Zwembadgemauw

Gooide vorige week blijkbaar een knobbelig knuppeltje in nogal wat gevoelige hoenderhokjes. Mijn 'idee' om vanwege kostenoverwegingen een toekomstig, centraal gelegen superzwembad voor geheel Meierijstad te overwegen werd niet door iedereen in dank afgenomen. Hoeft ook niet. Eén van de redenen waarom ik columns schrijf is mensen aan het denken proberen te zetten of te hóuden. Er wordt tegenwoordig al zoveel onzin voor zoete koek geslikt. Nepnieuwsmakers varen er wel bij…

Als columnist moet je tegen kritiek kunnen. Heb ik geen enkele moeite mee. De welgemeende reactie 'Kulcolumn!' leverde me een heerlijk woord op. Hangt inmiddels op mijn prikbord. Wordt gegarandeerd een keertje gebruikt! Iemand schreef: 'Ik weet niet wie dit onzinverhaal in zijn hoofd haalt!' Dus je leest een column op internet, weet niet van wie, maar reageert wél? Gevalletje veel-tijd-over? Een prominente Veghelaar fulmineerde dat zijn broek afzakte en dat hij richting Hema ging om bretels te kopen. Mij werd niet helemaal duidelijk of mijn rubriekje de reden was, of omdat hij gewoon veel was afgevallen. Moet ik 'm toch eens vragen als ik hem tegenkom. Wellicht dat diëtisten hier iets mee kunnen. Omdat lang niet iedere column zoveel reacties oproept besloot ik wat statistisch onderzoek te verrichten. Er kwam iets aan het licht dat mij zorgen baarde…

Normaal gesproken ploft de Stadskrant, inclusief mijn column, elke woensdag op uw deurmat. Iedere zondagmiddag erna wordt datzelfde stukje door de Stadskranthoofdredacteur (mooi puzzelwoord) op Kliknieuws geplaatst en kan ie online gelezen worden.

Hoeveel lezers mijn wekelijkse verhaaltje op papier consumeren valt niet te achterhalen, maar online staat het aantal er direct onder. Is de foto erboven bepalend? De titel? Wie zal het zeggen? Opvallend is wel dat de naar mijn idee écht belangrijke onderwerpen nauwelijks reacties oproepen.

Voorbeeld? Meermaals schreef ik over de steeds verder oprukkende vervuiling om ons heen. Wandel of fiets maar eens lukraak door Meierijstad. Bermen en sloten vol vuil, vuilniszakken in bossen, grof afval her en der gedumpt, de zichtbare terreur van het landbouwplastic en afbrokkeling ervan. Wanneer ik daar over schrijf komen er zelden reacties. Maar juist op dat soort wezenlijke zaken zouden we elkaar meer móeten aanspreken.
Het is toch vreemd dat de teloorgang van ons eigen leefmilieu nauwelijks iemand lijkt te raken, terwijl wat gemauw over een zwembad wordt gevréten…