‘We moesten ons land verlaten omdat het te gevaarlijk was’

OSS | Vluchtelingen hebben de afgelopen jaren een veilige plek in Nederland gevonden. Dit leidde soms tot onrust en protesten, maar veel van hen werden warm ontvangen. Een groot deel van de vluchtelingen zijn inmiddels statushouders, wat betekent dat zij dezelfde rechten en plichten hebben als andere Nederlanders. In deze terugkerende reeks worden meerdere verhalen verteld door Osse statushouders. Deze week deel 2 over Ziad Ali en zijn gezin.

door Gemma van Schijndel

Ziad Ali (52) en zijn vrouw (49) zijn de trotse ouders van drie zoons (19, 16 en 11) en een dochter (8). Oorspronkelijk komen zij uit de Syrische hoofdstad Damascus, in het zuiden van het land. Ziad Ali is inmiddels 2,5 jaar in Nederland. De reis naar Nederland heeft hij zonder zijn gezin gemaakt en hij heeft ongeveer een jaar alleen in Nederland gewoond. Na het krijgen van zijn verblijfsvergunning heeft hij gezinshereniging aangevraagd voor zijn gezin. Zij wonen nu 1,5 jaar in ons land. Ziad had in Syrië een goede baan als notulist bij de rechtbank. Doordat hij openlijk tegen de Syrische president Assad was, is hij twee keer gevangen genomen door het regime. In de gevangenis werd hij vaak mishandeld en geslagen, wat nog steeds zichtbaar is op zijn lichaam.
Tijdens de oorlog moeten mannen in Syrië verplicht in dienst in het leger van Assad, zo ook Ziad. Omdat hij niet wilde vechten, liep hij het risico weer opgepakt te worden of zelfs gedood te worden. Het was te gevaarlijk voor hem, dus besloot hij om het land samen met zijn gezin te verlaten. Dit was een moeilijke beslissing, maar hij had geen keus. Ziad: "Ik moest kiezen tussen de gevangenis en mijn familie in gevaar brengen of vluchten en een betere toekomst zoeken voor mijn kinderen. Ik had geen andere keus."

Wonen in Nederland
In het vluchtelingenkamp in Griekenland hoorde Ziad van veel vluchtelingen dat Nederland een fijn en veilig land is en dat de mensen er erg aardig zijn. Hij wilde veiligheid en goed onderwijs voor zijn kinderen, dus besloot hij naar Nederland te komen. Eenmaal in Nederland heeft hij zich gemeld in Ter Apel, waarna hij in een azc in Sneek en Bloemendaal heeft gewoond. Vervolgens kon hij kiezen waar hij een huis wilde: in Nijmegen, Oss of Den Bosch. "Ik kende alle drie de steden niet, dus koos ik voor de stad die in het midden ligt: Oss." Ziad en zijn gezin vinden het erg fijn in Oss en hij is blij dat hij voor Oss heeft gekozen. "We voelen ons hier fijn en veilig. De mensen zijn aardig en we hebben goed contact met onze Nederlandse buren. We gaan regelmatig bij elkaar op visite."
Er wonen geen andere familieleden van Ziad in Nederland. Zijn moeder woont nog in Syrië en andere gezinsleden wonen in Turkije en Libanon. Dit is voor het gezin een groot gemis.

Werken en studeren
Tijdens Ziad's verblijf in het azc is hij zelf aan de slag gegaan met het leren van de Nederlandse taal, door bijvoorbeeld filmpjes te kijken op YouTube, naar de bibliotheek te gaan om boeken te lezen en door gesprekken te voeren. Momenteel is het gezin druk bezig met de inburgering, waar zij erg hun best voor doen. Zo volgen ze taallessen en komt er elke week een taalcoach van VluchtelingenWerk Zuid-Nederland die hen helpt bij het leren van de taal. Door het coronavirus vinden deze lessen momenteel digitaal plaats.
De oudste zoon van Ziad (19) volgt onderwijs op het ROC in Oss. De 16-jarige zoon zit op Het Hooghuis Zuidwest. Ook voetbalt hij vaak en heeft hij veel contact met zijn teamgenoten. De jongste zoon (11) zit op het speciaal onderwijs. "Hij kan door de oorlog in Syrië en alles wat hij daar gezien en meegemaakt heeft niet meer praten. Hij is hiervoor al naar meerdere specialisten geweest, maar dit mocht niet baten." De dochter van Ziad (8) zit op de basisschool en spreekt de taal goed. Zij heeft veel vriendinnetjes op school en in de buurt waar ze vaak mee speelt.
Ziad wil graag aan de slag en een steentje bijdragen in de maatschappij. Hij heeft zich aangemeld voor vrijwilligerswerk in de omgeving, maar door het coronavirus gaat dit momenteel niet door.

De toekomst
Ondanks dat het gezin Syrië en hun sociale contacten mist, zien zij een goede toekomst voor zich in Nederland. Ziad: "Ik wil mijn inburgering afronden en aan het werk, zodat ik niet meer afhankelijk ben van een uitkering. Ik wil onafhankelijk zijn en mijn eigen geld verdienen." Ook zijn zoons hebben ambities. "Mijn oudste zoon wil in het leger en mijn andere zoon heeft veel talent voor voetbal. Ik hoop dat hij hier verder in kan groeien." Het gezin wil graag in Oss blijven wonen, omdat zij zich hier fijn en veilig voelen. "De mensen zijn erg aardig, al vind ik het soms verdrietig als ik mensen zie die tegen de komst van vluchtelingen zijn. Ik hoop dat deze mensen ons gaan begrijpen. We komen hier niet voor het geld. We moesten ons land verlaten omdat het te gevaarlijk was en we anders waarschijnlijk dood zouden gaan door de oorlog. We hadden echt geen andere keus."