Vier spelers die (tot nu toe) opvielen in hoofdklasse of derde divisie

OSS/UDEN/VEGHEL/CUIJK| De eerste seizoenshelft zit er dus inmiddels volledig op en dan is het altijd leuk om tussen de familiebezoekjes door even terug te kijken naar wat er allemaal 'te zien' viel. In dit artikel gaat het over voetballers die ondergetekende zijn opgevallen.

Door: Willy Rooyakkers

Sander Egmond is nog relatief jong (23) maar heeft toch al een beetje geschiedenis in de 'top' van het amateurvoetbal. De blonde voetballer is afkomstig van SBC in Son en Breugel maar werd vier jaar terug opgepikt door Schijndel waar zijn oudere broer Sjaak toen ook al actief was. De broers hadden de pech in een elftal terecht te komen dat bijna met de week zwakker werd.  De jongste Egmond viel ook toen al wel op bij de vaste volgers als een 'mooie' technische speler maar het kwam niet tot concretisering. Het ging alsmaar minder met Schijndel waardoor Egmond vorig seizoen in het Nuenen van trainer Miguel van den Dungen terecht kwam. Een jaar later was het Blauw Geel'38 dat hem aan de selectie van dit seizoen toevoegde. Een 'stille' overgang maar inmiddels is dit omgeslagen naar  een oorverdovende tevredenheid bij de Veghelaren. De technische commissie van de club blijkt een gouden greep te hebben gedaan met de aanvallend ingestelde middenvelder. Wie hem ziet spelen krijgt daarbij de indruk dat de rek er nog niet uit is. Met betere spelers om hem heen lijkt hij nog steeds door te groeien. Trainer Niels van Casteren laat tot nu toe zien telkens van 'voetballende keuzes' uit te gaan en dat is voor een ras-voetballer als Sander Egmond erg prettig. Zodoende staat bijvoorbeeld ook Ymanuel Hurkmans rechtsback en vormen Martijn van Loon en Desley Schilders (wat heeft die jongen toch een heerlijke trap) het verrassende centrum. Sander Egmond is erg complementair aan de andere middenvelders die Van Casteren in Veghel tot zijn beschikking heeft. Hij heeft namelijk spelers die prima kunnen controleren (Guler), zuinig op de bal zijn (Dobbelsteen) of diepgang hebben (Verburg/Hurkmans) terwijl Egmond eigenlijk als aanvallende middenvelder, zo kijkend naar hem, erg compleet lijkt te zijn. Hij kan namelijk een actie maken, heeft toch ook wat diepgang, verlegt het spel heerlijk makkelijk, ziet de diepte achter de defensie en kan een goal maken uit de tweede lijn. Vooral het gemak waarmee hij speelt zal menigeen opgevallen zijn, een echte versterking voor Blauw Geel'38 derhalve maar toch ook een kleine verrassing.

Sander Egmond (R) (Foto Peter Kuijpers)

Tim Wolf voetbalt al jarenlang in het eerste elftal van UDI'19 en was altijd al behoorlijk in trek bij de echte liefhebber. Wie vroeger van Gerald Vanenburg hield, of bij Schijndel en JVC graag naar Achmed El Allachi keek, die verheugde zich ook altijd op een wedstrijdje waarin Tim Wolf meedeed. Een technisch prima stilistische rechtsbuiten die met zijn snelheid en passeerbewegingen regelmatig linksbacks tot figuranten degradeerde maar tegelijkertijd ook weleens onder de kritische loep lag, bij kijkers met een andere insteek, vanwege zijn vermeende gebrek aan rendement. Zo zou hij teveel in de breedte passeren en te weinig scoren of doeltreffende assists geven. Dit jaar werd Bert Ruijsch de nieuwe trainer van de Udenaren en na een paar trainingen wist hij wel genoeg. Tim Wolf maakte op hem een prima indruk door zijn grote vaardigheid aan de bal, fitte lichaam en vermogen om zich aan te passen aan 'situaties'. De nieuwe trainer trof in zijn groep enkele gapende hiaten aan en besloot daarom met Wolf te gaan schuiven. Velen fronsten de wenkbrauwen toen Tim Wolf tijdens de eerste competitiewedstrijd als rechtsback stond opgesteld. Ruijsch volgde daarmee, enigszins gedwongen door de selectie, de weg die Johan Cruijff ook altijd insloeg. Van aanvallers kun je prima vleugelverdedigers maken. Wolf vulde het vervolgens prima in maar zou in de maanden die volgden ook nog posities op het middenveld bekleden en soms tijdens wedstrijden ook nog doorschuiven naar zijn oude plek van rechtsbuiten. Alles bij elkaar ontpopte Tim Wolf zich, samen met Marc Koot, tot de beste speler van UDI'19 dat het desalniettemin lastig heeft in de derde divisie. En ook is duidelijk geworden dat Tim Wolf veel meer kan dan alleen een linksback opzoeken en een bal voor het doel slingeren.

