Tonnetje

Je bent politicus in Meierijstad. Van welke partij is even niet van belang. Je zit als wethouder in het college, bent gemeenteraadslid of ‘gewoon’ partijlid in allerlei ondersteunende zin. En soms ook onzin. Geen eenvoudige, lang niet altijd dankbare taak, maar je bent dit vooral gaan doen om medemensen te helpen. Mag ik aannemen. Hulde daarvoor! Je doet dit naar eer en geweten, wilt een belangenbehartiger zijn, dingen realiseren die onze hele gemeenschap ten goede komen. Kunnen velen een voorbeeld aan nemen.

Nu hebben we in Meierijstad al jarenlang een groot woningprobleem. Er zijn ellenlange wachtlijsten voor mensen die om uiteenlopende redenen moeten kiezen voor een huurwoning, voor jonge starters op de koopwoningmarkt of ouderen die graag kleiner willen gaan wonen. Velen moeten te lang aan de zijlijn blijven staan. Van een veld waarop weinig te beleven valt. Waarop projectontwikkelaars en grote bouwondernemers het spel grotendeels mogen bepalen. Slecht spel. Niet om aan te gluren. Nauwelijks samenspel. Minachting van publiek. De reden? Het te verdienen geld is allesbepalend geworden. Inderdaad, vergelijkbaar met een aantal sporten waarin de ‘grote spelers’ de dienst uitmaken. Met het bestuur aan de zijlijn. Gelukkig lijkt dat soort ‘marktwerking’ tanende.

Vandaar dat ik me wend tot onze Meierijstadse politici. Wat ik er tot nu toe van begrepen heb is dat die héle club (!) al vele jaren vindt dat er meer sociale huurwoningen en goedkope koopwoningen in onze kernen moeten worden gebouwd. Liefst in die volgorde. Natuurlijk, de ene ‘supporter’ schreeuwt harder dan de andere, maar in de regel zijn ze met elkaar eens. Welke regel? Die van 2018 bijvoorbeeld: ieder bouwproject vanaf vier woningen móet voor een kwart uit sociale huurwoningen bestaan. Voor alle duidelijkheid…da’s één woning. Nu lees ik tot mijn verbijstering steeds dat dit in de praktijk moeilijk haalbaar blijkt. Kunnen die projectontwikkelaars dan niet rekenen? Jazeker wel. Juist als veldspeler weten zij hun portemonnee wel te spekken. Je ziet het pas als je het doorhebt (Cruijff).

Dus besloot college van B en W tot actie. Wat druk op die ontwikkelaars om de verhoudingen weer even duidelijk te maken. Voorgesteld werd een compensatieboete van 11.600 euro in te stellen voor iedere door ontwikkelaars geschrapte sociale woning. In allerlei the-sky-is-high-boxes werd schuddebuikend gelachen. De gemeenteraad steigerde volkomen terecht: “Dat bedrag moet fors omhoog.” Gelukkig reageerde bouwwethouder Rik Compagne uiterst democratisch: “Als de raad een hoger bedrag wenst, zal het college dat uitvoeren.”
Ik dacht aan een tonnetje…