Afbeelding
interview

In gesprek met Bart Wagenaar: "Ik revalideerde zo snel, ik leek wel een turbo-opa"

Algemeen 1.342 keer gelezen

UDEN | Bart Wagenaar schreef onlangs een ontroerende ingezonden brief over de service van ziekenhuis Bernhoven. "Ik ben ontzettend goed behandeld nadat ik op donderdag 23 maart een herseninfarct kreeg."

Donderdag 23 maart is een zwarte dag voor jou. Wat is er toen precies gebeurt?
"Het begon als een doodnormale dag. Ik was toevallig rond 14.00 uur het Udens Weekblad aan het lezen toen ik even mijn neus wilde snuiten. Ik probeerde mijn zakdoek uit mijn zak te pakken, maar dat lukte niet. Ik had geen gevoel meer in mijn rechterarm. Ik werd boos op mijzelf, omdat het maar niet lukte. Gelukkig was mijn vrouw toevallig thuis. Ze zat lekker in het zonnetje en ik ben naar haar toegelopen en ze zag meteen dat het foute boel was. Mijn mond hing scheef en ik kraamde wartaal uit. Lopen lukte nog wel en ik ben in de auto gaan zitten en ze is met een noodvaart naar de huisarts van Medipark gereden. Die heeft mij met spoed meteen naar Bernhoven doorverwezen. Daar kwamen ze erachter dat ik een herseninfarct had. Ik kwam in een stroomversnelling van medische specialisten en verpleegkundigen terecht. Ik werd door de neuroloog behandeld met de methode trombolyse op de "stroke unit". Dat is een behandeling waarbij ze met sterke bloedverdunners het bloedpropje in mijn linkerhersenhelft probeerden op te lossen. Iedere minuut telde, maar ik ben erg goed geholpen en in de loop van de avond kon ik alweer een heel klein beetje praten en vrijdag ging het een stuk beter. Zaterdag 25 maart ben ik weer ontslagen en had ik het gevoel dat ik een turbo-opa was en heel erg veel geluk heb gehad!

Hoe gaat het nu met je?
"Fysiek gaat het wonderbaarlijk goed. Toen ik in het ziekenhuis lag, moest ik denken aan een mogelijke revalidatietraject dat voor mij lag. Ik dacht aan de Watersteeg, opnieuw leren praten en lopen. Doodeng vond ik die gedachten. Gelukkig was dat allemaal niet nodig. Praten en schrijven ging nog een tijdje erg lastig, maar dat lukt nu ook weer goed. Psychisch gaat het niet zo goed. Ik ben ontzettend bang dat het nog een keer gebeurt en durf daardoor niet zoveel te ondernemen. Ik heb vaak flashbacks of angstige gevoelens. Bovendien heb ik ongeveer een jaar geleden de diagnose Parkinson gekregen, dus ik vind het ook lastig om te beoordelen welke symptomen nou bij de beroerte horen en welke bij mijn ziekte van Parkinson."

Waarom heb je een ingezonden brief geschreven?
"Toen ik in het ziekenhuis lag, raakte ik vrijdagavond aan de praat (moeizaam) met een verpleegkundige. Ik vertelde dat ik zo blij was met de hulp die ze mij geboden hebben en dat ik daar wellicht wat over wilde schrijven. Dat vond ze heel erg leuk. Ze zei dat negentig procent van de mensen in het ziekenhuis altijd klagen. Dat vond ik jammer om te horen. Veel mensen zeggen dat ze recht hebben op zorg, omdat ze daar ook voor betalen. Dat is natuurlijk zo, maar het is echt niet allemaal zo vanzelfsprekend. In Bernhoven heb ik mogen constateren dat alle specialisten deskundig zijn, maar ook de verzorging bijzonder goed is. Ik ben er erg liefdevol opgevangen van het moment van binnenkomst in het ziekenhuis tot het ontslag. Daarom wilde ik ze graag een warme douche geven."

Je schrijft met regelmaat ingezonden brieven in verschillende media. Waarom vind je het belangrijk om je mening te geven?
"Het is fijn dat je in Nederland je mening kán geven. In Turkije en vele andere landen kan dat bijvoorbeeld niet. Het is een mooi recht en daar maak ik graag gebruik van. Ik schrijf regelmatig brieven naar de WUZ-redactie (Wat U Zegt, red.) van de Telegraaf. Zij kennen mij ook goed. Daarnaast schrijf ik ook af en toe brieven naar het Brabants Dagblad en andere kranten. Ik zeg wel eens dat ik beter kan schrijven als praten."

Daarover gesproken, je hebt twee jaar geleden ook een boekje opengedaan over het debacle van Dutchbat 3 in Srebrenica op 11 juli 1995.
"Klopt. Ik heb twintig jaar een geheim bij mij gedragen, maar ik moest het uiteindelijk kwijt. Vooral omdat de verkeerde mensen, onder andere commandant Thom Karremans en zijn plaatsvervangend commandant Franken, als schuldigen werden aangewezen. Dutchbat 3 was volkomen kansloos, omdat de VN, de NAVO en later ook Nederland telkens weer de gevraagde luchtsteun blokkeerden. Hierdoor konden Bosnisch-Servische troepen de enclave overlopen, waarna 8372 moslimmannen werden vermoord, de grootste genocide in Europa sinds de Tweede Wereldoorlog. Ik heb geen spijt dat ik dit verhaal naar buiten heb gebracht."

Hoever kun je gaan met het geven van je mening?
"Ik probeer altijd bij het positieve te blijven. Bij mij is het glas eerder halfvol dan halfleeg. Ik kan mij eraan storen als mensen beledigende en denigrerende dingen zeggen en schrijven, gewoon omdat het kan. Dat zie ik wel eens teveel bij de cabaretiers van deze tijd. Dan roepen ze maar lukraak beledigingen en grove vloektaal om mensen aan het lachen te maken. Vroeger had je cabaretiers die met weinig woorden mensen aan het lachen konden krijgen. Dat vind ik pas echt talent! Ik heb wel altijd een drang gehad om te 'vechten' tegen onrecht."

Wil jij ook graag laten weten hoe je ergens over denkt? Ingezonden brieven zijn en blijven welkom op redactie@udensweekblad.nl.

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant