Overpeinzingen van de redactieleden van SWOC en twee dichters

Als sociaal werker van Sociom kreeg ik een kerstkaart met daarop een tekst, gemaakt door een leerling van een basisschool. Deze tekst wil ik graag met jullie delen:

Lichtpuntjes
Soms zijn ze groot
Soms zijn ze klein
Je hoeft ze niet te zoeken
Je kunt ze ook zijn

Ik wens iedereen toe dat ze een lichtpuntje kunnen zien in deze moeilijke tijd. Maar vooral ook wens ik dat velen een lichtpuntje kunnen zijn voor anderen. We hebben het allemaal hard nodig. En ik hoop dat het jaar 2021 daadwerkelijk mag worden wat we elkaar in 2019 wensten: een goed, gelukkig en gezond nieuwjaar!

Silvia Beuving

Houd Moed
Gelukkig bloeien er ook bloemen in de winter’, deze positieve gedachte ontving ik van een dierbare vriendin. Het is duidelijk dat vooral het gebrek aan spontaan sociaal contact de mensen opbreekt. Gelukkig kan je op afstand een praatje maken en alleen al zwaaien naar elkaar en een welgemeend: “Hoi, alles goed?” beurt al op.

De feestverlichting is dit jaar uitbundiger aan dan ooit, wensen voor een beter 2021 vallen in de bus, we denken aan elkaar. Laat de moed niet zakken, doe wat kan en wees voorzichtig. Ik hoop dat we in 2021 elkaar weer de hand mogen schudden

Josje Goos

Raar Jaar
Wat een ongelooflijk jaar
ineens waren de rapen gaar
Wat niemand had verwacht
kwam als een spook in de nacht
Alles en iedereen was geschokt
en in ene werden we opgehokt
Ieder reageerde op de eigen manier
en hoopte maar één ding: niét hier
Tóch ontkwam niet iedereen eraan
en zijn er mensen door heengegaan
Het werkt het beste je te isoleren
en riskante contacten te weren
Laten we hopen dat in het nieuwe jaar
alles normaler wordt, duimen maar
Ik wens u en de uwen geen díngen
maar een jaar met veel omhelzingen

Ans Stoub

Wedergeboorte
Over de drempel in het nieuwe jaar
Herrijzen na isolement en rust
Worden we sterk weer als tevoren
We zijn beslist niet uitgeblust
Onze weerbaarheid is niet verloren
In deze o zo oneerlijke strijd
Komend jaar gaan we echt omhelzen
Verlangen naar postcorona tijd

Hand in hand weer naar de toekomst
Vertrouwen, blij bijeen te zijn
Ja samen kunnen we alles aan
En vermindert de geleden pijn
Mens durf te leven en wees niet bang
Gedenk degenen die zijn heengegaan
Gezondheid Voorspoed zullen weer komen
Zo is het altijd al gegaan

Lidwien Buné

Untitled
Het afgelopen jaar in ogenschouw nemend, moest ik denken aan werken van de Russisch-Amerikaanse schilder Mark Rothko en dan met name aan zijn Black-on-grey-reeks uit het eind van de jaren zestig. Joost Zwagerman heeft die prachtig geanalyseerd in zijn essaybundel “De stilte van het licht”. Hij zegt daarover dat die schilderijen “….vaak [getuigen] van een tristesse, depressie en gekweldheid….” Maar als je goed kijkt, dan blijkt het wonderbaarlijke feit dat er achter die zwarte, donkere en duistere vlakken andere kleuren schemeren die nooit zijn verdwenen. Wat een optimistische gedachte voor een pandemiewereld die zucht en steunt en piept en kraakt…..

Van Veldeke

Vriend
Vriend, metgezel, die meer en minder is
dan vader, moeder, minnaar, kind
hetzelfde als ik, maar anders
onafhankelijk en toegewijd
ouder, jonger, van dezelfde tijd.
Trooster, die getroost kan worden
baken en verhanger van de borden
broeder, maar van andre moeder, zonder rivaliteit
met wie ik samenloop en die mij begeleidt.
Hij gunt mij om te leven als ik dood
zou willen, geeft hij mij gelijk.
Soms is het, dat ik om hem alleen
verdragen blijf, wat zonder hem ondraaglijk scheen.
Zonder een enkele verplichting
loop ik en loop altijd in zijn richting.

M. Vasalis

Uit kranten
De derde prijs, in Spanje, voor een gedicht,
dat was een roos van brons.
De tweede prijs een roos van zilver.
Het vers dat men het allermooiste vond,
dat won een werkelijke roos.
Een roos die helemaal uit roos bestond.

Nu zie ik in de krant: de gouden tijden zijn voorbij.
Komen dan eindelijk de echte?

Judith Herzberg