Carla van de Weijer bereikt Compostela
Opmerkelijk 88 keer gelezen SINT ANTHONIS - Het was haar missie om van Sint Anthonis naar Santiago de Compostela te lopen en daarin is ze glansrijk geslaagd. Want afgelopen weekend bereikt Carla van den Weijer, de 51-jarige pelgrim uit Sint Anthonis het befaamde bedevaartoord in Noord-Spanje. Een tocht van uiteindelijk 2620 km die ze in vier maanden volbracht. In dit verslag beschrijft ze de slotetappe voor haar emotionele en triomfantelijke entree in de stad van Santiago ofwel Sint Jacob.“Vorige week ben ik door het laatste stuk van Galicië gelopen. Het was een wandeling met gemengde gevoelens. Het voelde net als op vakantie gaan en daarna weer naar huis gaan. Natuurlijk ga je graag naar huis, maar het leven tijdens de Camino of wel pelgrimstocht is zo relaxed zodat ik ook nog best heel lang door zou kunnen lopen. Over die gedachte had ik het een keer met iemand; zij vertelde me dat er een man is die al tien jaar over de Camino heen en weer loopt. Dus hetzelfde wat ik nu al vier maanden gedaan heb, maar dan in één richting.
De pelgrimstocht naar Santiago is wandelen, douchen, wasje doen, even wegdutten, dan weer eten en praten en dan gaan slapen. En dat herhaalt zich elke dag. Het is de deur achter je dicht trekken en weer verder gaan. Eigenlijk een erg gemakkelijke manier van leven. Je hebt alleen wat geld nodig om jezelf in leven te houden.
[image=251534]
Wat eten betreft is dat alleen wat je dagelijks nodig hebt. Hier op de Camino Frances heb je het Pelgrims menu, een driegangen voor ongeveer 10 euro. Dan moet je overdag nog een beetje hebben en dan ben je wat eten betreft al klaar. Daar komt het overnachten nog bovenop. Wat ik wel heb gemerkt, is dat hoe dichter je bij Santiago komt hoe duurder het slapen wordt. Loop je alleen maar over de Camino, dan vindt je wel goedkope adresjes. Als je er dan af en toe nog een beetje bij werkt, dan kom je al een heel eind. Het lijkt op het leven van een zigeuner...!
Zo’n pelgrimage lijkt leuk, maar het echte leven biedt toch heel wat meer uitdaging. Er wordt hier dan ook gezegd dat de echte Camino pas begint als je thuis komt. Ik denk dat het zo ook is. Maar allereerst moet je natuurlijk weer enorm wennen aan de drukte. Alle prikkels van radio, TV, thuis, werk, sport en bijvoorbeeld vrijwilligerswerk.
Gelukkig heb ik na de aankomst in Santiago op 14 juli nog een aantal dagen de tijd zodat ik door kan lopen naar Finisterre en Muxia. Zo kan ik langzaam afscheid nemen van het pelgrim zijn. Wat mij betreft is na de aankomst van Santiago op 14 juli, de druk van steeds verder ‘moeten’ lopen eraf.
Ik kan er nu zelfs voor kiezen om met de bus naar Finisterre te gaan. Want niets moet meer!
Als ik dat uitstapje naar Finisterre en Muxia achter de rug heb, keer ik rond 23 juli terug naar Santiago de Compostela. Mijn plan is om dan eerst eens te gaan shoppen want ik loop al vier maanden in dezelfde kleren. Ik ben toe aan een leuk jurkje. En dan ben ik klaar voor het feest van de Heilige Jacobus, dat op 25 juli wordt gehouden. Daags erop arriveert hier mijn gezin. Het is ons plan om ergens aan de kust met z’n allen vakantie te vieren. Voor mij betekent dat weer langzaam wennen aan iedereen om me heen. Na onze thuiskomst heb ik nog een paar weken vrijaf, waarna ik eind augustus weer begin met werken.
Terug naar 25 juli, de naamdag van St Jacob. Zoals wij thuis zeggen, zijn verjaardag. Want St Jacob ofwel Santiago (Sant = sint, Iago = Spaans voor Jacob), is de heilige waar het hier allemaal om draait. Dankzij hem, de naamgever van deze stad, is Santiago groot geworden. Het is deze plaats waar al eeuwenlang miljoenen mensen vanuit de hele wereld naar toe lopen.
