Vader en zoon: ‘Sporten werkt als geneesmiddel’

MEGEN | Maurice van Rossem is met een groot deel van de Ulysses-selectie alweer een aantal weken aan het trainen. De spelers boven de 27 jaar mogen sinds gisteren (dinsdag) in actie komen, maar wel op 1,5 meter afstand. Vader Jeroen van Rossem -sinds 2007 actief als scheidsrechter- floot bijna 160 dagen geleden zijn laatste wedstrijd: FC Schadewijk tegen Hapse Boys. “Ik sta achter de maatregelen, maar ik had wel wat meer creativiteit van de overheid verwacht.”

door Leon Voskamp

Maurice is blij dat hij weer in actie mag komen bij zijn club. Toch merkt hij dat het er anders aan toegaat dan tijdens een ‘normale competitie’. “Het is een rare regel dat spelers boven de 27 jaar niet mee mogen trainen. Vanwege de avondklok trainen we nu zondagochtend in plaats van dinsdagavond en is de training op donderdag wat korter. Het is ook niet mogelijk om wat na te praten, want iedereen moet gelijk naar huis.” Hij vervolgt: “Normaal ben je op dinsdag al bezig met de wedstrijd van zondag, nu train je eigenlijk alleen om fit te blijven. Het zou mooi zijn als de KNVB Regiocup doorgaat, dan speel je mooie derby’s. Dat leeft in de spelersgroep, want je wil natuurlijk altijd graag winnen van clubs uit de regio.” Van Rossem keerde afgelopen zomer terug bij de club waar hij begon met voetballen. In de jeugd maakte hij al snel de overstap naar O.S.S.’20, waarna FC Den Bosch hem oppikte. Na vier jaar kwam er voor de Megenaar een einde aan zijn tijd bij de profclub en keerde hij terug bij O.S.S.’20. “Het ging er heel professioneel aan toe in Den Bosch, er wordt bij een BVO op een hele andere manier naar voetbal gekeken. Ik heb er veel van geleerd. Van trainingsschema’s, voedingstips, individuele gesprekken met de technische staf tot analyses van de tegenstanders. Het was even wennen om terug te keren bij de amateurs.” 

Maurice van Rossem. (Foto: Anne-Marie van Rossem) 

Van O.S.S.’20 ging hij op verzoek van vrienden naar VITA, de jeugdafdeling van SBV en Ulysses. Bij de senioren koos hij voor laatstgenoemde ploeg. Maar wie denkt dat hij nu niet meer ambitieus is, komt bedrogen uit. “De derde helft is hier heel belangrijk, maar ik geef daar niet zoveel om. Ik ga het veld op om te winnen en daar doe ik alles voor. Volgend seizoen is de kans groot dat ik nog steeds bij Ulysses speel, want hier spelen mijn vrienden en het is vlakbij mijn huis. Maar wie weet komt er belangstelling van clubs op een hoger niveau.”

Maurice van Rossem. (Foto: Anne-Marie van Rossem) 

‘Amateurvoetbal leeft’
Vader Jeroen is ook een voetbaldier. Sinds 2007 is hij KNVB scheidsrechter, toen hij zag dat bij het team van Maurice er een probleem was om een leidsman te vinden. Hij haalde zijn diploma’s, volgde diverse cursussen en fluit tegenwoordig elke zondag in de tweede en derde klasse. Zijn rapporten zijn de laatste seizoenen goed, maar corona heeft ons terug gefloten en is promotie nu niet mogelijk. “Ik zou het mooi vinden om nog een stap te maken, maar de tweede en derde klasse vind ik wel geweldig om te fluiten. Mooie clubs en veel derby’s. Je ziet dat het amateurvoetbal ontzettend leeft.” Op 11 oktober 2020 floot hij voor het laatst een wedstrijd. Om fit te blijven, loopt hij elke avond veel met zijn zoon, of wandelt en fietst hij nu veel op de zondagmiddag samen met zijn vrouw. De Megenaar mist zijn hobby en hoopt dat hij snel weer als arbiter een wedstrijd mag fluiten. “Ik mis de geur van het gras, van de gespannen koppies in de kleedkamer, volgepakte tribunes, de sfeer en het geluid uit de kantine. Ik mis ook de spanning om er alles aan te doen om een wedstrijd in goede banen te leiden, en een goede prestatie te leveren. En ik mis de gezelligheid op de sportparken, met al die vele vrijwilligers die met hart en ziel voor hun vereniging werken, daar heb ik veel respect voor. Verenigingen spelen een heel belangrijke rol in de gemeenschap. Mensen ontmoeten elkaar hier, en genieten onder het genot van een hapje en een drankje, voor vele een leuk verzetje. Het is veel meer dan alleen 22 spelers die op het veld staan. Jammer dat het kabinet weinig creativiteit heeft getoond. Sporten is ontzettend belangrijk voor de gezondheid en werkt als geneesmiddel, zowel lichamelijk als mentaal. Het voorkomt bijvoorbeeld depressiviteit. Waarom zijn er geen alternatieven verzonnen zodat sporters toch aan de slag kunnen? Ik maak me zorgen over de gezondheid van veel mensen. Je hebt het over de basis van een welvarende samenleving.”

Jeroen van Rossem. (Foto: Anne-Marie van Rossem) 

Voorbereiding
Van Rossem praat gepassioneerd over voetbal, over het fluiten en over de rol van voetbalverenigingen. Dat hij zijn taak als scheidsrechter serieus neemt, blijkt uit zijn voorbereiding. Niet alleen zorgt hij ervoor dat hij lichamelijk wedstrijdfit is, hij rijdt bijvoorbeeld in de week voor een wedstrijd naar een sportpark om te kijken hoe de grasmat erbij ligt. Ook leest hij veel over de clubs en is hij goed op de hoogte van de laatste ontwikkelingen in het amateurvoetbal. Verder investeert hij in zichzelf door cursussen en Themabijeenkomsten bij de KNVB te volgen. Je zou hem een ambassadeur van het scheidsrechterskorps kunnen noemen. “Ik hoop anderen ook te enthousiasmeren om te gaan fluiten, er is nog steeds een groot tekort. Het geeft een dankbaar gevoel en een kick om mooie wedstrijden te leiden en 22 voetballers spelvreugde te brengen. Naast mijn drukke baan is het voor mij een uitlaatklep, het maakt je hoofd frisser. En het is natuurlijk een heel gezonde bezigheid. Ik vind wel dat scheidsrechters meer moeten uitstralen dan alleen iemand die de spelregels uit zijn/haar hoofd kent. Je moet een wedstrijd managen, je (non-verbale) communicatie wordt steeds belangrijker, waardoor acceptatie ontstaat voor je beslissingen. Ga geen discussies aan. Leg de verantwoordelijkheid bij de spelers neer en maak goede afspraken met je assistenten. We doen het samen. Je moet ook om kunnen gaan met weerstanden en beïnvloedingsfactoren, en de wedstrijd goed kunnen lezen....  En belangrijk: je moet zijn waar de bal is, maar heb ook oog waar de bal niet is.”

Met Maurice en Jeroen hebben we twee echte voetballiefhebbers aan het woord gehad. Moeder Anne-Marie had weinig met voetbal, maar ondertussen is ook daar de liefde voor de sport aan het groeien. Als fotografe maakt ze vaak schitterende foto’s.