Zorgmedewerkers zijn in deze tijden vooral psycholoog: 'Ik ga regelmatig met tranen in mijn ogen naar huis'

REGIO | Daniëlle Boersma is werkzaam als zorgmedewerker bij meerdere zorginstellingen in de regio. "Het is echt verschrikkelijk om te zien hoe de ouderen in de tehuizen te maken hebben met eenzaamheid. Ik ga regelmatig met de tranen in mijn ogen naar huis", zegt Boersma.

Door Martijn Schwillens

Het is kort voor 14.00 uur als Daniëlle Boersma de jarige Gerard helpt om een plekje in te nemen aan het raam van zijn kamertje. Buiten staat een vrouw te zwaaien. Zijn vrouw. Gerard is 86 geworden, maar reden voor een feest is er niet. Zijn vrouw Marieke, kinderen, kleinkinderen, vrienden en mantelzorgers; niemand is welkom. "De voorzorgsmaatregelen zijn logisch, maar komen extra hard aan in de verzorgingstehuizen, waar het dagelijkse bezoekje van iemands partner of familie het lichtpunt van de dag is. Dat valt nu weg en komt extra hard aan op iemands verjaardag", vertelt Boersma. "Ze had twee gebakjes meegenomen. Eén voor hem en één voor haar. Ze is onder het raam komen staan en ze hebben samen het gebakje opgegeten. Ik heb samen met een collega voor hem gezongen. De man heeft Alzheimer, maar het verdriet was oprecht. Hij brak en zijn vrouw ook. Nadat zijn vrouw weer naar huis was, ben ik nog even bij hem gaan zitten. Hij snapte niet waarom zijn vrouw niet even binnen was gekomen. En zo zijn er nog meer voorbeelden. Als ik na mijn werkdag naar mijn auto loop, staan de tranen regelmatig in mijn ogen. Het is zo verdrietig om te zien. En we kunnen er helemaal niets aan doen", vervolgt ze.

Psycholoog
Boersma geeft aan dat ze deze weken vooral 'psycholoog' is. "Natuurlijk heb je je zorgtaken, maar de mensen hebben nu nog veel meer behoefte aan een praatje dan normaal. Ze zien hun hele sociale kring wegvallen en ze hebben vaak geen idee waarom, omdat ze Alzheimer of andere psychische klachten hebben naast hun broze gezondheid. Dat gaat normaal al gepaard met emoties, maar nu ze helemaal niemand uit hun eigen omgeving zien, moet je soms ervoor kiezen om een hand vast te houden, samen het Journaal te kijken of een praatje over het weer te maken. Al is het maar zodat ze even gezelschap hebben. Het werk is emotioneel erg zwaar, maar je kunt er voor mensen zijn en dat geeft veel voldoening", besluit Boersma.

De namen van de bewoner en zijn partner zijn uit privacyoverwegingen gefingeerd.