Als er problemen waren, ging ik er meteen op af

Kees Hendrikx was van 1976 tot 2005 in de gemeente Cuijk werkzaam, aanvankelijk als chef van ruimtelijke ordening, later van o.a. milieu, volkshuisvesting en (bouw)vergunningen.

Door Josje Goos

Kees: “Pa was Brabander, moeder Zeeuwse en ik ben in 1944 geboren in Vollenhoven; na mij kwamen vier zusjes. In 1942 was pa een van de pioniers die naar de Noordoost Polder trokken. Het gezin woonde eerst in Emmeloord, in 1952 kreeg mijn vader een boerderij toegewezen in Rutten. Onder de pioniers waren veel Zeeuwen vanwege de watersnoodramp. Helaas, in 1954 overleed mijn moeder. Pa vond het toen voor mij het beste als ik naar kostschool ging voor een goede opleiding. Met 11 jaar kwam ik in Amersfoort terecht, in de 6e klas van de lagere school. Daarna werkte ik me met hangen en wurgen door het Klein Seminarie in Apeldoorn; het was een prachtige dag toen ik slaagde. Op het Groot Seminarie was na vier jaar de geest uit de fles. Eén vak vond ik erg interessant: kerkelijk recht, dus het werd rechten in Utrecht. Het was 1968 en Pa zei: “Je moet wel voor je eigen inkomen zorgen.” Naast mijn studie heb ik in de weekenden en vakanties als verpleeghulp gewerkt in het St. Anthonius Ziekenhuis in Utrecht.”

Kees maakte in één jaar zijn rechtenstudie af, dat was flink aanpoten. Na de rechtenstudie begon hij aan een studie ruimtelijke ordening, die hij in drieënhalf jaar afrondde met als aantekening: ‘Met veel genoegen’ (= bijna Cum Laude).

Intussen ontmoette hij zijn aanstaande vrouw Ida, die wijkverpleegster was in Nijmegen. Medio 1971 betrokken zij een flat in Nieuwegein; zij trouwden in 1972.

Werk
Kees: “Na mijn slagen reisde ik het hele land door op zoek naar een baan. Uit vier aanbiedingen koos ik het dorp Lienden bij Rhenen. Een kleine gemeente biedt een overzichtelijk en breed pakket, je leert daardoor veel. Naast mijn werk was ik parttime docent op de ambtenarenbestuursschool in Arnhem. In 1976 kwam uit Cuijk de advertentie ‘chef ruimtelijke ordening’. Ik werd aangesteld. Na de gemeentelijke herindeling met Haps en Beers in 1994, vertrok ik bij ruimtelijke ordening en kreeg milieu, volkshuisvesting en (bouw)vergunningen en handhaving. Ik ging op bedrijfsbezoek als er problemen waren. Mijn werkwijze was: als er iemand belt met een probleem zeg ik: “Ik kom!”, ga er meteen naar toe, vraag wat er aan de hand is en leg het hoe en waarom uit. Men is heel toegankelijk en accepteert de uitslag als het probleem serieus wordt genomen. Deze manier van werken heeft altijd heel goed uitgepakt.”

In 2005 is Kees gestopt in Cuijk. Hij kreeg vervolgens zitting in een bezwarencommissie (Montferland), een klachtencommissie (Boxmeer) en de geschillencommissie van woningcorporatie Mooiland. Hij heeft alle drie acht jaar gedaan. Hennie Buné zei na zijn afscheid bij de gemeente: “Je moet bij ons, Museum Ceuclum, komen”. Kees heeft daar eerst zitting gehad in het uitvoerend bestuur en later in het algemeen bestuur. Daarnaast was hij CDA-bestuurslid en voorzitter van de seniorenambtenarenclub. Kees: “Helaas speelde mijn steeds slechter wordend gehoor mij parten. Goed verbaal communiceren ging écht niet meer.”

Reizen
De wereld verkennen, culturen ontdekken en veel mensen ontmoeten, trok hem aan. Tot voor kort reisden Kees en Ida de hele wereld over, van Alaska tot Nieuw-Zeeland en van de Zuidpunt van Argentinië tot De Noordkaap. Kees: “Ida werkte in Maartenshof en merkte op een gegeven moment op dat áls we wat van de wereld wilden zien, dat meteen moesten doen. Vele films en foto’s herinneren ons er nu aan wat we allemaal hebben ervaren op ons pad door de wereld: de bergvolken, de rijstvelden en de schitterende klederdrachten in Noord-Vietnam. Het bezoek aan het Ho Chi Minhmuseum, de tunnels die de Vietnamezen groeven om de Amerikanen af te kunnen luisteren waren erg benauwend. Een bezoek aan een orchideeënkweker en zijn dochter (zij sprak Engels) toen wij uit het Ho Chi Minhmuseum kwamen; bij het weggaan kreeg mijn vrouw een orchidee, een teken van vriendschap. De haven daar waar jongeren ’s avonds bij elkaar kwamen om buitenlanders te ontmoeten om ‘gewone praat’ Engels te leren; overnachten op 5430 meter in een tent in de sneeuw van de Mount Everest, slapend om een vuur, de Sjerpa’s waakten; de boottocht vanaf Japan, langs Siberië, door de Beringzee en via Alaska naar Vancouver waar we, toen we weer wifi hadden, vernamen dat Marius van de Elzen onverwacht was overleden. We vlogen terug naar Cuijk, gelukkig nipt op tijd om de crematie te kunnen bijwonen. Ik zou met hem voor de daaropvolgende week een afspraak hebben!”

Na een zeer werkzaam leven genieten Kees en zijn vrouw van kinderen en kleinkinderen, veel wandelen, goed en lekker eten en de vele herinneringen.