Randy Hofmeijer neemt na 17 jaar afscheid: "Ik kwam met ambities terug, niet de gehele club wilde daar in mee"

UDEN| Randy Hofmeijer gold jarenlang als een voetballer die meekon met de beste amateurspelers van dit land. Zijn beste seizoenen als speler sleet hij bij JVC Cuijk waar de middenvelder acht jaar uitblonk op het hoogste amateurniveau. Het begon en eindigde echter allemaal bij UDI'19, de club van zijn woonplaats Uden. Hofmeijer: "In mijn eerste jaar werden we kampioen en ik scoorde tijdens de kampioenswedstrijd. Ik vond het zo mooi, die wedstrijden tegen Gemert voor 3.500 toeschouwers. Toen ik terugkwam was ik daar opnieuw naar op zoek maar het mocht niet meer zo zijn."

Door: Willy Rooyakkers

Randy Hofmeijer (35) nam een paar weken terug definitief afscheid als actief speler van UDI'19. Zijn voetballoopbaan is daarmee feitelijk tot een einde gekomen. Ruim dertig jaar geleden is het inmiddels dat hij voor het eerst zijn 'kicksen' onderbond. Hofmeijer: "Ik ben geboren in Den Haag maar mijn vader verhuisde naar Heesch vanwege zijn werk. Hierdoor startte ik met voetballen bij HVCH maar al snel verkasten we naar Volkel. Ik ging eerst bij Volkel spelen maar al snel werd dat UDI'19. Toen ik een jaar of 12 was werd ik gescout door PSV." Een echte PSV-fan werd de Udenaar echter gek genoeg nooit. "Ik ben nooit echt fan van een club geweest. In die tijd was Ajax echter de top van Europa, ik was helemaal gek van spelers als Jari Litmanen en Dennis Bergkamp. Als ik ballenjongen was bij PSV – Ajax zat ik gebiologeerd te kijken naar de warming-up van Litmanen." Bij de Eindhovenaren zou de magere maar talentvolle voetballer een jaar of zes in de jeugdopleiding vertoeven. "Ik speelde met jongens als Klaas-Jan Huntelaar, Jasar Takak en Nyron Wau. Toen ik bij de A-junioren zat mocht ik wel blijven maar een contract zat er niet meteen in. UDI'19 was in die tijd de echte top van Nederland in het amateurvoetbal waardoor mijn vader mij adviseerde daar te gaan voetballen. Ik kwam in een elftal dat net een paar keer kampioen was geworden maar net in dat seizoen daarvoor niet. Toen ik arriveerde werd het team wat ververst met jongens als de broertjes Björn- en Jordy Suppers en Jurgen Boon. Ook was er nog een groot gedeelte van de vaste kampioenskern met spelers als Hans Seijkens, Marcel Seijkens, Richard van de Boogaard, William van der Steen, Jan Schalken, Fabrizio Marcucci, Peter van den Heuvel en Jorus van Lanen. Eus Marijnissen was trainer en ik begon steeds vaker een basisplek te krijgen. In de eindfase van de competitie speelde ik alles en ook maakte ik aardig wat goals. Zo mocht ik in de kampioenswedstrijd tegen Gemert de 1-0 voor mijn rekening nemen. We vonden dat toen allemaal normaal maar achteraf gezien was dat natuurlijk een geweldige tijd. Mooier werd het nooit meer in Uden." UDI'19 trok in die tijd gemiddeld zo'n 1.500 tot 2.000 man publiek terwijl de belangrijke wedstrijden zorgden voor een uitverkocht huis van 3.500 fans. Tegenwoordig zijn dat ondenkbare aantallen. 
 

