'Vergeet het maar dat wij vergeten'

VEGHEL | In de gemeente Meierijstad stond men donderdagavond massaal stil tijdens Dodenherdenking. Om stipt 20.00 uur werden de Nederlandse slachtoffers herdacht die sinds het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog in oorlogssituaties en bij vredesoperaties zijn omgekomen. Zowel in Boerdonk, Eerde, Erp, Schijndel, Sint-Oedenrode en Veghel was het muisstil. 

Op verschillende plekken waren er herdenkingen met allemaal een eigen programma. Deze herdenkingen komen tot stand dankzij de inzet van de vele vrijwilligers. Er vonden kransleggingen plaats en er werden gedichten en toespraken voorgelezen. Bij iedere herdenking was een vertegenwoordiger van het college van B&W van Meierijstad aanwezig. In Veghel was er voorafgaan aan de minuut stilte een indrukwekkend programma in De Blauwe Kei waar een drietal films werden vertoond. In het Veghelse theater stond de rol van vrouwen in oorlogssituaties centraal. Na de herdenking vertrok de stille tocht naar de Kolonel Johnsonstraat.

De ZIJkant van de oorlog - verhaal Eerste Wereldoorlog:

De ZIJkant van de oorlog - verhaal Tweede Wereldoorlog:

De ZIJkant van de oorlog - het verhaal van Dilovan Kiko uit Syrie:

In Veghel werden kransen gelegd door verschillende instellingen samen met leerlingen van de Bernadetteschool.
Namens het College: Wethouders Goijaarts en Van Rooijen samen met Sem Maas en Clarence Vanjaya.
Namens de Joodse gemeenschap: Nathanya Sandelowskym, Thai Wolf en Joshua, Alexandra Ali en Berke Sari. 
Namens de Veteranen van Veghel: Jan van Antwerpen, Rien van den Oord samen met Said Erdogal en Iris van Herpen. 
Namens het Sint Barbara Gilde: Paul Wonders en Michiel van Lieshout geholpen door Grietje Maas en Jamie Arts.
Namens ISN Veghel Selimiye Moskee: Ali Gultekin en Sinan Arslan samen met Wissam Chilal en Yvar Biezemans.
En namen de Bernadetteschool zelf: Luna Aziz, Aymn Raijmakers, Thijs Kappen en Amelia Afeldt. 

Bloemen werden er gelegd door Baptist Clauwens en Lies Oosten namens de Christelijke kerken Veghel en Kurt Pleines en Robert Arndt namens de Katholieke en Protestanse kerken uit Go ch. 
Nanddy Barglan en Isan Staak van de Bernadetteschool hielpen hierbij.

Stadsdichter Renske van den Elzen las een toepasselijk gedicht voor.

Lees hieronder de toespraak die alle collegeleden hielden tijdens de herdenkingen in Boerdonk, Eerde, Erp, Schijndel, Sint-Oedenrode en Veghel.

"Dames en heren, jongens en meisjes, 

'Vergeet het maar dat wij vergeten' was de titel van een artikel dat een aantal jaar geleden in de Volkskrant stond. Het artikel ging over het feit dat er in Nederland steeds meer herdacht wordt. Dat er in Nederland steeds meer aandacht is voor de Tweede Wereldoorlog. Op ruim 3.500 plekken in Nederland staan oorlogsmonumenten en vinden herdenkingen plaats. Ongeveer 500 van die monumenten zijn pas na het jaar 2000 onthuld. Dat zegt wat.  
'Vergeet het maar dat wij vergeten' zijn rake woorden. Ze komen wellicht een beetje dwingend over, maar ik denk niet dat dat de bedoeling van deze woorden is. Ze drukken wat mij betreft juist kracht uit, ze benadrukken het belang van nadenken, het belang van hérdenken. Ze laten zien dat wij, op dit moment, een verantwoordelijkheid hebben. Juist op dit moment! Ze laten zien dat wij, in de onstuimige tijden waarin we nu leven nooit moeten vergeten hoe het ruim zeventig jaar geleden hier was. Hier in het bezette Nederland. 

'Vergeet het maar dat wij vergeten', zijn rake woorden. Juist nu. Juist in een tijd dat er steeds minder mensen zijn die die verschrikkelijke periode bewust hebben meegemaakt. Het Nationaal Comité 4 en 5 mei riep voor 2017 niet voor niets 'De kracht van het persoonlijke verhaal' als jaarthema uit. En er komen steeds meer persoonlijke verhalen naar boven. Vroeger praatte men vaak niet over de oorlog. 'Dat was gebeurd, daar hebben we het maar niet meer over', maar de laatste jaren laten een kentering zien. Mensen delen nu hun verhaal. Verhalen over moed en opoffering, maar ook verhalen over de duistere kanten van de mens.  

'Vergeet het maar dat wij vergeten', zijn indringende woorden. Wij Nederlanders van nu, kennen niet de angst van het niet vrij zijn. Wij kennen de angst niet van nachtelijke razzia's, van buigen voor een andere mogendheid, van beknot zijn in ons doen en laten. Van daden van verzet en dat met de dood moeten bekopen. Van het verlaten van huis en haard om aan de andere kant van de wereld een oorlog uit te gaan vechten.Op dit moment kennen wij, helaas, andere angst. En die angst rondom dat wat er in de wereld gaande is maakt ons bang en onzeker, agressief ook soms.  

'Vergeet het maar dat wij vergeten', daar dacht de Franse historicus en filosoof Ernest Renan diep over na. 'Wat is een samenleving?' vroeg hij zich af. Hij stelde dat een samenleving weinig met ras, taal of religie te maken heeft. Samen kunnen terugkijken op een gedeeld verleden en bereid zijn ook samen te leven in de toekomst is volgens hem van veel groter belang. Volgens Renan gaat het om solidariteit in een samenleving. Renan zegt in feite dus dat alle inwoners bereid moeten zijn om sámen het leven voort te zetten. En hoe moeilijk het wellicht ook is om in solidariteit met elkaar te leven, ik denk dat Renan daar wel een punt heeft. We moeten openstaan voor elkaar, het gesprek aangaan, overeenkomsten koesteren en leren begrip te hebben voor de verschillen.  

'Vergeet het maar dat wij vergeten', het zijn rake woorden. Waar het in de kern om draait is, denk ik, dat we leren van het verleden, dat we elkaar vertellen hoe het was, dat we daarvan leren. Dat we daardoor proberen in onze tijd, een tijd van grote vrijheid die we soms op de een of andere manier niet lijken te willen zien, goed voor elkaar te zijn. Zodat de offers van de vele, vele doden die wij vandaag extra herdenken niet voor niets zijn geweest. 
Ik dank u voor uw aandacht."