Deugen

Dik twintigduizend Nederlanders zitten dankzij het hardnekkige Covid-19 nog 'vast' in het buitenland. Of het nu expats, handelaren of wereldreizigers zijn, de meeste van hen hebben één ding gemeen: ze willen zo snel mogelijk terug naar hun geliefden. Terug naar huis. Dat dit in onzekere tijden vaak moeizaam verloopt moge duidelijk zijn. Jongste dochter kan er uitgebreid over meepraten. Ze vertoefde enige tijd met zo'n dertig andere wereldreizigers in een afgelegen hostel in Equador waardoor in ieder geval een soort van quarantaine ontstaan was. Er kwam namelijk niemand bij. Best geruststellend voor het thuisfront. Meer ook niet. Gehoest werd er alleen als iemand zich verslikte in zijn drankje, bijvoorbeeld tijdens het favoriete 'bierpongen'. De sfeer was relaxed.

In een vreemd land dat vollédig op slot zit is het echter slecht wereldverkennen. Terwijl dat nu juist de reden was waarom alle aanwezigen op pad waren gegaan. Alle vergaande beperkingen en onzekerheden leidden ertoe dat de een na de ander op zoek ging naar 'vluchtmogelijkheden'. Letterlijk. Het hostelgezelschap dunde in hoog tempo uit en ook dochterlief begon teleurgesteld te accepteren dat haar avontuur afgebroken moest worden. Temeer omdat een andere geplande wereldbestemming geen optie was vanwege de wereldwijd heersende pandemie. Reisdoel: Veghel! Het thuisfront werd ingelicht en vanaf dat moment stonden alle hulplijnen roodgloeiend. In plaats van een eenvoudig woord als 'terugreis' was er plots sprake van 'repatriëring'. En 'moeilijke' woorden gaan niet altijd gepaard met eenvoudige oplossingen. Het wegkomen van haar verblijfplaats was een probleem. Alleen speciale taxi's mochten rijden. Hoe kom je daaraan? Dichtstbijzijnde vliegveld op drie uur rijden. Wie mag daar nog landen? Wie kan er vervolgens mee? Op de meest vreemde tijdstippen werd contact gezocht én gekregen met - dat moet geschreven worden - welwillende medewerkers van 'bijzonderebijstandbuitenland.nl', ambassade, reisorganisaties en vliegmaatschappijen. Een definitieve go kreeg dochter echter maar niet. Het samenwerken binnen de EU bleek nog verre van soepel te verlopen omdat afzonderlijke EU-landen liever eerst hun eigen burgers ophalen en doodleuk met half gevulde (!) vliegtuigen terugkomen. Gelukkig bleken de Britten wél EU-denkend te hebben gehandeld. Júist die uittredende eilandbewoners lieten zien (toch) te deugen. Zij namen dochter mee naar Londen.

Zondag konden we haar oppikken op een desolaat Schiphol. Niks anderhalve meter afstand, knuffelen die hap! Ook de laatste kamer in ons huis is nu gevuld. Ik ga morgen het boek 'De meeste mensen deugen' van Rutger Bregman aanschaffen. Bij lokale ondernemer Schellen ja...