Omniumverenigingen

Dinsdag werd in Meierijstad op sportverenigingsgebied een noodklokje geluid. Ditmaal door de overkoepelende Sportraad Meierijstad. Even overwoog ik daar in het verdere verhaal een afkorting voor te gebruiken. Columns schrijven is tenslotte vaak woekeren met de beschikbare aantallen lettertekens. Ik realiseerde me echter snel dat dit wel eens verkeerd uitgelegd zou kúnnen worden, op de sociale media kón belanden en reputatieschade kán veroorzaken. Waarbij ik wél wil benadrukken dat zitting hebben in zo’n sportraad ongetwijfeld vormen van zelfpijniging met zich mee brengt. Tenminste, bij het vrijwilligersgedeelte ervan.

Terug naar de noodklokluiders. Onderzoek van de Sportraad Meierijstad onder alle 120 sportverenigingen in onze gemeente zou uitgewezen hebben dat één derde van hen vreest voor haar voortbestaan. Dat dit echter niet alleen aan de coronamaatregelen ligt, kwam in de media nauwelijks ter sprake. Er is, naast corona, namelijk nog een ander, véél slopender proces gaande, dat bij de Sportraad Meierijstad trouwens ook al jaren op de agenda staat: de gestage terugloop van het aantal vrijwilligers dat verenigingen draaiende houdt. Er zijn generaties clubleden ontstaan die véél minder betrokkenheid bij sportverenigingen tonen/hebben dan hun voorgangers. En als je dát combineert met de huidige coronasituatie kunnen optelsommetjes snel gemaakt zijn. Maar, moeten we het erg vinden als er clubs omvallen? Zijn mensen die een andere sport gaan beoefenen, omdat dat corona-technisch wél mag, verraders? Keren die nog terug?

Dat ‘sporthoppen' is natuurlijk al veel langer aan de gang. Als gevolg van een maatschappelijk, maar eigenlijk ook natuurlijk proces waarin eigen ontplooiing voorop is komen staan en gezamenlijk belang langzaam naar de achtergrond verdween. Dat nostalgie en vooruitgang botsen weet iedereen, vooral als je té lang in het verleden blijft hangen en té weinig naar de toekomst kijkt. Níet voldoende op de toekomst inspelen gaat ‘ouderwetse' verenigingen dus gegarandeerd de kop kosten. Het frappante is dat één van de oplossingen toch weer in het woord ‘SAMEN' opgesloten zit. Ik denk namelijk dat er, zoals momenteel in Erp gedacht wordt, toekomst gloort voor omniumverenigingen. Met gezamenlijke sportkantines, gezamenlijke professionele leiding. Dat laatste met het oog op het langzaam ‘uitsterven van vrijwilligers'. Met een gezamenlijke doelstelling om zovéél mensen aan het bewegen te krijgen. Hóe maakt dan niet zo veel uit. Worden we als maatschappij beter van (onder andere qua gezondheidszorg, sociaal welzijn). Natuurlijk is het bewonderenswaardig dat onze gemeente aangeeft in dit stadium geen clubs te laten omvallen. Maar laat het wel van twee kanten komen…