GraagGeDaan

Afgelopen vrijdagmiddag begon mijn neus plots te lopen terwijl de rest van het lijf stil stond. Spontaan vrijheid zoekende druppels kabbelden richting bovenlip. Ophaalgesnuif kreeg ze niet meer terug in mijn reukorgaan. De term ‘snotkoker’ bleek van toepassing. Bij gebrek aan een zakdoek ving ik het wandelende neusvocht netjes op mét en ín de mouw van mijn bloes. Uiteraard ter hoogte van de elleboog. Waar je ook moet niezen. De Coronadriehoek zeg maar. Heb erg moeten wennen aan die plek. Mijn bloezen ook. Toch kan ik ‘m intussen redelijk vinden dankzij de kordate en consequente correctie van mijn lieftallige echtgenote…specialist in peuterbegeleiding.

Afijn, vrij snel na die eerste nattigheid begon de keel dikker aan te voelen, de stem een ander geluid te krijgen en het hoofd zwaarder te lijken. Terwijl ikzelf naïef aan een opkomend verkoudheidje dacht, was vrouwlief meteen gealarmeerd: “Moet je je niet laten testen?” “Mwoah”, snufte ik. “Bietje verkouwe, meer niet.” Hielp niet, de Corona-app was al geopend. Waar ik terecht kon? Uden, Vluchtoord, 10.33 uur. Gevolgd door: ”En ik ga mee!” Wij hebben zo’n relatie waarin je elkaar steunt tot het bittere einde. Ook speelde nieuwsgierigheid en er eventjes uit zijn mee…

Wat ik nu ga schrijven mag onvoorstelbaar en onmogelijk lijken, de gemiddelde afspraak met overheden in beschouwing nemend: Om precíes 10.33 uur reden we de GGD-teststraat in het voormalige pand van De Schoenenreus binnen. Nu had ik al een hoge pet op van de zorg in Nederland, maar deze test bevestigde mijn vertrouwen. Uiterst vriendelijk werden gegevens uitgewisseld en kordaat in mijn keel en neus gewroet. Mét ‘aaarghhh’-effect. Klaar!
Een blik richting bijrijdster, gevolgd door ‘Ik hoef niet’ leek voor verbazing te zorgen. Was echter lastig te zien bij die volledig ingepakte medewerkers.

Wat een bewondering kreeg ik daar voor hen. Met z’n tweeën per teststraat, in een ijskoude hal, verontreinigde lucht van stoppende en startende auto’s inademen en onfris graafwerk in andermans neuzen en kelen moeten verrichten: Ik geef het je te doen. En wat aan het andere eind van die wattenstaafjes zit kan angstig en gespannen zijn. Vriendelijkheid en vertrouwen wekken is dan zó welkom.
Ik bedacht ter plekke dat ik me door hen zó zou laten vaccineren wanneer het zover is. Een vriendelijk ‘Sterkte!’ en ‘Blijf gezond!’ beëindigde ons korte verblijf in Uden. GraagGeDaan!
Op zondag bleek ik negatief, volledig in tegenstelling tot mijn positieve karakter. Blijf volhouden mensen!...