‘Een kleermaker moet geduldig en precies zijn’

OSS | In de regio werken veel kleermakers met een Turkse achtergrond. Zo ook Hüseyin Yasar (58) die vanaf 1997 zijn atelier heeft op de hoek van Heschepad en Nieuwstraat. “In landen als Turkije hoort het vak van kleermaker meer bij de cultuur dan hier, mede omdat mannen daar graag een pak dragen en er dus vanzelf meer werk is voor kleermakers.”

door Dick Hubertus

Over zijn jeugd vertelt Hüseyin: “Wij woonden in een grote stad: Gazintep. Hier in Nederland is de jeugd veel te vrij. Maar in Turkije werden wij op 8-, 9-jarige leeftijd naar een vakman gebracht om een beroep te leren. ‘s Morgens naar school en ’s middags naar een mentor, in mijn geval een kleermaker. Daar heb ik geleidelijk aan het vak geleerd. In de jaren ’78 en ’79 was de situatie in Turkije problematisch en waren er grote politieke tegenstellingen. Mijn vader woonde toen al in Oss, werkte bij tapijtfabriek Bergoss en zei dat ik beter naar Nederland kon komen. Op mijn zestiende ben ik toen onder andere bij Unox gaan werken. Eind jaren ’90 moesten daar 300 werknemers afvloeien. Met het geld van de ontslagvergoeding ben ik in 1997 hier met de zaak gestart en heb het beroep, dat ik in Turkije had geleerd, weer opgepakt.”
Over zijn vak zegt Hüseyin: “Een kleermaker moet geduldig zijn, ik ben heel kieskeurig en precies.” Frotten, daar houd ik niet van. Als klanten hun kleding brengen leg ik uit hoe ik het ga maken. Dan zeggen ze weleens: ‘Ja maar, mijn moeder en mijn tante maken het zus of zo.’ Ik laat ze dan weten dat ik het zo niet kan maken, het moet goed zijn en ik wil mijn vakmanschap niet verloochenen. Toen ik hier pas begon vonden met name de dames het maar raar, een man achter de naaimachine en dan vroegen ze: ‘Kun je dit of dat wel maken?’ Sommige dames stonden echt in twijfel of ze hun dure kleren bij me konden achterlaten. Bij enkele klanten heb ik zelfs mijn verzekeringspapieren moeten laten zien voor het geval het pand zou afbranden. Ik heb echt vertrouwen moeten opbouwen. Gelukkig is dat gelukt en heb ik nu een leuke klantenkring.”

Passie
Over zijn passie voor zijn beroep zegt Hüseyin: om dit werk te kunnen doen moet je van je vak houden. Als ik kapotte kleding kan herstellen word ik daar blij van en de klant ook. Dat stimuleert mij om door te gaan. De jongeren vinden dit werk niet meer interessant. Ze zitten hele dagen te gamen en als ze dan een spelletje verliezen worden ze boos. In dit werk moet je niet boos worden, maar je geduld bewaren.”