Verdwaald in de mist en toch weer op koers
Opmerkelijk 60 keer gelezen SINT-ANTHONIS - Pelgrim Carla van de Weijer (51), die onderweg is naar Santiago de Compostela, is in de Morvan aanbeland. En waar in haar thuishaven Sint Anthonis de zon afgelopen week de scepter zwaaide, kreeg Carla vooral te maken met regen. Met veel regen zelfs, en met mist op een berg. In de afdaling ging ze versnellen en raakte even ‘de weg kwijt’. Zo kwam Carla er achter dat het beter is om ook bij beroerd weer het hoofd koel te houden. Want de weg naar Santiago is 2500 km lang.[image=244289]
[image=244291]
De laatste dagen van de Morvan. Mooie dagen waren het, vooral die met de heerlijke zon er bij. Het is een prachtig gebied, ik heb het vaak gezegd. Na mijn verjaardag begon het slecht weer te worden en heb Ik ongeveer tweeëneenhalve dag in de regen gelopen. Het was veel regen, dus komt mijn goede regenkleding van pas.
[image=244290]
[image=244286]
Vanaf Grand Paral naar Larochemillay gaat het naar de Mont Buevray, een berg die 807 meter hoog is. Nou zeg, een hele klim. Maar met dit beroerde weer krijg je het vanzelf warm. Zoals ze zeggen lag op deze top 52 jaar voor Christus al de hoofdstad van het land der Eduenen (Gallische stammen). Je snapt dus wel dat daar boven verschillende opgravingen zijn verricht die duizenden jaren van een zeer rijke geschiedenis hebben blootgelegd. Wat bijvoorbeeld te denken van een overwinning op Keizer Caesar. Op de top heb ik mijn rugzak afgedaan. Enerzijds omdat ik gelukkig boven was, anderzijds om foto’s te maken. Ja, dat is het bewijs dat ik boven ben geweest!
[image=244292]
Op die hoogte, bijna omringd door de wolken, is het natuurlijk een stuk frisser dan aan de voet van een berg. Met als gevolg dat ik het ontzettend koud kreeg. Dus naar beneden, om in een warmere omgeving te komen. De afdaling voerde in eerste instantie door een heel donker sparrenbos met hele hoge bomen. En dat pad, dat liep heel erg steil naar beneden. Dus daalde ik best snel. Omdat de berg in nevelen was gehuld, raakte ik op de een of andere manier de weg kwijt.
Ik moest denken aan de film Titanic, aan de scene waarin Rose het vlot los laat op een moment dat haar vriendje al weg was, de diepte van de zee in. Het gevoel van ijskoud water dat zich boven je sluit en je steeds verder naar beneden trekt, dat had ik op dat moment ook. Ik had het ijs en ijskoud en dat ik van de wereld raakte.
De een zal het dagdromen noemen, de ander zal zeggen dat je in trance raakt. Een ding weet ik achteraf zeker, het was levensgevaarlijk op dat moment. Omdat ik veel te snel daalde en omdat ik de weg kwijt raakte ik aan het struikelen. Maar gelukkig, op het moment dat ik begon te vallen werd ik wakker en ik kon me net op tijd herstellen. En dat was maar goed ook.
En dan iets heel anders. Het gaat om de mensen die ik op mijn tocht tegenkom, want dat doe ik natuurlijk wel. Je moet weten, dat ik een grote schelp – het symbool van deze pelgrimage - aan de voorzijde draag. Die heb ik aan mijn rugzak vast gemaakt en daarnaast heb ik nog een geel vlaggetje met daarop een schelp achter op de rugzak bevestigd. En wat dan opvalt, is dat sommige mensen helemaal enthousiast worden als ik er met mijn schelpen aan kom lopen. “Daar heb je een echte pelgrim”, zeggen ze dan.
Tijdens deze ontmoetingen moet er vaak een foto gemaakt worden. De mensen willen blijkbaar heel graag met een echte pelgrim worden vereeuwigd. En al helemaal als je verteld dat je helemaal uit Nederland komt lopen. De schelp moet bij het poseren natuurlijk duidelijk in beeld zijn.
[image=244288]
Larochemillay is de laatste grotere plaats onder in de Zuid-Morvan. Van daaruit ga je weer de bewoonde wereld in. Vanaf dat punt heb ik ook niet meer de GR13 gevolgd (La Grande Randonnée), maar zoveel mogelijk mijn eigen boekje. De landkaart die ik in Reims heb gekocht, met een schaal van 1:1,5 km, komt nu goed van pas. De plaatsen die ik nu doorkruis, heb ik onderstreept. Je ziet dan een vrij rechte lijn op de kaart richting het zuiden. Van de grote landkaart ligt de route op een strook van 20 cm breed. De banen links en rechts ervan heb ik eraf geknipt. Als op bepaalde punten mijn boekje niet duidelijk is, of ik denk dat ik de route korter kan, dan krijgt deze landkaart de voorkeur.
Die dag dat ik uit Larochmillay vertrok, had ik Issy-l’Évêque als bestemming in gedachten. In dan kom je ter plekke tot de ontdekking dat er in deze plaats geen overnachtingsmogelijkheid is. Toen zijn ze voor mij in een restaurant aan het bellen gegaan. Na veel vijven en zessen was het voorstel om door te lopen naar Gueugnon, waar een hotel is. Op dat moment had ik al 24 km gelopen maar ik voelde me toch nog heel fit. Verstandig of niet, ik besloot er op deze dag nog 16 km aan vast te plakken. Ik had onderweg geen probleem en liep dus 40 km!
[image=244293]
Echter, na een slechte nachtrust voelde ik de lange ‘dagmars’ van de dag ervoor maar al te goed. En niet alleen die dag, maar ik heb er wel een dag of drie last van gehad. Nu weet ik het: ik had mezelf compleet overlopen. Een afstand 40 km met deze bepakking breekt je op, want dit is wat anders dan 40 km in de 4Daagse van Nijmegen. Ik wist het eigenlijk ook wel: als je lang loopt en je hebt veel mee te zeulen, dan is 30 km op een dag wel de limiet. Denk je meer te willen lopen, zoals ik, dan moet je dat bezuren. Ik zie het als een wijze les.
[image=244287]
Bij La Bénisson-Dieu, een dorp met een voormalig klooster en een oude kerk, voegt een andere route zich samen met mijn pad. Hier wordt de route weer aangegeven met de bekende gestileerde schelp. En ik moet zeggen, dat het zo een stuk geruster loopt, want nu hoef ik niet meer te twijfelen of ik wel of niet op het goede pad zit. Het is vooral prettig dat je hier constant letterlijk wordt bevestigd. Want als het slecht weer is, zoals de afgelopen dagen, is het vaak lastig om je boekje te pakken om alles na te kijken. Ja, die schelpen houden mij op de juiste koers!
Afgelegde afstand tot vrijdag 3 mei: 945 km
