Moet mijn gazon dan maar helemaal naar de gallemiezen gaan?

Ik kan het niet langer aanzien. De buren zijn weg, niemand anders kan het zien. Deze kans moet ik grijpen. De slang aan de kraan en sproeien dat gras.

Een maand of twee geleden heb ik me dagenlang het schompes gewerkt, met schop en eigen handen de oude grasmat dertig centimeter diep onder de grond gewerkt, eindeloos geharkt en nieuw gras ingezaaid. Je kunt niet geloven hoe na zes weken onze tuin door de nieuwe grasmat een plaatje was geworden dat bij een tuinierenblad gretig aftrek zou vinden.En nu zie ik het voor mijn ogen verdorren.

De oplossing is simpel; slang aan de kraan en sproeien dat gras. Maar begeerd kraanwater gebruiken voor je tuin is het nieuwe criminele. Dat doe je als brave inwoner van dit land niet. Maar zouden ze er bij Brabant Water iets van merken? Zoveel mensen gedragen zich onbeschoft – waar ikzelf altijd de vriendelijkheid zelve ben – en dan zou ik mijn tuin, mijn heiligdom, begraafplaats voor duizenden van mijn eigen zweetdruppels, naar de verdoemenis moeten zien gaan? Een half uurtje maar. Niemand die het ziet.

Het zijn zware tijden voor de beoefenaars van de eigen verantwoordelijkheid. Een paar huizen verderop is het feest. Ik heb de uitleg van een gespecialiseerde epidemioloog niet nodig om van afstand vast te stellen dat dat geen corona-proof feestje is. Alcohol overtuigt de feestgangers dat niemand het ziet, hun volume zijn ze zich niet bewust. Verantwoordelijkheid nemen als er geen pa of ma in de buurt is, de politie met zekerheid op tientallen kilometers afstand, de boa’s in de avonduren zo min mogelijk werken, waarom zou je? En dan die jongeren, ja. Die maken er een potje van. Kennen geen verantwoordelijkheidsgevoel.

Ai, een man voor me in het rijtje in de supermarkt, kijkt om en zegt vriendelijk dat ik niet op anderhalve meter afstand sta. Ik schrik wakker, bied mijn excuses aan, zeg dat ik even stond te slapen. In ieder geval moet hij begrijpen dat ik toch echt geen virus-ontkenner ben en me graag aan de regels wil onderwerpen. Opdat iedereen in die supermarkt maar weet dat het aan mij niet zal liggen.Maar zwaar valt het me wel. Me verheugend op mijn eigen tuin spoed ik me huiswaarts. Maar het gras lijkt nog geler dan daarstraks.Het vreet aan me. De buren zijn nog steeds niet thuis.