'Heerlijk met die gasten op het veld te staan'

VEGHEL | Zijad Jusic kwam op twaalfjarige leeftijd met zijn ouders en oudere broer Edin als oorlogsvluchteling uit Bosnië naar Nederland. Het was het jaar 1992 in tijden van de Joegoslavische en Bosnische burgeroorlog. Ze werden gehuisvest in het asielzoekerscentrum aan de Vlijmense weg in Den Bosch. Zijad sprak geen woord Nederlands en ging voetballen bij BLC in Den Bosch. Het begin was gemaakt.

Door: Peter Kuijpers

Het is opvallend hoe snel Jusic zich meester maakte van het Nederlands. "Dat ging inderdaad goed en pikte het snel op. Begin 1993 zijn we verhuisd naar Veghel en meldde ik me aan bij Blauw Geel'38. Daar kwam ik in C2. Sporten is voor ons altijd belangrijk geweest. Thuis in Bosnië hebben we gebasketbald, karate en gevoetbald. Edin heeft nog ruim acht jaar hier bij Attacus gespeeld. Ik koos voor het voetbal." Zijad verloor vorig jaar juli zijn vader aan de gevolgen van darmkanker. "Dat was en is een groot verlies voor ons", vertelt hij.

Willy van der Kuijlen
Bij Blauw Geel'38 was men snel overtuigd van de voetbaltalenten van Jusic. "Ik speelde in B1, A1 en in het eerste team voor ik naar PSV vertrok samen met Ismael Bozkurt. Kees de Jong was leider bij A1 die is veel met ons mee geweest naar trainingen en wedstrijden. Ik speelde voor ik naar PSV ging op vrijdag zaalvoetbal bij De Schoenenreus op zaterdag bij A1 en zondags in het eerste team. Dat heb ik een week of veertien volgehouden. We speelden eerst een wedstrijd. Ismael in B1 en ik bij A1 daarbij was ook Willy van der Kuijlen aanwezig. We zijn door Gerrit van Tilburg gescout. Na een paar trainingen kwam er groen licht en mochten we komen."

Sander Bierens
Twee jaar duurde het verblijf bij PSV. Zijad vervolgt: "Na PSV kwam FC Eindhoven, waar Jos Daerden, vriend van Eric Gerets, als trainer werd gehaald. Ik studeerde toen rechten in Tilburg. Daarna ben ik gaan spelen voor Desselsport waar ik een tweejarig contract kreeg. Daarna nog de Verbroedering Geel, mooie club was dat en Leopoldsburg was mijn laatste club. Ik was op dat moment inmiddels advocaat en bij Bierens Advocaten mocht ik instromen. Daar kreeg ik van Sander Bierens ook nog eens de gelegenheid om in België voetbal op niveau te blijven spelen. Mocht wat eerder vertrekken en wat meer van die dingen." Toch was het einde in zicht in België en al helemaal toen het noodlot toesloeg.

Contrastrijk
Een kapotte kruisband is in de voetballerij een zware blessure. Het overkwam Zijad: "Ik was het reizen naar België moe en scheurde in 2012 mijn voorste kruisband af. Het werd mijn vijfde knieoperatie en toen was het duidelijk voor mij. Ik zette er definitief een punt achter. Na een tijdje liep ik de halve marathon van Eindhoven en ging het weer kriebelen. Heb toen met Noimin Imankarijo ruim twee maanden getraind en toen mocht ik aansluiten bij het tweede team. De terugkeer bij Blauw Geel'38 was heel bijzonder. Het viel mij op dat de clubcultuur zo goed bewaard is bij deze club. Ik was de eerste avond weer terug en moest al heel veel handen schudden. We hebben een contrastrijk team met ups en downs. Ik probeer te sturen en heb de indruk dat het wel geaccepteerd wordt. Ik vind het heerlijk om met ze op het veld te staan." Het interview is klaar en we lopen door het riante kantoor van Bierens Incasso Advocaten Veghel, wat een bezichtiging op zich is. Met mooie kunst, een prachtige tuin en de Back to the Sixties kantine zou je wensen dat daar je werkplek ligt.