‘Groter - groot’
Algemeen 482 keer gelezenVier jaar was hij geworden, het mannetje. De verjaardagstaart met de kaarsjes en een sterrenverspreider, omringd door indrukwekkende dotten slagroom en veelkleurige versiering werd met gevoel voor decorum op tafel gezet. Opa en oma mochten zich naar zijn aanwijzing verheugen in een extra groot stuk. De lieverd.
Daar diende natuurlijk een cadeau tegenover te staan, want voor wat hoort wat. Aangezien hij net zo’n autofanaat is als zijn vader toen - bij wie dat overigens nooit is overgegaan – werd de feesteling verblijd met een door de firma Lego bedachte cementwagen in 100 stukjes. Iets prachtigs voor regenachtige zondagmiddagen zou je zeggen. Eenmaal met gepaste hulp in elkaar gezet, werd het vehikel bij al die andere langs de houten weg en bijbehorend spoor geplaatst, waar het ging concurreren met een heuse racebaan op batterijen.
De koffie kwam, de jarige blies, de kaarsjes doofden, de sterretjes zochten het plafond en het gebak verdween hapje voor hapje na een feestelijk Lang zal hij leven. Een glaasje werd gevuld en de feesthoedjes deden hun dienst. Alles bleek geheel in overeenstemming met Carmiggelts observatie van lang geleden: “De stemming was licht en feestelijk.”
Verwachtingsvol keek het feestgezelschap (nauwkeurig volgens de coronaregels samengesteld!) uit naar het lonkende perspectief van de vierjarige. En ja, daar brak dan het ultieme moment aan: het blitse rugzakje werd hem als ware het een koninklijke onderscheiding omgehangen en aan de hand van zijn grote zus ging het richting grote school die hij bij wijze van een soort preview al had mogen verkennen, onze Otis. Het bleek tot wederzijdse grote waardering te hebben geleid. Toen vertrokken ze: kleine stapjes in de goede richting, maar tegelijk grote passen in zijn kleine menselijk bestaan. De wijde wereld lonkte. Hij was er helemaal aan toe.
Van Veldeke
