Schop onder de kont voor klagers in deze rare tijden

Voor het geval u het nog niet wist: het is een rare tijd.

In rare tijden moet je meer nadenken dan wanneer de dagelijkse gang van zaken van een leien dakje gaan. Oude gewoonten worden geschrapt. Wat normaal was, is niet meer normaal. De overheid komt met nieuwe regels. Dat het wel eens handig zou kunnen zijn als we daar ons een beetje aan houden, zou wel eens kunnen helpen om weer wat sneller van rare tijden op normale tijden te kunnen overschakelen. Dat mensen daartegen protesteren valt te begrijpen, maar onzinnig is het wel. Met het dragen van een mondkapje verlies ik een stukje van mijn identiteit, een waarheid als een koe. We zijn een stuk van onze vrijheid kwijt, erg vervelend, maar iets beters weet ik niet te bedenken. De overheid ook niet, de overheid weet het trouwens zelf ook niet precies. Misschien doen ze af en toe maar wat, in de hoop dat het helpt. Ik wens hen alle sterkte, met net zoveel hoop dat het helpt.

Zo ongeveer dagelijks is er wel iemand die me wil uitleggen waarom bepaalde maatregelen anders moeten, niet helpen of juist veel zwaarder moeten worden ingezet. Ik reageer daar nauwelijks op, een houding die me doorgaans erg veel moeite kost. Maar bij deze materie bied ik de betweter aan om even met Hilversum te bellen om hem/haar te laten aantreden in een van de praatprogramma’s, zodat hij/zij tussen alle andere deskundigen in nou eens uit de doeken kan doen hoe dit varkentje voor eens en voor altijd gewassen moet worden.

Het levert ook veel bizarre verhalen op. Heel leuke en heel droevige. Tegenover de anekdote van een teloorgaand bedrijf – na jaren van hard en succesvol werken – staat een verhaal van een ondernemer die niet weet hoe hij aan genoeg fietsen, klus-spullen, zwembaden, wc-papier of tuinartikelen kan komen om zijn gretige en vlot betalende klanten van dienst te kunnen zijn.

Wat deze crisis ons ook leert: wat een vervelend, verwend volkje zijn we aan het worden. Een kermisexploitant die zijn spullen al maandenlang in de loods moet laten, heeft een groot probleem. En verdient steun, liefst een zak geld. Maar mijn dorpsgenoot die klaagt dat hij niet naar de kermis kan, is van lotje getikt. Alsof dat het grootste probleem is. Die snapt nog niet wat voor rare tijd dit is.