Foto ter illustratie.
Foto ter illustratie.

'Niet onderschatten, corona is sluipmoordenaar'

Algemeen 3.426 keer gelezen

GEFFEN | Huisartsenpraktijk Geffen plaatste onlangs een indrukwekkend verhaal op Facebook. Op verzoek van de huisarts schreef een patiënt met het coronavirus een blog.

'Toen we de eerste berichten te horen kregen over het coronavirus, waren de meeste mensen heel sceptisch. Tot ik maandag 9 maart mijn moeder aan de telefoon kreeg. Pa en ma waren allebei ziek, koorts, hoesten. Dus ze zaten in quarantaine uit voorzorg. Ik heb nog verse kippensoep voor de deur gezet en gezwaaid. Woensdagmiddag kreeg ik een kriebelhoestje... en voordat ik het wist was ik zelf ziek en al snel doodziek. Koorts, benauwd, hoesten. Dus ook ik in quarantaine. Ons mam was inmiddels de koorts kwijt en ging de goede kant op. Ons pap echter ging steeds slechter. De huisarts kwam donderdag in maanpak. Hij kreeg een antibioticakuur. Daar lag ik dan, thuis in de garage afgesloten van alles en iedereen. Ons pap doodziek in Heesch. Elkaar niet kunnen steunen, niet kunnen troosten en vasthouden. Maandag 16 maart ging het met mij steeds slechter, dus naar de huisarts in Geffen. Doodziek, superbenauwd. Ik had een longontsteking door het coronavirus. Dus kreeg ik een kuur. En de opmerking dat als het slechter ging ik meteen moest bellen. Om 17.00 uur maandagmiddag kregen we slecht nieuws, ons pap moest opgenomen worden in het ziekenhuis. Ons mam mocht er niet bij, want ze was zelf nog aan het hoesten. En ik lag doodziek, zielsalleen in de garage. Niemand die me kon troosten, vast kon pakken of kon zeggen dat het goed zou komen. Wat voelde ik me eenzaam en bang. De dagen erna ging ik hard achteruit. Dus moest ik elke dag op controle komen bij de huisarts. Het hing erom of ik thuis mocht blijven of niet. Ondertussen was mijn vader overgeplaatst naar de IC, in slaap gebracht en aan de beademing gelegd. Ik was doodsbang voor hem, maar ook bang dat ik hetzelfde traject af ging leggen. De angst, die angst in combinatie met de onzekerheid en eenzaamheid is nog het ergste. En zo kropen de dagen en nachten voorbij. 's Nachts wakker worden en het gevoel hebben dat je stikt, terwijl je zielsalleen bent, zie dan maar eens rustig te blijven en hoop te houden. Elke keer als je de temperatuur opmeet, zie je de hevige koorts, ondanks de paracetamol. Je voelt jezelf steeds zwakker worden. Elke dag naar de huisarts en dan maar hopen dat je niet naar het ziekenhuis hoeft. Op de elfde dag kon ik mezelf niet eens meer douchen. Naar het toilet was al te zwaar. 13 dagen, 13 lange eenzame angstige dagen en toen veranderde er eindelijk iets. Ik voelde me ietsje beter, kreeg weer wat eetlust. Maar toen kwam de volgende klap, een broer van ons pap werd opgenomen en moest aan de maximale beademing. Helaas was het al te laat. En weer zat ik daar alleen in de garage, mijn moeder zo goed als het gaat via de telefoon troostend en zelf op zoek naar troost, naar positieve dingetjes, proberen niet bang of gek te worden. Mensen onderschat het niet: corona is een sluipmoordenaar. Corona is niet zomaar een griepje, het is bloedserieus, maakt mensen zwak, ziek en laat mensen sterven. Blijf thuis en uit de buurt van anderen. Was je handen, ontsmet je huis, je wc. Let op elkaar en bel een ander wat vaker, zeker als ze ziek zijn. Wees lief en dankbaar voor artsen, verplegend personeel, medewerkers in de winkels en alle anderen die blijven werken omdat het moet.'

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant