Pelgrim Carla van de Weijer: bewogen eerste week
Opmerkelijk 141 keer gelezen SINT ANTHONIS / SANTIAGO – “Opgeven is geen optie”, zei Carla van de Weijer uit Sint Anthonis toen ze vorige zondag begon aan haar pelgrimage naar Santiago de Compostela. En toch moest ze na enkele dagen letterlijk even pas op de plaats maken op haar 2500 km lange tocht naar het Spaanse bedevaartsoord. Niet omdat ze niet meer kon of wilde, maar vanwege familieomstandigheden.“Ik loop naar Santiago, tenzij er thuis iets ernstigs gebeurd”, liet ze vorige week optekenen. En juist dat was aan de hand. Want de moeder van Carla, die een broze gezondheid heeft, kreeg afgelopen week een terugval. Carla, die intussen in Noord-Limburg wandelde, keerde snel huiswaarts om haar moeder bij te staan. Ze vertelt het verhaal van de bewogen eerste week.
‘Het is gelopen, zoals het moest lopen’
“Zondag 10 maart ben ik vertrokken van huis. Op weg naar Santiago. Familie en vele vrienden hebben mij uitgeleide gedaan en een groep wandelvrienden is met me meegelopen naar Ysselsteyn. Onderweg hebben we een paar keer gerust, onder andere in Merselo, waar ik de eerste stempel in mijn Pelgrimsboekje liet zetten.
[image=239256]
Iedereen onderweg is erg belangstellend als ze mij zien met een grote rugzak. Sommigen hebben van Santiago gehoord, sommigen weer niet. Helemaal verbaasd zijn ze als ik vertel dat Santiago in Spanje ligt en ik daar alleen heen wil lopen. “Hoe kan iemand dat toch in zijn hoofd halen?”, zie je ze denken.
In Ysselsteyn heb ik overnacht bij De Pionier, een Bed & Breakfast. Prima geslapen en uitgerust begon ik aan de volgende dag. Dat was wel even wennen. Na de drukte van de laatste weken, het afscheid en goede gezelschap van de vorige dag, stond ik er ineens helemaal alleen voor.
Niet getreurd. Ik had nog een lunchpakketje van de vorige dag, dus honger lijden zou ik niet. Omdat het koud weer was heb ik de hele dag flink doorgestapt. De lichaamsbeweging zorgde ervoor dat ik het niet koud had. Koud had ik het alleen als ik even moest pauzeren.
Deze tweede dag ben ik door verschillende dorpjes gelopen. Elke keer luidden de kerkklokken. Heel speciaal. Maar het was niet voor niets. Ik werd naar huis geroepen omdat mijn moeder opgenomen was in het ziekenhuis. Via de telefoon werd ik op de hoogte gebracht en we besloten dat ik in Meijel, einddoel van de tweede dag, opgehaald zou worden. Thuis was de situatie zodanig dat ik besloot niet verder te lopen.
Na enkele dagen leek het beter te gaan met mijn moeder en mag ze naar een verpleeghuis. Daar ontvangt ze alle zorg die nodig is. Daar is ze in goede handen. In overleg met mijn omgeving besloot ik zaterdag om zondag 17 maart mij wandeltocht voort te zetten. Zo gezegd, zo gedaan.
[image=239257]
Een vriendin bracht me zondagochtend naar Roermond, waar in de Sint Christoffelkathedraal waar ik een speciale dienst bijwoonde, waarbij vertrekkende pelgrims naar Santiago de zegen krijgen voor een behouden reis. Vorig jaar was ik ook naar zo’n dienst geweest, maar dit jaar waren er veel meer pelgrims. Het was een mooie dienst, waarbij ik en alle andere pelgrims op het einde van de mis naar voren werden geroepen, en we de relikwie mochten aanraken of kussen. Na afloop togen we naar een café voor koffie en vlaai, én een volgende stempel.
[image=239258]
Om half drie ging ik weer op weg en die voerde naar het Thorn, het witte stadje. Onderweg passeerde ik nog de kapel onder de Linden. Om half zeven arriveerde ik bij mijn slaapplaats, een adres van ‘Vrienden op de Fiets’, waar ik met een lekker kop warme soep werd ontvangen.
Morgen verlaat ik Nederland, want dan gaat het naar Maaseik in België.
Gelopen afstand tot Thorn: 60 km
