Yana Peresypkina en Natalia Rozstryha wonen in het Veghelse klooster.
Yana Peresypkina en Natalia Rozstryha wonen in het Veghelse klooster.

Natalia en Yana zijn dankbaar, maar de onzekerheid overheerst: ‘We weten niet wat de toekomst ons brengt’

Algemeen 1.170 keer gelezen

VEGHEL | Natalia Rozstryha en Yana Peresypkina maken het naar omstandigheden goed in hun tijdelijke woonomgeving het Veghelse klooster. Maar de onzekerheid is bij de twee Oekraïense vrouwen nooit ver weg. De oorlog mag zich dan wel duizenden kilometers verderop afspelen, zowel Natalia als Yana worden er dagelijks mee geconfronteerd en aan herinnerd. 

Het is gezellig druk in de ontmoetingsruimte van het klooster. Aan tafel zitten Natalia en Yana, beiden gevlucht uit Oekraïne. Een tolk is aanwezig om het gesprek in goede banen te leiden. Yana vertelt dat ze goed is ontvangen: “Veghel is een gezellig stadje en de mensen zijn aardig. Veel mensen spreken Engels en we pakken vaak de fiets om eropuit te gaan.”
Yana brengt samen met haar drie kinderen veel tijd door op de tennisbanen van De Krekel in Mariaheide. Haar kinderen worden daar getraind door de Russische Olga Kalyuzhnaya. “Het houdt ze op de been. Ze tennissen graag en spelen verschillende toernooien door heel Nederland.” De twee oudste kinderen volgen Oekraïense school online. De jongste gaat in Veghel naar school. Samen hebben ze één kamer.

Tranen
Wanneer het gaat over haar man die geregeld van Veghel naar Oekraïne rijdt om zijn eigen bedrijf in oude ijzerwaren te runnen vloeien er tranen. Yana is bang dat haar man op een dag niet meer terug naar Veghel komt en alsnog naar het front wordt gestuurd. “Het is moeilijk. Mijn man heeft een oproep gekregen. Ik wil niet dat hij gaat vechten. Wij zijn bang”, snikt ze.

Angstaanjagend
Natalia uit Kiev heeft een bijzondere weg afgelegd om in Veghel te komen. Samen met haar man en zoontje Danylo (4) sloegen ze vrijwel direct na het uitbreken van de oorlog op de vlucht. Het was zo hectisch en angstaanjagend dat ze het kinderstoeltje van kleine Danylo vergaten. Natalia zucht: “Ik was heel erg bang dat mijn man niet mee mocht, maar gelukkig mochten we de grens over. We zijn eerst met onze eigen auto naar Polen gereden. Daar hebben we een aantal dagen doorgebracht. Toen we hoorden dat er een bus naar Nederland ging, hebben we de auto achtergelaten en zijn we ingestapt. Niet-wetende dat we dagen later in Veghel terecht zouden komen.”


Danylo zoekt steun bij zijn moeder. 

Het gezin werd eerst opgevangen in een gastgezin, maar Danylo kon er met niemand communiceren. Natalia vervolgt: “Ik wil zo graag dat hij met andere kinderen kan spelen en Oekraïens kan praten. Gelukkig konden we in het klooster terecht. Danylo heeft hier landgenootjes van zijn eigen leeftijd om mee te spelen”, vertelt ze terwijl haar zoon met een ander jongetje voorbijkomt gestoven.

Onzekerheid
Natalia’s verhaal is voorzien van een positieve ondertoon. Ze vindt het leuk om de regio te verkennen op de fiets en voor Danylo wordt er iedere week een uitje geregeld. Ook kan hij naar de peuterspeelzaal die in het klooster is gerealiseerd. Haar man, die een meubelbedrijf had, werkt nu bij DAF. Zelf coördineert Natalia vanuit Nederland een vrijwilligersorganisatie in Oekraïne en ze zorgt natuurlijk voor haar zoon. Danylo gaat naar school. “Hij kent zelfs al Nederlandstalige liedjes. Vorige week zijn we lekker wezen zwemmen. Zo komen we de tijd wel door”, vertelt Natalia trots. De verbouwing van het Kloosterkwartier was wel even schrikken. “Toen ze net begonnen waren schrok Danylo heel erg van de sloopgeluiden. We hebben hem uitgelegd wat er aan de hand is en nu is het goed.”


De opvang beschikt over een klein kledingwinkeltje. 

Natalia weert zich kranig, maar steeds weer sijpelt er onzekerheid in haar woorden. “We weten niet wat de toekomst ons brengt. Het is fijn dat we in Veghel zo goed zijn opgevangen en daar ben ik iedereen enorm dankbaar voor, maar familie en vrienden zitten nog in Oekraïne. Ik mis ons huis en mijn ouders en zus. Maar ik zie nu nog geen mogelijkheid om terug te keren. Tot die tijd blijven we hier.” Wanneer en of ze überhaupt terug kunnen naar hun geboortegrond is onduidelijk en niet te voorspellen. Natalia en Yana hebben één vurige wens: “Stop de oorlog.”

Kledingwinkeltje
De opvang in het Klooster ziet er verder netjes uit. De vluchtelingen hebben een eigen kamer waarvan het gros zelfs met eigen badkamer. In het gebouw zit een schooltje, peuterspeelzaal en zelfs een klein kledingwinkeltje. Daarnaast zijn er verschillende gemeenschappelijke ruimtes. Dyana Hoedemaker, coördinator van de opvang in het klooster, laat weten dat de meeste vluchtelingen het, uiteraard naar omstandigheden, goed naar hun zin hebben. “Ze voelen zich veilig en welkom”, aldus Hoedemaker.


Een van de grootste kamers staat nog leeg, mocht zich een groot gezin melden.

Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding
Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant