Mooier nog dan haar voetbal is de wilskracht van Kika

Toen er twee jaar geleden zo'n 1500 mensen naar het Raadhuisplein in Boxmeer kwamen om voetbalster Kika van Es te huldigen voor haar bijdrage aan het pakken van de Europese titel zijn de organisatoren van dat feestje toch nog iemand vergeten. Jan en alleman die ooit in de buurt van Kika iets had gedaan, werd op het podium in het zonnetje gezet.

Maar waar was die ene man die er ooit voor zorgde dat de sterkste oergevoelens in het lijf van de Boxmeerse voetbalster naar boven werden gehaald. Nee, geen trainer, geen ouder, geen begeleider en ook niet een van haar vriendjes. Ik bedoel de man die jaren daarvoor scheidsrechter speelde op het basisscholenvoetbaltoernooi van Boxmeer en Kika van het veld stuurde. Had het meisje een vuile overtreding begaan? Nee, het waren meisjesteams en de man met de fluit oordeelde dat er geen jongens mee mochten doen. En Kika was volgens hem een jongen. Uitleg van de begeleiders van het meisjesteam mocht niet baten.

Het zorgde voor veel beroering en woede. En dat was weer het positieve. Want een topsporter heeft zoiets nodig. Kika heeft de man ondertussen aardig in zijn hemd gezet. Op de eerste plaats heeft ze hem aan het verstand gebracht dat ook een meisje soms wel eens heel erg goed kan voetballen. En dat uit het lichaampje van de toenmalige scholiere – dat door de scheidsrechter werd aangezien voor dat van een jongen – inmiddels een mooie jonge vrouw is gegroeid. Waarbij zij vermeldt dat het feit dat ze mooi is er niet toe doet.

Laat de amateur-psycholoog maar uitleggen of dat incident in Kika de broodnodige extra wiskracht heeft losgemaakt. Ze heeft veel pech gehad met blessures, maar knokte zich steeds weer terug. "Niet weer", verzuchtten we met zijn allen toen ze een dag of tien geleden geblesseerd van het veld moest en weer het missen van een groot toernooi dreigde. Ik weet nu niet of ze het redt. U kunt het vandaag op televisie zien. Zo dun is de scheidslijn tussen de luwte en de roem. Gaat het haar lukken, staan we haar dan over een tijdje weer toe te juichen op het Raadhuisplein in Boxmeer? En als het niet lukt, blijft het akelig stil daar.

Ik stel voor dat het podium in elk geval wordt neergezet. Met daarop de scheids die haar destijds vernederde, desnoods helemaal in zijn eentje.