‘De wereld verbeteren, het is er niet van gekomen’
Column 343 keer gelezenVanuit het geroezemoes van een terras in ons dorp hoor ik duidelijk mijn naam roepen. Ik draai me om en zie een al wat oudere mij onbekende man duidelijk naar me zwaaien. Ik moet naar hem toe komen. Doe ik, onderwijl ernstig peinzend wie hij kan zijn.
Weer noemt hij mijn naam. “Help mij eens even”, zeg ik met licht ongemak omdat ik voel dat ik hem zou moeten kennen, herkennen.
“Jan.” En nou zie ik het. Mijn maatje van zo’n vijftig jaar geleden, gedurende de laatste twee jaar van onze middelbare school. Hij rondde het met succes af, ik heb mijn diploma nooit gekregen.
Da’s leuk, Jan vond ik een goeie vent. Ik weet niet of we destijds elkaar hebben gezworen om contact te houden. Dat dat niet is gebeurd, staat vast. Nooit meer gezien. Wel nog eens aan een dorpsgenoot van hem gevraagd wat er van hem is geworden. Vaag verhaal.
Ik vat een halve eeuw in een paar zinnen samen, hij ook. Hoe kort is het leven als je de onbelangrijke dingen weglaat. Kinderen gelukkig, her en der gewerkt, hij schopte het tot loco-gemeentesecretaris van een grote stad in het westen. We delen de krassen op onze zielen, zijn vrouw is overleden toen de kinderen net tieners waren geworden. Ellende is mij ook niet bespaard gebleven.
Jan zit een paar dagen bij kennissen in de buurt. Zonder een zwijm van wroeging vertelt hij dat hij hier niet meer zou kunnen aarden. Ik ben hier geaard als een ouwe eik. En tegelijkertijd dringt zich aan mij op hoe ik in de tijd van onze schooljaren zeker wist dat ik ver weg zou gaan en de wereld tot de orde zou roepen.
U kunt zelf dagelijks concluderen dat ik er niet in ben geslaagd de wereld te verbeteren. Ik heb het schuldgevoel daarover van me afgeworpen. Jan ook.
In de ogen van de scholier van vijftig jaar geleden ben ik nu de sukkel die op het platteland is blijven hangen, zeg maar gerust: mislukt in het leven.
Zonder het met zoveel woorden te zeggen, zijn Jan en ik gelukkig, op zijn minst tevreden over de gang van zaken sinds ons laatste feestje op school, hij in de grote stad, ik op het platteland, nu even samen op het terras.
Koos
