik met bepaalde jongens."
De Copa del Agatha is echt een ontmoeting met verschillende culturen, vindt Jacco. "Zo heb ik ervaren dat spelers uit de armere landen veel beter tot het gaatje weten te gaan. Die hebben er alles voor over om te slagen in het profvoetbal. Dat zag ik duidelijk terug bij de jongens van Red Bull Brasil. Bij de jongens van Shanghai SIPG was dat vorig jaar compleet anders. Die waren duidelijk een stuk verwender, hadden het idee minder te hoeven doen om alsnog te slagen. Dat zag je terug op het veld, maar ook qua gedrag langs de lijn."
Joost vult aan: "Ik vond het heel bijzonder om bij de besprekingen aanwezig te mogen zijn. Bij Rangers kwam eerst de trainer aan het woord om spelers te wijzen op wat de vorige wedstrijd fout ging en daarna de assistent om ze op te beuren. Vervolgens mocht iedereen vijf minuten iets voor zichzelf doen. De meesten deden meteen hun oortje in. Daarna ging de knop om en moest alles wijken voor de winst; erg mooi om te zien."
Jan en Rene geven aan dat het contact met de teams altijd verschilt. "Bij Anderlecht zaten veel Franstalige spelers en trainers. Dan is het contact toch anders dan wanneer alle spelers Vlaams of Nederlands spreken." Rene: "Je hebt met sommige trainers en spelers direct een klik, met sommigen minder. Het contact met Nicky Hofs (Vitesse) en Jan Gösgens (Feyenoord) was heel goed."

Ervaringen
Een mooie anekdote, vertelt Harrie, 'is de manier waarop Cerezo Osaka zich opstelde tijdens hun eerste deelname in 2013'. "Ik nodigde de stafleden meermaals uit voor een kop koffie in de VIP-tent, maar telkens weigerden ze. Dat bleef de hele zaterdag zo, maar op zondag gingen ze wel mee. Wat bleek? Op zaterdag verloren ze twee keer en dat betekende gezichtsverlies. Op zondag wonnen ze twee keer en toen gingen ze er maar al te graag zitten. En maakten ze foto's van de chocolaatjes van Australian met het toernooilogo erop. Die vonden ze erg lekker en ze hebben er ook meerdere meegesmokkeld naar hun hotel, haha."
Een ervaring die Jacco altijd is bijgebleven, is het gezamenlijk gebed bij de Braziliaanse teams. "Niet zomaar een kruisje slaan als buitenstanders het zien, maar echt het oplepelen van een psalm of een vers. In groepsverband. Dat gaat echt heel diep."
René was tot op heden altijd teammanager van Nederlandse en Belgische ploegen. "En dan zie je dat die jongens van 18 jaar echt niet veel anders zijn dan toen wij achttien waren", onderstreept hij. "Brutale jongens, jongens die wat meer op de achtergrond blijven en jongens die vooral hun voeten laten spreken. Maar als inwoner van Sint Agatha ben ik er vooral trots op dat de begeleiders van alle teams aangeven dat ze het zo knap vinden dat in zo'n klein dorp zo'n groot toernooi georganiseerd wordt."
Harrie knikt: "Iedereen benoemt ook de jolig verklede toiletdames."

Betrokkenheid
"Natuurlijk lees je je van tevoren wel een beetje in. Zeker als het een club is die minder bekend is", vervolgt Harrie. Jan Termeer: "Het leuke aan de taak als teammanager is dat je direct betrokken bent bij de voorbereidingen en de onmiddellijke behoeftes van jouw team. Je kunt er voor ze zijn en samen met het team van de Copa zorgen dat ze goed verzorgd worden, dat ze het leuk hebben en graag terugkomen voor een volgend toernooi."
"Als ik niet lid was van de organisatie, zou ik als vrijwilliger ook het liefste teammanager zijn. Het is dankbaar om te doen en je bent erg betrokken bij een team", aldus Bart. Jan Heijnen benadrukt: "Je bent gastheer, maar eigenlijk ook twee dagen lang supporter van het team."
Jan Termeer vult aan: "Het zijn van teammanager van in eerste instantie een Braziliaans team heeft mij ook het plezier van het aanwezig zijn bij voetballen zo direct langs het veld bijgebracht. Ik vind het een geweldige belevenis om het enthousiasme en de gedrevenheid van de coach en de overige teamleden te zien."

Toernooiwinst
Jan Heijen heeft een jaar na dato als Facebook-profiel nog steeds een foto van zichzelf met de stafleden van Club Brugge en de gewonnen beker. "Maar het gaat me echt niet om de winst hoor', lacht hij tot slot. "Het was wel de kers op de taart. Zeker omdat ik door de spelers en trainers betrokken werd bij het feestje na afloop."