'Interrassant'

Eindelijk was het zover! Hooggespannen verwachtingen gonsden van tevoren rijkelijk rond. De kranten stonden wekenlang bol van het anderhalve meter geëxperimenteer door horecaondernemers. Zoals waarschijnlijk in heel Meierijstad, wist in Veghel zo’n beetje iedereen hoevéél tafeltjes er overal zouden komen staan, op welke manier ze gegroepeerd waren en wat er van al die dolenthousiaste bezoekers verwacht ging worden. Zag zelfs een dronefoto van de Veghelse Markt. Dat loodrechte beeld vormde gewoon een perfecte plattegrond. Zouden er mensen gebeld hebben naar een van de uitbaters om een bepaald tafeltje te reserveren? Eerste kroeg (Abbey), tweede rij, hoektafeltje met uitzicht op de kerk? Derde kroeg (Fellows), tweede rij, tafeltje bij fontein. Zoiets?

Op maandagochtend 1 juni zat ik met mijn handen al vroeg in de grond. Mag ik graag doen. Ook op Tweede Pinksterdag. Tuinieren zorgt bovendien altijd voor column-inspiratie. Zo flitste wijlen Martin Bril plots in mijn gedachten voorbij met zijn door hem vaak gebruikte (maar niet bedachte) term ‘rokjesdag’. Ik moest denken aan de beelden van vrolijk hupsende koeien die na de winterperiode weer voor het eerst richting weiland mogen. Tegelijkertijd besefte ik dat beide gedachten, in díe volgorde, mogelijk als vergelijking konden worden gezien. En dat je daar als man gelazer mee kunt krijgen. Vandaar dat mijn gedachtegang snel uitgebreid werd met korte broeken en stieren. Uiterst gemeend, dat u dat goed begrijpt.

Naarmate het uur U naderde bespeurde ik om onbegrijpelijke redenen toch wat opbouwende spanning bij mezelf. Wat gebeurt er om 12.00 uur? Zou ik behalve de kerkklokken van de Lambertus nog iets ánders horen? Harde openingsmuziek, een kanonschot, de anderhalvemeterfanfare, gejuich, massaal ploppende champagne- of andersoortige kurken en doppen, sirenes, toeterende auto’s, aanzwellend geluid op straat van hordes mensen richting terrassen? Niets van dat alles. Wat zijn wij toch een gedisciplineerd volkje. Wat hebben we ons goed gehouden aan de meeste afspraken. Wat vonden we het fijn dat al die horeca-ondernemers eindelijk weer eens wat aan ons konden verdienen.

Maar wat werd het woord ‘vrijheid’ in allerlei tussentijd vreselijk misbruikt. Wie het weer op een terras mogen zitten associeert met vrijheid heeft er he-le-maal níets van begrepen. Beperk het tot een ingetogen ‘we-mogen-weer’ en kijk vooral vóóruit! Dat we na de corona-angst, lockdown, economische gevolgen en momenteel de waar-kunnen-we-op-vakantie?-stress maar snel de toenemende droogte in ons land innovatief mogen aanpakken. In dit geval móeten. En waar ontstaan veel interessante ideeën? Juist ja…op het terras…