Trap onder de kont. Maar ja, die anderhalve meter…

Van virussen heb ik geen verstand. En Corona is niet mijn vriendin. Oordelen over gezondheid, risico, leven en dood gaan me boven de pet. Wijsneuzerij kan ik met een milde glimlach langs me heen laten gaan. En als ik hoor hoe Geert Wilders de premier ervan beschuldigt dat hij mensen de dood injaagt, dan schakel ik snel over naar Lingo. Want daar wordt doorgaans wat minder dommigheid geëtaleerd.

Ik trek het niet allemaal meer. De eerste verhalen over slachtoffers nam ik geraakt tot me. Maar mijn verslaving aan nieuws nadert het verzadigingspunt, terwijl ik hoor dat het ergste nog komen moet.

Met de grappige, leuke en spitsvondige filmpjes heb ik het al lang gehad. Laat staan met de jammerverhalen over buurt- en familiefeestjes, sportwedstrijden, concerten en andere feestelijkheden die niet doorgaan. En voor de ene gretig hamsterende supermarktganger hoop ik vurig dat hij/zij wekenlang last gaat krijgen van een gigantische, onvoorspelbare diarree, voor de andere dat diepvries en koelkast plots uitvallen en dat die in de verre omgeving niet meer te koop zijn. Graag zou je ze een trap onder de kont geven. Maar ja…hoe dat te doen met inachtneming van anderhalve meter afstand?

Boeiend hoe we als vanzelfsprekend met elkaar in discussie gaan over wat nou het ergst is. Geliefden die in een ver land zitten opgesloten. Erg. Oma is eenzaam. Nou en? Ze heeft ondertussen toch wel leren omgaan met haar telefoon? Vroeger kreeg ze alleen op zondagmiddag bezoek, nu laten de kleinkinderen drie keer per dag hun nieuwste tekening of kunstje zien. Nog even en ze klaagt dat ze de hele dag naar de kleintjes moet kijken.

Dit is de categorie Niks aan de Hand.

Lullig wordt het als oma niet begrijpt wat er aan de hand is. Maar als ze het echt niet begrijpt, dan deed ze dat ook niet toen de familie nog wel binnen mocht komen. Dus nog steeds niet zoveel aan de hand.

Verdrietig wordt het als oma overlijdt en de begrafenisstoet wordt ingekort tot een mannetje of tien, terwijl een grote schare van familie, vrienden en oud-leden van de toneelclub haar had willen begeleiden.

Maar er is morele steun alom. Eerst was er een spandoek van de Boxmeerse voetballers voor de medewerkers ("Helden van Boxmeer") van het Maasziekenhuis. Toen kwam er eentje van de Beugense ("Helden van Beugen").

Wie volgt?