Steeds wat minder
Het kampioenselftal begon gestaag steeds verder af te brokkelen. "Het werd eigenlijk elk jaar steeds even wat minder. We werden achtereenvolgens 2e, 3e, 5 etc. Op een gegeven moment meldde JVC Cuijk zich bij mij. Zij hadden al jaren de naam dat ze ambities hadden maar ze waren daarvoor nooit stabiel. Elk jaar haalden ze veel nieuwe spelers maar telkens vertrokken er ook weer een hoop. Ze kwamen toen echter met het verhaal dat ze met jonge jongens wilden gaan bouwen aan een echt vast team dat structureel in de top van Nederland moest vertoeven. De Topklasse zat er toen aan te komen en daar anticipeerden ze al goed op. Daar waar UDI'19 stil stond maakten zij juist wel de goede stappen." Het werd een mooie periode in Cuijk. "We werden kampioen en speelden om het landskampioenschap tegen Argon. Ook pakten we de beker. We hadden echt een prima elftal met topspelers en het team bleef ook bij elkaar. Ik zat toen natuurlijk ook in de juiste leeftijd en speelde vrij sterk." Eigenlijk behoorde hij wel tot de top van Nederland op dat moment, tenminste voor amateurvoetbalbegrippen. "Nou ja, dat zeg je niet van jezelf maar ik merkte wel dat ik me met alle tegenstanders vrij gemakkelijk kon meten." In Cuijk liep de positioneel en technisch zeer sterke middenvelder ook tegen zijn 'lievelings'-trainer aan: Jan van Deinsen. "Met hem had ik een hele goede klik. Jan kon heel goed met mensen omgaan en had er ook verstand van. Hij was zeer empathisch en snapte mij. Maar dat had hij eigenlijk met iedereen." Ook Hans Kraay junior werd later zijn trainer. "Dat was natuurlijk op zich leuk omdat Hans bekend is. Ik was daarom erg benieuwd naar hem, hoe zijn werkwijze was. Hij had de pech dat bij JVC veel ervaren jongens rondliepen en die zijn minder bevattelijk voor zijn aanpak. Hans houdt toch van opportunisme en veel schreeuwend erbovenop zitten. Dat werkt beter bij jonge spelers." Bij JVC speelde Randy Hofmeijer onder Van Deinsen zijn beste wedstrijden als pendelende middenvelder. "Robby van Raay zorgde voor de balans en Francois Gesthuizen stond hoger, ik vulde dat met mijn kwaliteiten aan. Dat was een sterke mix." 
 

Terug naar UDI'19
Na acht jaar was het tijd terug naar Parkzicht te gaan. "De trainer Bas Gösgens en Bart Möhlmann hadden veel ambities, dat sprak me aan. Zij wilden wel omhoog maar de rest van de club bleef helaas hangen, zo bleek al snel." Het is een beetje in een notendop de samenvatting van de zes seizoenen die daarop volgden. "Eigenlijk wel. Het begon ermee dat ik in mijn laatste jaar bij JVC last kreeg van een schildklieraandoening. Ik was wel weer hersteld toen ik bij UDI'19 startte maar bleek toch nog last te houden. Je doet conditioneel een flink jasje uit, ik was veel afgevallen ook. Ook Mathias van Zanten, die mee terug was gekomen, had een blessure en werd zelfs nooit meer fit." Hoewel UDI'19 twee jaar terug promoveerde naar de 3e divisie kan Randy Hofmeijer niet zeggen dat hij sportief tevreden is over zijn laatste jaren bij de club. "Nee, sportief stond de club stil, daar moet je eerlijk over zijn. Ik had er meer van gehoopt, dat is gewoon zo. Ik was terug op zoek naar dat gevoel wat ik had toen ik als jonge speler voor UDI'19 voor duizenden toeschouwers kampioen werd. Dat kwam echter niet meer terug, het zij zo. Achteraf dacht ik regelmatig van: had ik wel terug moeten gaan? Je speelde in Cuijk op een hoog niveau en daar deed ik het altijd voor. Ik vond het heerlijk op dat niveau actief te zijn maar dat zat er dus later niet meer in. Dat was soms best frustrerend." 

Vrienden
Toch kijkt hij ook terug op mooie dingen. "Vooral de jongens van het team gun ik het allerbeste. Sommigen zijn echt goede vrienden van mij geworden, dat is natuurlijk mooi. En natuurlijk blijft UDI'19 de club van mijn woonplaats." Krijgt hij binnenkort een afscheidswedstrijd? "Ze hebben gezegd van wel… Ik heb het gevoel dat een paar mensen het wel fijn vinden dat ik nu stop. Ik ben benieuwd hoe het de komende tijd gaat lopen. Zeker als de jongens uit de kern van dit team gaan stoppen over één of twee jaar dan zal dat problemen gaan opleveren vrees ik qua opvolging." Ondanks het stoppen van Hofmeijer en ook sterkhouder Joep van Geelkerken is de selectie amper versterkt. "Ze denken met de nieuwe trainer 30% meer rendement te behalen uit de groep." Als er weinig blessures zijn lijken de Udenaren overigens ook best een sterk team te hebben. "Ja, dat is ook zo. Alleen het is wat smal. Met een beetje geluk kan het wel wat worden."