Danny Meijer maakte afgelopen zomer een opvallende overstap. Na liefst elf jaar in het eerste elftal van Alverna te hebben gespeeld volgde hij het spoor van een aantal ploeggenoten in de richting van Oss, om preciezer te zijn naar de achterkant van Sportpark De Rusheuvel waar DESO gehuisvest is. Aangezien Alverna in Wijchen resideert was Meijer in deze regio ondanks zijn ervaring een relatief onbekende speler dus bij het lezen van zijn naam in de opstelling was er bijna niemand die vooraf al op het puntje van zijn stoel zat te wippen van opwinding. Dat veranderde echter snel als men Danny Meijer een paar keer aan de bal had gezien want dat we hier te maken hadden met een ras-voetballer viel moeilijk te negeren. DESO kreeg met Klaas Wels een nieuwe trainer en uiteraard moesten er veel nieuwe spelers ingepast worden. Wels had daarom even wat tijd nodig maar het ging op een gegeven moment echt wel lopen, alleen werd er voorin op dat moment nog niet echt gescoord. Danny Meijer viel op door zijn compleetheid als middenvelder. Hij is niet groot maar wel beresterk gebouwd, stevig op de benen staande waardoor je hem niet makkelijk van de bal zet. Hij koppelt dit echter ook nog eens aan een goed gevoel in het linkerbeen, prima techniek en awareness betreffende waarmee niet alleen hij zelf, maar ook het team, mee bezig is of moet zijn. Minpunten waren zijn spierblessures die echter nooit lang van duur waren maar meer verkrampingen bleken te zijn. Inmiddels is Danny Meijer echter alweer vertrokken bij de Ossenaren waar Klaas Wels ook alweer de deur voor de laatste keer achter zich heeft dicht gegooid. De redenen laten zich raden. De kans is daarom groot dat Meijer volgend jaar weer in de regio Nijmegen actief zal zijn maar hoe dan ook heeft hij in een half jaartje 'Oss' toch zeker een onuitwisbare indruk achter gelaten en dat is op zich knap.

Gianluca Maria in actie voor JVC Cuijk (Foto Peter Kuijpers)

Gianluca Maria (24) stond bij PSV jarenlang bekend als een groot talent waardoor het eigenlijk niet zo verrassend is dat hij 'opviel' bij JVC Cuijk de afgelopen maanden. Meer opvallend was het eigenlijk dat JVC hem wist in te lijven. De technisch zeer vaardige centrumspits kwam over van Hapoel Ashkelon uit Israël nadat hij daarvoor actief was voor RKC Waalwijk en MVV Maastricht. Met zijn overstap naar JVC ging Maria feitelijk terug naar de roots want de linkspoot heeft dan wel Antilliaans bloed maar werd toch echt geboren in Venray en begon daar ook met voetballen. Voordat PSV hem oppikte vertoefde hij in de opleiding van NEC Nijmegen. JVC-trainer Ruud Kaiser heeft feitelijk weinig plezier aan Gianluca Maria kunnen beleven want vorige week werd bekend dat hij alweer vertrekt. Bij TEC, uitkomend in de tweede divisie, werd Gery Vink getipt door lokale scouts betreffende Gianluca Maria waardoor hij nu alweer weg is van de Groenendijkse Kampen. Die minuten die hij echter maakte voor JVC waren voor de lokale liefhebber echter toch waardevol. Een mooie speler met veel mogelijkheden als centrumspits. Het is te hopen voor hem dat hij nu een tijdje honkvast kan blijven of in ieder geval alleen nog maar verkast als het een goede move is. Het ventje kan namelijk geweldig voetballen, dat hebben we ook bij JVC kunnen zien . Ondanks zijn blessures.