Football, warm bier en lelijke vrouwen

Veel voetballiefhebbers maken regelmatig de overtocht van Nederland naar Engeland voor een heuse voetbaltrip. Niet alleen voor een bezoek aan Manchester United of Arsenal. Juist niet. Een steeds groter wordende groep 'groundhoppers' reist af naar de lagere divisies, waar matig voetbal gekoppeld wordt aan de vette lucht van fish en chips en de mannen op de tribunes ook in de winter alleen een hemd dragen. Kliksport-correspondent Willem Rooyakkers maakte zo'n trip naar de vervallen kustplaats Cleethorpes, waar Grimsby Town haar thuishaven heeft.

De lol begint natuurlijk al bij de trip zelf. Een roadtrip in dit geval. Via Duinkerken vaarden we naar Dover, waarna we nog zo'n 400 kilometer per auto moesten afleggen richting het noorden. Na wat files en een onbedoeld stukje Londense voorstad kwam het typisch Engelse provinciestadje Grimsby in zicht. We checkten in bij hotel The Royal dat we vooral hadden geboekt omdat er een gezellige pub in is gehuisvest. De naam doet vermoeden dat er in het verleden wellicht wat meer grandeur aan het hotel was verbonden. De krakende vloeren, piepende deuren en overdadig aanwezige vloerbedekkingen uit Victoriaanse tijden gaven echter een weemoedig en typisch Engels gevoel. Meewarige blikken van verraste 'locals' zorgden voor een glimlach. "Helemaal vanuit Nederland naar hier gekomen? Voor wat? Het voetballen? Haha. Zeker een tijdje niet meer gezien hoe ze spelen?"

Lelijke vrouwen
Van Engeland-voetbalwatcher Martijn Schwillens hadden we gehoord dat het echte Engelse voetbal in Cleethorpes, de kustplaats waar Grimsby Town al meer dan honderd jaar speelt op Blundell Park. Het zou er grauw zijn, authentiek en de vrouwen lelijk. Het werd een onvergetelijke dag, Schwillens had niets teveel gezegd. Eerste stop was het vervallen stadion, dat niet in Grimsby ligt, maar in het naburige Cleethorpes. Door smalle straatjes, langs vervallen sexshops en minieme, typische fish-and-chipstenten doemde ineens het oeroude stadion op. Blundell Park en omgeving ademt door al zijn verroeste spijkers en smerig bezwete poriën heen het lagere Engelse voetbal zoals het ooit was, nog steeds gedeeltelijk is en hopelijk nog lang zo zal blijven.

We parkeerden de auto ongeveer op de plek van de chairman, wat uiteraard niet mocht van een drukgebarend mannetje in steward-kostuum. Een biljetje van twintig pond en een vette knipoog deden echter wonderen: we mochten blijven staan en de auto zou veilig zijn. "No worries mate, I will take care of it me-selfe."
Hoewel Grimsby afgezakt is naar League Two (vierde niveau), trekt de lokale trots elke twee weken zo'n zesduizend toeschouwers met uitschieters naar boven. "Today is a massive game for us", tekenden we op uit onverstaanbare monden. We kochten een ticket voor de Pontoon Stand achter de goal en bezochten nog even wat pubs. Per ongeluk kwamen we in een soort huiskamer die er aan de buitenkant uitzag als een pub. Het bleek een Members Club te zijn van fans die Grimsby Town financieel ondersteunen, een Trust Fund. Toen de supporters hoorden dat we uit Nederland kwamen, waren we meteen van harte welkom en werden we ingeschreven.
Voor één pond waren we voor een dag lid van dit exclusieve gezelschap. Grimsby Town speelde eens veel hoger, vertelden de aanwezigen, maar was door financiële problemen afgezakt. En dat doet het hart van veel Mariners, de bijnaam van de fans, hevig bloeden. De club moet en zal terugkomen, maar dat is niet makkelijk. Al vier keer ging Grimsby ten onder in de play-offs. Trots vertelden de supporters over de zeges in het verleden op Liverpool en Leeds United. Overigens zijn de spelers van deze club, die uitkomen op een niveau dat (in theorie) vergelijkbaar is met de derde divisie in Nederland, niet echt amateurs. "Ze verdienen hier al gauw duizend pond in de week", liet een supporter, die vol onder de tattoos zat, niet zonder trots weten. "Holland? Yeah, I was once in Wassenaar. Great place."

Spektakel
Wat een aardige mensen allemaal. Niets was ze teveel voor het onverwachte bezoek uit Nederland. Na twee liter Carling kozen we het pad terug naar het stadion. We zaten op rij twee, recht achter de goal. De wedstrijd tegen Leyton Orient is typerend. Veel lange ballen, volop strijd en actie. Grimsby was veel sterker, maar werd vooral gehinderd door het gebrek aan vernuft bij de twee wel heel beperkte centrale spitsen. De scheldpartijen achter ons waren hilarisch en de sfeer was zó fantastisch dat voor ons de wedstrijd nog wel drie dagen had mogen duren. Uiteindelijk werd het in 1-2. Voor Leyton Orient.

We vroegen ons af of clubs als FC Oss of FC Den Bosch in dit sfeervolle stadionnetje, gevuld met zesduizend gekken, overeind zouden blijven. Wij denken van niet. Twee dagen later stond er weer een uitwedstrijd op het programma tegen Luton Town. Liefst 2.500 fans uit Cleethorpes zouden meereizen. "Mooi man", merkte mijn maat naast me oprecht op. Clubs als Grimsby Town zijn het echte Engelse voetbal, het is voor elke liefhebber aan te raden om zo'n juweeltje van een voetbalfossiel een keer te bezoeken. De pure liefhebbers noemen het 'vincken' of 'groundhoppen'. Na een nieuw avondje pubs checken, vage bandjes luisteren, eten bij de slechtste Italiaan ever en kijken naar typische exemplaren van de lokale mannelijke en vrouwelijke sekse, was het weer tijd om naar huis te gaan. Veel Nederlandse spelers, zoals Kevin van Veen (oud-FC Oss, -JVC Cuijk en –UDI'19), maken elk seizoen de overstap naar de lagere divisies in Engeland. Onbegrijpelijk volgens velen. Maar mooier dan voetballen in Engeland kan het leven echter amper worden.

Dit verhaal stond eerder in de mannenbijlage Jeroen