Mari van Asseldonk stopt bij zaalvoetbalteam Het Ziekenhuis: ‘Het waren 55 mooie jaren’

VEGHEL | Na lang wikken en wegen heeft Mari van Asseldonk uit Veghel besloten om te stoppen bij zaalvoetbalteam Fysiotherapie De Boekt: “Het waren 55 mooie jaren.”

Met het afscheid van Van Asseldonk verdwijnt er een illuster figuur uit de Veghelse zaalvoetbalwereld. 55 jaar stopte hij ziel en zaligheid in ‘zijn’ zaalvoetbalteam. Niemand stak zoveel tijd in een zaalvoetbalteam als Van Asseldonk. Maar nu is het mooi geweest. Met opgeheven hoofd neemt Van Asseldonk afscheid van Fysiotherapie De Boekt, voorheen zaalvoetbalteam Sint Joseph.
In mei 1967 werd er in het toenmalige Sint Joseph ziekenhuis een voetbalteam opgericht door een drietal medewerkers: Toon van de Hurk, Frans Hastenberg en Mari van Asseldonk. 55 jaar later neemt die laatste afscheid van het team dat inmiddels door het leven gaat als Fysiotherapie De Boekt. Van Asseldonk: “Ik weet nog dat we de eerste wedstrijd speelden tegen Jong Nederland op het terrein van VOW in Zijtaart. De shirts waren uiteraard ziekenhuiswit. Onze keeper brak in die wedstrijd zijn hand. Daarmee stond het voortbestaan van ons team direct ter discussie, want de directie was niet blij met zijn ziekteverzuim. Gelukkig kregen we het voordeel van de twijfel.”

Met het afscheid van Van Asseldonk verdwijnt er een bijzonder figuur uit de Veghelse zaalvoetbalwereld.

Toen in 1973 Zaalvoetbalvereniging Veghel (ZVV) werd opgericht deden Mari en consorten mee onder de naam Zaalvoetbalteam Sint Joseph. Van Asseldonk was keeper en aanvoerder van dit team, dat louter uit eigen medewerkers bestond. “Dat was een eis van de directie van het Sint Joseph ziekenhuis. De eerste speler van buitenaf werd jaren daarna Jan de Graaf, sportleraar en oud-Blauw Geel 1 speler. Ik ben zelf in 1978 door een rugblessure gestopt als actief speler. Wel ben ik altijd betrokken gebleven bij het team.” In het seizoen 2013/2014 werd het team omgedoopt tot zaalvoetbalteam Fysiotherapie de Boekt, de huidige aanvoerder Luuk Scheenloop werkt daar.

Generatiekloof
De reden van zijn afscheid is volgens Van Asseldonk simpel: “Ik merk dat het coachen en alle bijkomende taken mij steeds zwaarder vallen. De band met iedereen is nog steeds prima, al moet ik wel zeggen dat de generatiekloof mee heeft gespeeld in mijn besluit. Maar dat is ook normaal. Ik ben per slot van rekening 76 jaar en zou van menig speler de vader en bij enkele zelfs de opa kunnen zijn.” De generatiekloof uitte zich volgens Van Asseldonk ook in de spelopvatting. “Ik speel graag op de counter, want daar zijn we goed in. De laatste jaren gaat het steeds vaker over driehoekjes maken en andere tactische plannen. Daar ga ik volgend jaar van genieten, maar dan wel vanaf de tribune”, glimlacht hij. “Ik heb me overigens nooit als trainer opgesteld. Ik zorgde ervoor dat de randvoorwaarden geregeld waren. De spelers hoefden alleen schoenen mee te nemen.”

Van Asseldonk heeft besloten om de zaalvoetbalwereld nog niet definitief de rug toe te keren. Hij blijft namelijk nog één seizoen actief als scheidsrechter.

Van Asseldonk laat doorschemeren dat het geen eenvoudige keuze is geweest. Hij vervolgt: “Het is best moeilijk om te stoppen met iets wat al zo lang onderdeel uitmaakt van mijn leven. Ik miste misschien één wedstrijd per jaar, maar niet heel veel meer. Het was voor mij echt hobby. Dat moet ook wel, want anders houd je het niet zo lang vol.” Zijn vrouw Ria vult aan: “Als we vrijdag een feestje hadden dan kwam Mari later. Het voetballen ging voor.” Ook Mari’s vrouw had een belangrijke rol binnen het Veghelse zaalvoetbalteam. “Ria heeft 45 jaar de wedstrijdkleding verzorgd, maar ook zij heeft besloten om te stoppen”, vertelt Mari.

Sportiviteitsklassement
Fysiotherapie De Boekt, in de volksmond ook wel bekend als ‘Het Ziekenhuis’ een naam die verwijst naar de eerdere sponsor het Sint Joseph Ziekenhuis, heeft onder Van Asseldonk verschillende successen behaald waaronder het kampioenschap in 2018 in de hoogste klasse. Verder werden de eerste prijzen in het sportiviteitsklassement aan elkaar geregen. In de jaren 90 wonnen ze dit klassement, zonder onderbreking, twaalf keer op rij en ook na 2010 wisten de mannen van Van Asseldonk deze prijs meermalen in de wacht te slepen. “Daar werd nog wel eens lacherig over gedaan, maar voor mij was het wel een prijs. Voor de sponsor is het een opsteker. Het winnen van het sportiviteitsklassement is goede reclame”, vindt Van Asseldonk.
Volgens Van Asseldonk was zijn rol in de successen minimaal. “Uiteindelijk moet het in de zaal gebeuren. Ik heb altijd gestreefd naar eigen verantwoordelijkheid van de teamleden en ik vind een nette manier van met elkaar omgaan heel belangrijk. Spelvreugde, sportiviteit en respect naar tegenstander en scheidsrechter waren de belangrijkste zaken waar ik nooit concessies in wilde doen”, legt hij uit. Uit het oog betekent voor Van Asseldonk zeker niet uit het hart. “Dit team heeft een bijzonder plekje in mijn hart. Ik blijf het volgen, maar dan vanaf de tribune.”

‘Het is best moeilijk om te stoppen met iets wat al zo lang onderdeel uitmaakt van mijn leven.’

Toekomst
Of we hem ook daadwerkelijk nooit meer langs de lijn zullen zien staan bij De Boekt, dat is nog maar de vraag. “Ik ben altijd bereid, als het echt nodig is, om even bij te springen om bijvoorbeeld een partijtje te vlaggen”, lacht hij. Maar toch voelt het afscheid definitief. Van Asseldonk richt zich tot slot tot ‘zijn’ zaalvoetballers: “Het waren 55 mooie jaren. Maak er met z’n allen iets van en bedankt voor het in mijn gestelde vertrouwen. Veel succes in de toekomst”, besluit de Veghelaar.