Het fantastische 'rampjaar' van Maartje Krekelaar: 'Ik wilde met hockey stoppen'

UDEN | Een verhaal maken met tophockeyster Maartje Krekelaar vereist nogal wat telefoontjes en whatsappjes. Afgelopen zaterdag was het zover en spraken we één uur lang met de Udense, die momenteel woonachtig is in Den Bosch. Het jaar 2017 was voor haar een rollercoaster. Van een burn-out in de zomer tot het spelen van een fantastische Hockey World League in Auckland, Nieuw-Zeeland. Maartje werd opgeroepen wegens een blessure van Kitty van Male, wat haar verhaal een sprookjesachtige allure geeft.

Door: Peter Kuijpers.

Maartje Krekelaar, een jonge vrouw met mooie looks, werd 22 jaar geleden geboren in Veghel maar groeide op in Uden. "Ik ben echt Udense hoor, al heb ik totaal geen problemen met Veghel. Heb hier alle scholen en sport doorlopen, maar je hebt gelijk: ik ben in het ziekenhuis van Veghel geboren." Het is zaterdagochtend en we zijn neergestreken in de serre van Ons Caffeej in Uden. De muziek uit de schaatstent op de Markt is duidelijk hoorbaar. De cappuccino en muntthee dampen op het tafeltje.

Ongeslagen
Maartje, die het hockeyen leerde bij HC Uden, speelt clubhockey bij HC 's-Hertogenbosch. De club is op dit moment ongeslagen lijstaanvoerder van de Hoofdklasse en staat vóór Amsterdam en Laren. De Bossche vrouwen grossieren de laatste jaren in kampioenschappen. Ondanks het vertrek van boegbeeld Maartje Paumen gaat het team als een speer. Maartje richt zich op: "Ongelofelijk toch! We zijn al twee jaar ongeslagen. Paumen was natuurlijk belangrijk voor ons. Zowel in- als buiten het veld. Toch willen we laten zien dat we ook zonder Paumen prima hockey kunnen spelen. En dat gaat ons goed af als team." Maartje is bij HC s'-Hertogenbosch collega van de Veghelse Joosje Burg, die herstelt van blessures en een pechjaar achter de rug heeft. Dertig interlands en negen doelpunten prijken op haar naam. Het jaar 2017 begon matig, zeg maar slecht: "Ik liet in 2016 een druk jaar achter me. Viel af voor het Nederlandse team, maar werd daarna meteen weer opgeroepen als captain voor Jong Oranje. Begin afgelopen jaar was er weer een trainingsstage, Den Bosch, Europacup en daarna moest ik naar Brussel voor de Hockey World League spelen. Het werd plotsklaps allemaal te veel. Bij een medische controle bleek dat mijn hartslagen véél te hoog waren, wat al snel wees op een burn-out. Ik was vermoeid en had nergens puf voor. Ik wilde zelfs met hockey stoppen."

Maartje Kekelaar in het tenue van HC s'-Hertogenbosch

Keihard
Het kwam uiteindelijk toch goed. De blonde haren glanzen en haar gezicht straalt energie en vrolijkheid uit. Spelen bij één van de beste clubteams mondiaal gezien is een feest. Maartje vervolgt: "Dat is inderdaad heerlijk. We trainen elke dag keihard. De begeleiding in Den Bosch is prima zowel in- als buiten het veld." En plots ging Maartje scoren. "Haha, ja dat klopt. In Den Bosch speel ik op het middenveld en bij het Nederlands team sta ik in de spits. Ik heb er geen verklaring voor. Denk dat ik het licht heb gezien", zegt ze.

"Ik wilde het tegendeel bewijzen"

Kippenvel
De doorbraak voor de Udense kwam in oktober 2017 bij het Hockey World League toernooi in Auckland, Nieuw-Zeeland. Aanvankelijk was ze niet opgeroepen, maar door de duimbreuk van collega Kitty Van Male rinkelde onverwacht toch de telefoon. "Bondscoach Alyson Annan belde me dat ik me moest melden voor de reis naar Nieuw-Zeeland. Natuurlijk was ik blij, maar er heerste ook de gedachte dat ik was afgevallen en er eigenlijk niet bij hoorde. Ik nam me toen voor dat ik het tegendeel ging bewijzen." En dat lukte. Maartje werd een openbaring op het HWL. Haar naam verscheen met chocoladeletters in de Nieuw-Zeelandse nieuwsmedia na haar twee goals in het met 2-0 gewonnen duel tegen Amerika. "Als ik de filmpjes op YouTube en artikel in kranten terugkijk, krijg ik nog steeds kippenvel."

Goed gedaan
Als deze krant op de deurmat valt zit Maartje samen met het Nederlands team in het vliegtuig. Op weg naar San Francisco voor een lange en stevige oefenstage van drie weken. "Het is lang, maar ik vind het prima. Lekker trainen en elkaar nog beter leren kennen. Sommige trainingen worden we helemaal afgemaakt, een andere keer is het weer tactisch." Het hockey is fysieker geworden de laatste jaren en dat ervaart Maartje ook. "Zeker, het gaat er stevig aan toe. Tegen Nieuw-Zeeland heb ik wel vijftien keer op de grond gelegen. Je moet gewoon sterker worden. Ik sloot het jaar 2017 alsnog goed af. Op de lange terugweg vanuit Nieuw-Zeeland dacht ik: Maartje dat heb je goed gedaan." Mensen komen langs en wensen haar gelukkig nieuwjaar. Maartje, hoe bescheiden ook, is opeens een bekende mevrouw in het Hockey. We gaan zeker nog van haar horen.