Het oude ziekenhuis
Het oude ziekenhuis

Pijnlijn

Column 2.183 keer gelezen

Toen Veghel nog een ziekenhuis had, was ik daar redelijk bekend. Omdat ik als ondernemend mannetje nog wel eens wat brak, scheurde of beschadigde, kende ik bepaalde afdelingen op mijn duimpje. Wat gangen door, een hoekje om en het oplapwerk kon weer beginnen. Was gemakkelijk, zo'n ziekenhuis dichtbij. Vooral voor mijn moeder, hoofd opvoedkunde thuis. Als voormalig verpleegster (referentiekader Radboud en Canisius Nijmegen) kon zij echter aardig kritisch zijn ten aanzien van de medische aanpak in Veghel. Zo vond ze het hechten niet altijd netjes, het recht- of in het gips zetten van mijn ledematen niet altijd kindvriendelijk en was ze niet kapot van de nazorg. Die nam ze dus zelf voor haar rekening. Ben ik haar eeuwig dankbaar voor. Diskwalificeer ik hiermee het toenmalige Veghelse ziekenhuis. Nee, want gezien de tijd van toen boden ze me waarschijnlijk toch voldoende juiste hulp.

Toen we een aantal jaren geleden een regionaal ziekenhuis in Uden kregen regende het protesten. Vooral sentiment overheerste in Oss en Veghel. De vergrote afstand vertroebelde bij de bevolking het zicht op betere medische zorg. Het personeel worstelde vooral met baanonzekerheid, vastgeroeste structuren en in elkaar schuivende culturen. Dat kost tijd. Inmiddels beweer ik dat we er enorm op vooruit zijn gegaan. Had mijn moeder nog geleefd, dan zou ze nog steeds kritiek hebben gehad, maar de medische vooruitgang hebben toegejuicht.

Moest afgelopen week onder het mes. In Bernhoven dus. Wildgroei en zwevend bot in mijn rechtervoet maakten chirurgisch ingrijpen noodzakelijk.
Vól vertrouwen ging ik er heen. Helemaal toen er een pijl (naar beneden) op het juiste been was gezet. Om 'verslag' te kunnen doen had ik voor een ruggenprik mét roesje gekozen en ben er eens goed voor gaan liggen.

Over de 'arriveer- en terugkomafdeling' niets dan lof! Uiterst klantvriendelijk, ondanks alle administratie waarmee verplegend personeel opgezadeld wordt. Moest die dag bijvoorbeeld wel tien keer mijn geboortedatum vertellen. Protocol… De 'klaarmaakafdeling' (anesthesie) deed me aan maanmannetjes denken (had toen nog geen roesje!). Een geoliede machine! Allemaal dezelfde kleding, wel wisselend geknoopte haarnetjes en vele crocs in allerlei modieuze kleurtjes. Bij de operatie kon ik lekker 'tegen iemand aankletsen' en zag ik mijn been in een houding die ik niet voor mogelijk hield. Fascinerend!

Slechts één…eh…pijnpuntje van die dag is me bijgebleven. Ik ben niet meer gebeld door de pijnlijn. Mijn moeder zou daarover gebeld hebben. Ik schrijf slechts dat ik dan nóg een compliment had kunnen uitdelen…

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant