Vrouwenvoetballes

Piepen, mauwen, met wegwerpgebaren beslissingen in twijfel trekken, daarbij zo verongelijkt mogelijk kijken. Opzichtig tijdrekken, bal nog even wegtrappen. Bij een ingooi doen alsof de bal in het spel gebracht gaat worden. Deze bij een voorsprong vervolgens achteloos op de grond laten vallen, want spel is helemaal niet de bedoeling. Bovendien zijn bijna alle teamgenoten beter in ingooien. Kwestie van je plaats weten. Winst moet kost wat kost (verlies kost namelijk wat) over de streep getrokken worden. Niet meteen afstand nemen bij vrije trappen, druk wijzen waar ze eigenlijk genomen moeten worden. Balen van die lijntjesspuitbus omdat meteen naar voren stappen nu niet meer kan. Zeiken tegen de scheidsrechter, hem zo intimiderend mogelijk aankijken en toespreken. Die gespeelde boosheid liefst uitvoeren in teamverband. De armen bezwerend ten hemel heffen als de beslissing geen goddelijke ondersteuning krijgt. En dat laatste is…eh…logisch, want Cruyff heeft daarboven óók een broertje dood aan anti-voetbal. We gaan verder: Tegenstanders geen ruimte geven. Vroeger moest dat met de voeten gebeuren (vandaar de naam vóetbal), inmiddels zijn de armen bepalend geworden. Constante opzettelijke vertraging (obstructie) zonder énige bedoeling om de bal te spelen is de normaalste zaak van de voetbalwereld geworden. Passeert iemand je, dan is vastpakken het vervolg. Trekken, duwen en volledige omarming (vaak innig) speelden zich ooit af buiten het zicht van de leidsman. Is allang niet meer zo. Spelers die op welke manier dan ook ten val komen storten spectaculair ter aarde. Gebrul op de tribunes ondersteunt het fabelachtige acteerwerk. Denk daarbij aan tig keer doorrollen, stervende-zwaan-imitaties mét doodskreten en, heel populair, op het gras slaan met een van beide handen. Nooit twee! Zou overdreven zijn. Met één hand op het gras kun je bovendien gemakkelijker uit ooghoeken kijken of je tegenstanders een kaart hebt weten aan te smeren. Als dat het geval is volgt de act van wonderbaarlijke wederopstanding. Ziehier de deplorabele staat waarin het betaald mannenvoetbal zich momenteel bevindt. Oorzaak: het grote geld. Een mooi spelletje wordt langzaam maar uiterst zeker kapot gemaakt.

Afgelopen zondag zei mijn vrouw na de vrouwenvoetbalwedstrijd Nederland-Noorwegen: "Lang geleden dat jij een wedstrijd hebt uitgekeken!" Komt omdat ik weer voetbal heb gezien zoals het bedoeld is. Zónder al het hierboven omschreven anti-voetbal. Bedankt dames!

Bij actualiteitenprogramma Een Vandaag werden daags erop reacties voorgelezen. Eén ervan luidde: "het was vooral leuk omdat ze eigenlijk niet snappen hoe het spelletje gespeeld moet worden'. Volgens mij snappen die voetbalvrouwen het juist wél!...