Remsporen

Lees de volgende ambtenarentaal: ‘Met het platform Ondernemend Meierijstad en de Rabobank hebben we een duurzaamheidsakkoord afgesloten. Een van de projecten is dat bedrijven actief worden benaderd om ze te wijzen op zonnepanelen’.

Bij die laatste zin schoten tranen in mijn ogen, het woord ‘projecten’ in het verkeerde keelgat. Kan toch niet waar zijn?! Anno 2021 middels een ‘project’ bedrijven moeten wijzen op hun verantwoordelijkheid een gemeenschappelijk doel…in 2050 C02-neutraal zijn…te bereiken? Dat bedrijven aankloppen voor een plak grond (die gewoon van ons allemaal is) en een gemeentelijke ‘project’manager er dan bij moet vertellen dat het toch wel gewenst is om zonnepanelen op het dak te leggen. En dat een zogenaamd onwetende ondernemer vervolgens kan zeggen: “Húh? Zonnepanelen? Ja…eh…daar hebben we effe geen rekening mee gehouden in onze begroting. Dus als het éven anders kan…graag!”

‘Project’ afgerond! Bedrijf actief benaderd en gewezen op de mogelijkheid van zonnepanelen. Om vervolgens op de gemeentelijke burelen weer wat landbouwgrond of natuur (ook van ons allemaal) weg te strepen voor de inrichting van zonneparken. Die bedrijven moeten tenslotte stroom hebben. Geen wonder dat de kranten de afgelopen weken bol stonden van krantenkoppen als: ‘Verbied zonnepark op landbouwgrond’. ‘Benut dak voor zonne-energie’. ‘Zonneweides: hakken in schaarse grond’. ‘Mogelijk meer inspraak bij wind- en zonneparken’. ‘Verwerking van groene stroom wordt een probleem’. Ik las de noodkreten van Walter Vergeer, spreekbuis van bewoners in Zijtaart’s buitengebied dat hoogstwaarschijnlijk volgeplempt wordt met zonnepanelen. Hun motto ‘Niet op de plak, maar op het dak!’ verdient de aandacht van ons allemáál, maar zéker van bedrijven.

Zichzelf respecterende gemeenten zorgen voor meedóen in plaats van meedénken. Durven bedrijven te weigeren als ze hun bijdrage op energiegebied niet (willen) leveren. Als dat reden is zich ergens anders te vestigen, het zij zo. Maar…dat doen ze niet. Die ondernemers weten namelijk, ook zónder projectmanager, dat demissionair minister Kasja Ollengren momenteel bezig is een wetswijziging in procedure te brengen waarmee gemeenten bedrijven kunnen dwingen om zonnepanelen op hun daken te leggen, zodat natuur- en landbouwgrond ontzien wordt. Wordt hun rekening straks alleen maar gróter als ze op die andere plek alsnóg aan allerlei voorwaarden moeten voldoen. 

Dus toen ik onlangs las ‘Meierijstad zet even de rem op zonneparken’, gloorde in mijn gedachten wat hoop. Alleen het woord ‘even’ zorgde voor wat innerlijke onrust. Van mij mag de handrem er vast op! Andere remvormen benadrukken slechts tijdelijkheid. Vaak met achterlating van lelijke remsporen…