De weken nadat ik thuis kom zijn voor mij erg belangrijk. Ik kan dan rustig weer het normale leven oppakken. Even rustig weer alles verkennen. Ook zal ik de komende weken een aantal beslissingen moeten nemen. Zo lang onderweg geweest, zo lang lopen denken en nog niets beslist. Maar de laatste weken zijn er een paar ideetjes naar boven komen borrelen. Misschien kan ik daar iets mee. Maar dat moet dan wel ik overleg met het thuisfront.
[image=251538]
Maar nu weer even terug naar mijn aankomst in Santiago de Compostela. Dat was op zondag 14 juli. Daags ervoor ben ik met een aantal medepelgrims in Monto Do Gozo blijven slapen. Dat plaatsje ligt maar 4 km vanaf Santiago. In principe had ik nog gemakkelijk door kunnen lopen maar ik wilde graag op zondag aankomen. Je kunt dan namelijk ‘s morgens vroeg, als het nog lekker rustig is, de stad in lopen. Dat heb ik dan ook met drie medepelgrims gedaan.
Haast hadden we in het geheel niet. Want toen we bijna bij de oude stad aankwamen hebben we eerst nog een kopje koffie gedronken. Als ik over ‘we’ praat, gaat het over Christian uit Frankrijk, Miguel uit Spanje, Roberta uit Italië en ik. Natuurlijk had ik wat wijze adviezen gekregen via de blog en ik was ook vast van plan deze op te volgen. Zo werd me voorgehouden dat het vooral belangrijk was om van deze dag een feestdag te maken en geen dag van treurnis. Dit ondanksdat ik dat gevoel wel een beetje had, want je sluit toch een heel belangrijke periode af.
Toen we onder de laatste poort door liepen hebben wij viertjes onze handen vastgepakt en zijn zo het laatste plein opgelopen. Dit plein ligt aan de voorzijde van de kathedraal. Het doel was bereikt. Eindelijk na in totaal 114 dagen onderweg geweest te zijn was ik op mijn bestemming. Het was een geweldig moment. Er zitten zoveel herinneringen achter. Herinneringen aan het lopen, aan het zoeken van de weg, aan de ontmoetingen, aan het slechte maar ook aan het goede weer. En dan de contacten met het thuisfront en de reacties via de blog.
[image=251535]
Als ik de foto’s van mezelf terug zie vraag ik me af wie ik daar zie. Ik ben wat uiterlijk betreft veel veranderd. Al die tijd heb ik bewust mijn haren niet geknipt. Dus ze zijn een stuk langer geworden. De nodige kilo’s zijn eraf (maar dat was geen overbodige luxe) en ik ben lekker bruin geworden.
Wat karakter betreft ben ik niet veranderd. Ik ben nog even druk en impulsief en kan heel eigenwijs zijn als ik iets graag wil. En vooral het laatste was erg gemakkelijk deze vier maanden. Er was niemand die mij tegensprak. Ik kon doen en laten wat ik wilde en was voor alle beslissingen zelf verantwoordelijk. De goede maar ook de verkeerde beslissingen. En die zijn er zeker ook geweest.
[image=251532]
Na het telefoontje naar huis, de felicitaties van de anderen, de kussen en de knuffels ging ik eerst naar het Pelgrimsbureau. Want daar mocht ik de ‘Compostella’ afhalen. Voor mij was dat een erg belangrijk document, want het is een bewijs dat je dat hele eind gelopen hebt. Je krijgt de ‘Compostella’ overigens al als je de laatste 100 km hebt gelopen en op dat stuk elke dag 2 stempels gescoord hebt. In vroege tijden was de Compostella vooral het bewijs dat al je zonden vergeven waren. Dus bij deze zijn dan ook mijn zonden kwijtgescholden!
Toen ik de Compostella uitgereikt had gekregen, vond ik het tijd om naar de kathedraal te gaan. Om 12.00 uur begon daar de Pelgrimsmis en daar wilde ik en andere pelgrims graag bij zijn. Wij wisten ook dat daar zou worden gezwaaid met het Botafumeiro. Dat is een reuze wierookvat (1,60 m hoog) dat door de kerk geslingerd wordt tot een hoogte van 35 meter. In vroegere tijden had dit vat als functie om de geur van al die zwetende en stinkende pelgrims een beetje dragelijk te maken. Nu is het een toeristische trekker.
