Vijf jaar na de moord: 'Nemen het leven zoals het is'

BEERS | Vijf jaar geleden vergaat voor Frank Graat en zijn vriendin Marjolein Derksen de wereld als bij een aangestoken brand in Cuijk zijn twee tienerdochters Ilse en Sanne en zijn ex-vrouw Anita om het leven komen. "Van binnen ben ik tien jaar ouder geworden. Maar door te praten, heel veel te praten, gaat het telkens een beetje beter."

Door Martijn Schwillens

Inmiddels hoeft Frank (53) niet meer te zoeken naar woorden. Niet dat de tijd wonden heelt, maar het verhaal heeft hij de afgelopen vijf jaar heel vaak vertelt. Aan familierechercheurs, politie, psychiaters, hulpinstanties en lotgenoten. "We nemen het leven zoals het is. We doen het op onze manier en dat gaat ons goed af", vertelt hij. Marjolein (52) vult aan: "Frank vertelt het nuchter, maar ik zie een groot verschil tussen toen en nu. We zijn er nog niet, maar we staan weer middenin het leven. We groeien nog elke dag." Frank lacht een beetje en legt zijn hand op de schouder van Marjolein. "We zijn altijd met elkaar in gesprek gebleven. Onze relatie is hechter geworden. Zonder haar had ik er nu niet zo bijgezeten."

Veel hulp
"Je hebt twee keuzes in het leven", zegt Frank, "bij de pakken neerzitten of je pakt het op en probeert er weer wat van te maken. Of zoals Slachtofferhulp het zelf omschrijft: 'Je wordt opnieuw geboren.' Er zijn een paar pijlers: eten, drinken, op tijd naar bed en geen alcohol. Drank verlicht de pijn, maar het lost niets op. Gelukkig hebben we veel hulp gekregen, ook van vrienden, familie en onze werkgevers." Die hulp is welkom, want het tweetal krijgt het nodige voor de kiezen. "In eerste instantie werd ik gehoord als verdachte. Daarnaast hebben ze alles in beslag genomen van mij, van Marjolein en haar zoon Mitch. Telefoons zijn afgetapt. Er is altijd naar ons gekeken. De schuld van Dennie stond echter al snel vast. Hij heeft me in de nacht van de moord ook wakker gebeld."

Waarom?
Niet dat de veroordeling van Dennie J., die twintig jaar cel en TBS krijgt opgelegd voor de drievoudige moord, voor enige rust zorgt. "Ik heb tot aan zijn veroordeling na anderhalf jaar als politieagent gefungeerd en ben zelf op zoek gegaan naar antwoorden. Je wordt nergens in gekend of betrokken. Alle tijd is vooral opgegaan aan de vraag waarom? Hij had nota bene hier een maand voor de brand nog een beschuitje gegeten."
Vermoedens dat hij haar dochters iets wil aandoen, heeft Frank op dat moment niet. "Je kunt wel denken: had ik maar dit of had ik maar dat, maar die wereld bestaat niet. Via 'Slachtoffer in Beeld' hebben we nog aangestuurd op een gesprek met 'm, maar zij gaven al snel aan dat er niets met Dennie is te beginnen."

'Tweede persoon betrokken'
Exact een jaar na de brand valt in het huis van Frank en Marjolein in Beers een ansichtkaart op de deurmat. Op de voorzijde staan bewerkte foto's van zijn dochters, verbonden met elkaar door rode hartjes. Op de achterzijde staat 'KISS' met daaromheen de tekst: 'Beste Frank. Ik vind het heel erg wat er is gebeurd. Maar je moet weten dat ik het niet was. Onschuldig. De mensen die je moet kunnen vertrouwen zijn niet te vertrouwen. Groetjes, Dennie J.' Frank vertelt: "Meteen had ik het idee: er is een tweede persoon bij betrokken. Je kunt in de gevangenis geen foto's bewerken. Alle radartjes in mijn hoofd gingen weer teruguit draaien. Er was ook geen braakschade bij de brand."
De politie voelt zich echter niet geroepen om iets met de kaart te doen. "Ze wilden de kaart nog niet eens onderzoeken op vingerafdrukken, terwijl we de kaart meteen in een plastic hoesje hebben gestopt. 'Het valt nog niet onder stalking', kregen we alleen te horen."