N.a.v. VVD Boxmeer “sluit AZC en laat rust terugkeren in de omgeving”.

Met interesse heb ik het stuk van Bas Moreel gelezen in de bevrijdingseditie van het Boxmeers Weekblad. Goed, niet echt een bevrijdingseditie, maar wel gedateerd op 05 mei, een datum die we in Nederland traditioneel omarmen.

Tradities en cultuurbesef veranderen in de tijd, net als onze normen en waarden. Dat is maar goed ook want de wereld verandert om ons heen in hoog tempo. Ruim een eeuw geleden, met beperkte mobiliteit, werden normen en waarden veelal ingevuld door dorpse inzichten. Gaandeweg werden we met zijn allen mondialer en werden onze normen en waarden verrijkt met andere culturen en tradities. Onze denkwijzen en ons handelen kwamen in een veranderd perspectief te staan.

Kritisch zijn op wat je voornemens bent te doen, wat je doet en wat je hebt gedaan hoort bij bewust leven. Naast het trots zijn op bereikte resultaten hoort ook een stuk zelfkritiek. Terugkijken op wat je hebt gedaan en de wijze waarop. Een valkuil daarbij is dat je de normen en waarden van nu zonder meer toepast op de situatie van toen. Helemaal los van enig historisch besef. Dat is wel de gemakkelijkste weg, immers je geeft je mening van nu en vertaalt dat naar het verleden. Vervolgens neem je de vrijheid dat te beoordelen en in de ingezonden brief van de heer Moreel wordt e.e.a. zelfs veroordeeld. Gemakshalve wordt het in zijn ogen verwerpelijke handelen van toen ook dan nog eens toegeschreven aan de politieke opponent. Dit ondanks het feit dat hij het schrijven beëindigt met het verwijt dat zijn politiek opponent met haar standpunt over het AZC zieltjes probeert te winnen. Opmerkelijk en tegenstrijdig lijkt me. Een dergelijk betoog waarbij nota bene nog in deze vrijheidseditie een passage wordt aangehaald over uitgevoerde executies. Da’s toch geen manier om begrip te kweken voor een andersluidend standpunt? Integendeel lijkt me.

Waar gaat het nu eigenlijk over? Het er zijn voor je mede mens of deze nu je directe buur is of iemand die in een minder gelukkiger omstandigheid is geboren, waar er nog moet worden gestreden voor de primaire levensbehoeften. Voelen we als medemens een morele verplichting de ander te helpen. En zo ja tot welke mate? Mag je daarin -toepasselijk geschreven- grenzen stellen of moet je zelfs grenzen stellen. Als wij niet kunnen delen wie dan wel? Verantwoord delen stelt niet alleen eisen aan de gever maar ook aan de acceptant. Of en in welke mate we dat met zijn allen doen laat ik graag aan de lezer over. Wel merk ik op dat we trots mogen zijn op de mogelijkheden die we kunnen bieden en kritisch mogen zijn waar onze middelen terecht komen. En ja, soms mag je als kleine gemeente ook het initiatief nemen je lokale problematiek in Den Haag bij onze nationale beleidsmakers aan de kaak te stellen. De mate waarin je daarin direct succesvol is mag natuurlijk niet de graadmeer zijn een dergelijk initiatief te ondernemen. De ogen kunnen voor gestelde overlast ook niet gesloten blijven.

Ter overweging
Toch een aandachtspuntje voor het nationale beleid. We hebben met zijn allen in meer of mindere mate de belemmeringen van het Corona virus ervaren. We werden beperkt en konden niet doen wat we wilden. Dat vonden en vinden we met zijn allen op zijn minst lastig. Zover ik geïnformeerd ben is onderdeel van het landelijk asielbeleid dat asielzoekers verstoken blijven werkzaamheden te verrichten. Achterliggende gedachte daarvan is te voorkomen dat men alvast integreert, hetgeen de afwijzing van de asielaanvraag zou bemoeilijken. Doen we dat met zijn allen zo verstandig? Of wordt het tijd dat ook maar eens in een ander perspectief te zien. Immers, het verplicht thuis zitten was voor de doorsnee Nederlander al niet langer dan gemiddeld zes weken vol te houden. Laat staan dat je iets vergelijkbaars verlangt van een asielzoeker, in een vreemd land, afhankelijk van anderen en geen direct zicht op perspectief. Opgesloten door onze eigen regels. Daar help je niemand, maar ook de maatschappij niet echt verder mee. Immers, het draagvlak in de publieke opinie lijdt eronder. Laten we daar eens met zijn allen constructief naar kijken en ons niet bij voorbaat in gedachten laten beperken door gestelde politieke opvattingen.

Wellicht is het op die manier mogelijk op verantwoorde wijze invulling te geven aan onze morele verplichting er voor elkander te zijn. Ook buiten het dorp, streek of land, gewoon als wereldburger.

Peter Loos
(Sambeek)