We hadden gehoord dat het druk zou worden, dus om een zitplaats te hebben zorgden we dat we er op tijd bij waren. De mis was een gewone ‘hoogmis’. Na de dienst werd er met het wierookvat gezwaaid en dat was erg indrukwekkend. Het viel me op dat er bijzonder veel foto’s en films werden gemaakt.
Na de mis werd het tijd om mijn slaapplaats te zoeken en hier een douche te nemen. Ik had deze keer gereserveerd in een hotel waar ze pelgrimskamers hadden. Dat zijn goedkope kamers op de hoogste verdieping, net onder het dak. Het ontbijt in de ochtend was erg goed. Na de douche ben ik nog even gaan buurten in de huiskamer van het Genootschap; je kunt er je verhaal kwijt en informatie opdoen. Dat was gewoon gezellig even kletsen.
[image=251537]
Vanaf het hotel ben ik voor de tweede keer naar de kathedraal gegaan, want ik vond dat ik dat moest doen. Ik heb daar verschillende kaarsjes aangestoken. Het was een wens van diverse mensen, die mij gevraagd hadden om dit te doen. Na het aansteken volgde een gebed en een ogenblik stilte. Het was een moment dat er niet zoveel toeristen in de kathedraal waren.
Een van de gebruiken van pelgrims is het omarmen van het beeld van Sint Jacob. Dat staat boven het altaar. Vroeger een kerkelijk ritueel, tegenwoordig meer een toeristisch gebeuren, maar ook ik heb het gedaan. Even voelen dat ik er echt ben. Daarna ging ik naar beneden, naar de crypte. Dat was voor mij misschien nog wel een specialer moment. Hier was geen beeld maar in een kistje dat hier staat zouden hier de overblijfselen van de heilige St. Jacob liggen.
Deze bijzondere zondag werd afgesloten met een etentje en een bijbehorend lekker wijntje. Het was best een feestje, dat we vierden met z'n vijfjes. Nu was het Frankrijk, Brazilië, Engeland, Spanje en Nederland. Na het feestje keerde ik rond 00.30 uur terug naar het hotel. Maar omdat het hotel zo vlakbij de kathedraal was wilde ik toch nog even naar het plein. En daar heb ik helemaal geen spijt van gehad. Want de kathedraal was prachtig verlicht. Samen met Christian en Michuel ben ik op de warme grond gaan liggen om toch nog even naar die prachtige kathedraal te kijken. Het was sprookjesachtig. Het was een prachtige afsluiting van een hele bijzondere dag.
[image=251531]
Nu ik in Santiago ben, is mijn doel bereikt. Wat me rest is de tocht naar Muxia en Finisterra en weer terug naar Santiago. Ook in die plaatsen krijg ik dan een herinnering zoals de Santiago. In Finisterre ontvang je een Finistella en in Muxia een Muxiastella. Dat zijn dan mijn laatste zeven wandeldagen. Voor mijn gevoel een echte countdown. In Spanje zal ik voorlopig niet meer wandelen, maar volgend jaar wil ik weer graag een LAW (Lange Afstand Wandelpad) in Nederland doen. En hierbij eindigt dan ook mijn Pelgrimage naar Santiago de Compostela die op 10 maart begon en op 14 juli eindigde. Een reis van totaal 114 dagen, waarvan zeven rustdagen. En de afstand die ik tussen Sint Anthonis en Santiago de Compostela heb afgelegd, dat was 2620 kilometer.
[image=251536]
Ik wil in deze laatste editie iedereen bedanken die de afgelopen tijd het bericht op Kliknieuws gelezen en gevolgd hebben. Ik wil speciaal het thuisfront bedanken voor alle moeite die ze gedaan hebben om het verhaal door te sturen naar de redactie van Kliknieuws. En zeker wil ik Henny Lenkens bedanken die elke keer veel moeite heeft gedaan om van het verhaal een leuk geheel te maken door de wetenswaardigheden eromheen erbij te zoeken en de nodige foto´s.”
Hiermee besluit ex-Pelgrim Carla van de Weijer haar verslag. Ze eindigt met ‘Ultreia’, wat staat voor voorwaarts en innerlijke afstemming.
