'Begint het toerisme dan toch een serieuze zaak te worden?'

Loop ik daar ineens in een dierentuin! Kan niet waar zijn. Lang, heel lang geleden, toen er geen ontkomen aan was door de ijzeren wil van de nieuwe snotneuzende generatie, heb ik op de thuisreis gezworen er nooit meer te komen. Alleen die stank al. En die dieren die me verwijtend aankeken omdat zij er niet om hadden gevraagd daar opgesloten te worden.

Maar nu was er alweer een nieuwe generatie die ook nog iets te vieren had en tegen wier onnozelheid mijn weerzin niet was opgewassen.

Enthousiast ging het gezelschap me voor in het Zoo Parc van Overloon.

Het stonk er niet. Het was er schoon en de dieren wekten de indruk dat ze hun vrije dag net zo waardeerden als wij, de bezoekers. Geen verwijtende blikken van hun kant, op zijn ergst een beetje meewarig.

Oh, zo ziet een dierentuin er dus tegenwoordig uit. Professioneel bedrijf, dacht ik om me heen kijkend, met meer belangstelling voor de logistiek en zakelijke kant dan voor de bewoners.

Het werd de week van het-toerisme-begint-hier-toch-wel-een serieuze-aangelegenheid-te-worden-bewustzijn.

De omvang van de parkeerplaats aldaar zal wel een reden hebben. En in het oorlogsmuseum – in onze na-oorlogse jeugdjaren een verplicht nummer – hebben ze ondertussen ook niet stilgezeten. Een tweede toerisme-bewustwordingsmomentje beleefde ik in dezelfde afgelopen week door het nieuws dat er bij de Kraaijenbergse Plassen 700 – ik zeg zevenhonderd – vakantiehuisjes zullen worden gebouwd. En daar staan er al 150. CenterParcs in Heijen vernieuwt en groeit ook maar door. Ondertussen jaagt Corona alle campings en overige vakantieplekken vol met Nederlanders die niet naar het buitenland durven of kunnen maar er toch echt even tussenuit moeten.

Het moment komt dichtbij dat ik moet capituleren met mijn mening dat deze regio geen werkelijk toeristische slagkracht heeft. Tel ik alles bij elkaar op, dan kunnen d’r zomaar op één dag duizenden toeristen door onze streek flaneren.

Van mij mogen ze. Dat ze helpen onze ondernemende mede-streekbewoners in de economische vaart der volkeren mee te stuwen, is die zakenlui van harte gegund.

Het bevrijdt me in ieder geval van het idee dat ik naar de Overloonse dierentuin moet om de lokale ondernemers een zetje in de rug te geven. Dat doet de aanzwellende golf van toeristen wel.

Maar, als er weer eens een ver nazaatje een verjaardag te vieren heeft, zou ik misschien toch nog wel eens kunnen gaan. Misschien wel voor mijn eigen plezier.