‘Pieter O., nazaat gesjeesde Vortumse priesterstudent’

Johan Omtzigt en Maria van Saasse hadden het met hun drie kinderen Marietje, Piet en Jan bepaald niet breed. Sterker nog, ze hadden zogezegd geen nagel om de kont te krabben. Reddingsboei voor hen was het armenbestuur. Dat bestuur kende een aardige mevrouw uit Vortum-Mullem. Die had een schuur aan de St. Corneliusstraat, met aan de voorzijde iets wat met wat goede wil op een woning leek. Voor een zacht huurprijsje mochten de arme sloebers uit de Haarlemmermeer daar hun intrek nemen en aan het boeren slaan. Twee andere kinderen bleven achter in de Haarlemmermeer. Ze bouwden een bescheiden gemengd bedrijf op, totdat ze in 1964 met hun Marietje naar een burgerwoning verkasten.

Zoon Piet was de beoogd opvolger, maar hem waren door een hersentumor niet meer dan 25 levensjaren gegund. Dochter Marietje verhuisde na de dood van haar ouders naar Boxmeer, waar ze in 1993 op haar 50ste een tamelijk eenzame dood stierf.

Blijft over Jan. Aanvankelijk zag het er naar uit dat ook hij niet voor een nageslacht zou zorgen, omdat hij al snel na de verhuizing van zijn ouders naar Vortum-Mullem als priesterstudent zijn intrek had genomen bij de paters in Uden. Maar Jan bedacht zich. Hij koos voor het huwelijk. Een ingrijpend besluit uiteraard. Maar dat dat zo’n grootse gevolgen zou hebben voor het politieke landschap in Nederland in de 21ste eeuw kon Jan toen natuurlijk niet bevroeden. Nederland mag hem er met terugwerkende kracht nog dankbaar voor zijn. Want uit dit huwelijk werd Pietertje geboren. Ofwel P.O. zoals hij omschreven werd in de vorige week openbaar gemaakte verslagen van de verkenners voor een nieuw kabinet. Pieter Omtzigt, de schrik der machthebbenden, kind van een gesjeesde Vortumse priesterstudent, een man met onmiskenbaar rebels Vortums bloed in de aderen.

Vijf jaar geleden was moeder Omtzigt met een schoonzus nog op bezoek in Vortum-Mullem. Met oud-buren werden herinneringen opgehaald. Ja, ja, daar op het kerkhof liggen dus de opa en oma van een van ’s lands meest gewaardeerde volksvertegenwoordigers. Als ze het in Boxmeer al de moeite waard vonden om in het plaatselijke park een standbeeld voor Sylvia Millecam op te richten, dan moet er op het Vortumse kerkplein hoognodig ook iets komen. Ik zit te denken aan een ferm wandelende man aan wiens benen wordt gezaagd. Of zoiets. Maar daar bedenken ze in Vortum wel wat op.

Koos