Een agressieve tumor, en dan?

GROENINGEN / BOXMEER | Dinsdag 25 september 2018, een dag die de Groeningse Mieke Thijssen (40) nooit meer zal vergeten. Een donkere dag waarop deze moeder van drie opgroeiende kinderen de diagnose borstkanker kreeg. Een behandelingstraject in het Boxmeerse Maasziekenhuis Pantein volgde. 

Mieke: “In het weekend daarvoor voelde ik een harde schijf in mijn linker borst. Eigenlijk wist ik direct, dit is niet goed, maar met goede hoop -misschien is het een cyste- ging ik maandag meteen naar de huisarts. Zij stuurde me direct door naar het Maasziekenhuis. Dinsdagochtend kreeg ik direct de nodige onderzoeken op de mammapoli. Dankzij sneldiagnostiek volgde diezelfde middag al de diagnose. Borstkanker. Ik schoot eigenlijk meteen in de actie-stand. Wat moet er gebeuren, wat gaan we doen? Voor mijn gevoel stapte ik een achtbaankarretje in, kreeg een gordel om en werd afgeschoten. Ik wist niet wat er op me af zou komen en hoe vaak ik over de kop zou gaan. 

Geen tijd te verliezen
Meer onderzoeken volgden. Een agressieve tumor bleek bezit te hebben genomen van mijn linker borst. Vol gas volgden de behandelingen, ik had geen tijd te verliezen. Ik voelde me overgeleverd, niets was meer normaal. Ik probeerde grip te houden, het zelf te regisseren, dat gaf een soort van houvast en controle. Daar was gelukkig ruimte voor.

Vertrouwen in mijn lichaam
De eerste chemo kreeg ik bijna meteen na de diagnose. Het was afwachten hoe mijn lijf erop zou reageren. Je hoort wel eens dat kankerpatiënten het vertrouwen in hun lichaam kwijt raken, ik heb altijd het vertrouwen gehad dat het mijne dit aan zou kunnen en op zou lossen. Er volgde nog zeven chemobehandelingen, om de drie weken. De eerste dagen na elke chemotherapie was ik goed ziek.

Een gerust gevoel
Tussen de behandelingen door probeerde ik zo goed mogelijk voor mijn lichaam te zorgen. De actie-stand is altijd gebleven, doelgericht bleef ik met de situatie omgaan. Wandelen en zelfs tennissen, geen les miste ik, gaf me energie. Voor de kinderen zorgen, het huishouden doen, zo goed mogelijk probeerde ik met grote steun van mijn moeder, mijn aandeel te leveren. Het rusten, het ziek zijn, deed ik vooral in ‘eigen’ tijd. Wanneer er problemen waren tussen de behandelingen door gebruikte ik een speciale app, waarin ik vragen stelde aan de mammacare-verpleegkundigen of oncoloog. Bellen kon ook altijd, de lijnen waren kort dat gaf me een gerust gevoel.

Alles voor niets geweest?
Slecht nieuws volgde na de controlescan. De tumor leek niet gereageerd te hebben op de behandelingen, alles leek voor niets geweest. Een flinke tegenvaller, maar ik dacht direct; oké, wat nu? Hier kom ik doorheen! Gelukkig bleek bij nadere controle dat de tumor toch wat versplinterd was, dus het zag er niet zo slecht uit als in eerste instantie gedacht werd. Wel zorgden mijn behandelaars ervoor dat de geplande operatie in het Maasziekenhuis, om het overgebleven tumorweefsel te verwijderen, naar voren werd gehaald.

Heart Pillow van de Vrienden
Direct na de operatie kreeg ik een Heart Pillow, een hartvormig kussentje gemaakt door een vrijwilligster met financiële ondersteuning voor de materialen van stichting Vrienden van het Maasziekenhuis. Ik heb er maanden mee geslapen. Je mist toch wat bij het liggen, dat kussen vult het op zodat je toch op een natuurlijke manier en zonder pijn kunt liggen. Deze Heart Pillow bood mij steun, letterlijk en figuurlijk, vlak nadat ik iets heb moeten afgeven.

Leven weer oppakken
Na mijn operatie volgden bestralingen en immunotherapie, gericht op het afweersysteem. Tussen de behandelingen door pakte ik mijn leven weer op. Op 14 januari 2020 was mijn laatste immunotherapiebehandeling. Toen stond het achtbaankarretje stil en kon ik eindelijk uitstappen. Mijn lichaam herstelde en in mijn agenda stonden geen ziekenhuisafspraken meer. Toen kwam het moment om alles te verwerken. Nu heb ik elk half jaar een controle, met gelukkig telkens goede berichten. Ik ben ‘schoon’. Ook al was het een ellendige periode, altijd voelde ik me op mijn gemak in het ziekenhuis. De artsen en de verpleegkundigen waren geweldig. Hun namen zal ik misschien vergeten, maar het gevoel dat zij me gaven in die zware tijd vergeet ik nooit.”

Wilt u stichting Vrienden van het Maasziekenhuis steunen? Kijk op www.vvhm.nl/doneren