Verontwaardigde mevrouw: ‘Op terrassen zien ze me niet.’

Ik voeg me in het rijtje voor de ingang van de Gamma. Ieder op zo’n anderhalve meter achter elkaar. Achter me een bejaarde man: “Het is me toch wat”, zegt hij. En het rijtje lijkt te begrijpen wat hij bedoelt.

Een gesoigneerde vrouw van middelbare leeftijd, achter hem: “Zeg dat wel. En ik ben er helemaal klaar mee.”

Een steekhoudende opmerking, ik schat dat de hele rij het met haar eens is.

Bejaarde man blijkt er meer van te weten: “Wacht maar eens, we zijn er nog lang niet vanaf.” Ik kan het nog net laten mijn telefoon te pakken om onverwijld een appje rond te sturen met het nieuws van bejaarde man.

Bejaarde man weet ook waarom. “Nou die terrassen open zijn, moet je maar eens kijken. Dat gaat helemaal mis.”

Gesoigneerde vrouw: “Zeg dat wel.” Ik kijk om, want deze wetenschappers wil je wel eens in de ogen kijken, hier hoor je meer dan op tv. Hun anderhalve meter is ondertussen, waarschijnlijk vanwege intensiteit en niveau van hun gesprek, gekrompen naar een meter. Nee minder.

Als bejaarde man wat begint te proesten en kuchen, kijk ik nog eens om. Ze staan nog dichter bij elkaar, ze hebben elkaar gevonden in hun gemeenschappelijk verontwaardiging over het wangedrag van Jan Publiek. “Nee”, zegt gesoigneerde vrouw. “Op die terrassen zien ze me voorlopig niet.”

Paar uurtjes later schuifel ik een lokaal terras op. Druk is het er niet. Tafels en stoelen op royale afstand van elkaar. Gezellig is anders, maar veiliger dan een wachtrij voor de Gamma. Ik heb net thuis mijn handen gewassen, maar spuit hier nogmaals een onduidelijk goedje over mijn handen, voorschriften van het RIVM. En zolang ik minder wijsheid heb dan mijn twee mede-Gamma-bezoekers doe ik wat me wordt gevraagd.

Er staat een weifelend briesje. Als hier al wat Covid-elementen rondwaren, dan worden die keurig van dit terras afgevoerd. Zo is mij op tv uitgelegd, maar ook als dat niet was, dan zou ik dat zelf ook wel hebben zitten bedenken.

Het weer is goed, mijn maat komt langs en schuift aan. We bestellen drinken, een hapje en nog eens wat drinken. Als we niet zoveel tv hadden gekeken en de kranten alleen voor de aardappelschillen hadden gebruikt, zouden we niet geweten dat er iets aan de hand is.

Als nou gesoigneerde mevrouw maar niks is overkomen.