Dolfijnen op Curaçao moeten Maas het laatste zetje geven

ERP | De 4-jarige Maas uit Erp kan niet praten. De dolfijnen op Curaçao moeten hem daar bij gaan helpen. Alleen… dat kost geld. En dus starten zijn ouders een actie.

Op het oog is Maas een jongen als iedere andere 4-jarige. Spierwitte haren die in grove krullen van zijn vrolijke toet af springen. Hij is lief. Sociaal. Ondernemend. Maar hij heeft één probleem: hij kan niet praten. Hij kan zingen, hij kan teksten nazeggen die hem uit een boekje zijn voorgelezen, hij begrijpt wat je hem zegt, maar hij zegt niks terug. Hij wil wel. Dat zie je ook aan hem. Maar het lukt hem niet. Zijn ouders Tamara en Christian zijn intussen ten einde raad. Al twee jaar lopen ze de deuren van alle mogelijke therapeuten plat. Niemand kan hen helpen. Maar intussen loopt hij wel met een gediagnosticeerde vorm van autisme rond. “Tja, dat is uit al die onderzoeken naar voren gekomen. Maar ja, wat moet je daar mee? Wij willen geen kind met een stempel. Wij willen niet dat mensen zeggen: dat is die jongen met autisme. Nee, dit is Maas. En ja, hij heeft een beperking: hij kan niet praten. Dat frustreert en vermoeit hem. Maar hij is voor de rest een jongen als iedereen.”

Tijd begint te dringen
Het puzzelstukje in zijn hoofd moet vallen, zegt de logopediste bij wie Maas komt. Maar de tijd begint te dringen. In september wordt hij vijf. Naar het reguliere onderwijs gaan, kan hij niet. Zolang het puzzelstukje niet op zijn plek ligt, komen alle prikkels harder bij hem binnen dan zou moeten. In kleine groepen weet hij zich staande te houden, maar in grote groepen raakt hij de weg kwijt. Raakt hij zichzelf kwijt ook. Te veel prikkels. Te veel onrust. “Wij willen dat Maas straks gewoon meedoet in het Erpse. Dat hij hier vriendjes heeft, hier sport, misschien ook wel hier naar school gaat. Dat hij hier meedraait. Maar heel simpel … dan moet hij wel gaan praten. Laatst ontglipte hem voor het eerst een zin in het dagelijkse leven: ‘Mama, er ligt een snoepje onder de bank’. Het zit er dus in. Zijn hoofd heeft net even dat zetje nodig.”

Ontroerend
Nu de therapeuten in Nederland dat zetje niet kunnen geven, is de hoop gevestigd op de dolfijnen op Curaçao. “Zo’n 350 kinderen per jaar gaan daar twee weken in therapie. Een van de onderdelen van die therapie is het contact met dolfijnen, die jou als gelijkwaardige zien; en niet als het kind met beperking. Het is ronduit ontroerend om de filmpjes te zien van anderen: dolfijnen die de kinderen kussen en die zich laten knuffelen. Die de kinderen het vertrouwen geven dat het goed is om te zijn zoals je bent. En die hen uit hun schulp laten komen. Wij hopen, nee wij geloven dat juist zij dat laatste zetje kunnen geven aan Maas.”

Actie
Half september vertrekt het gezin voor twee weken naar Curaçao. Kosten: 14.000 euro. Geen onoverkomelijk bedrag, wel een bedrag dat hen als gezin klem kan zetten als blijkt dat Maas later nog meer zorg nodig heeft. En dus zijn ze een actie gestart om geld in te zamelen. “En ja, dat is een lastige keuze geweest om deze actie te starten. Maar elke ochtend staan we op in de hoop dat het puzzelstukje is gevallen. En de hoop daarmee dat Maas de kans krijgt om nog meer te laten zien wie hij is. Maas stelt zich al bijna vijf jaar kwetsbaar op. Nu is het aan ons als zijn ouders om dat een keer te doen.”

Doneren kan via www.geef.nl/nl/actie/dolfijntherapie-voor-maas.