Mies en Nelleke met elkaar in gesprek op de bank.
Mies en Nelleke met elkaar in gesprek op de bank.

Verhalen delen en herdenken: 'Als die bank toch kon praten...'

Algemeen 1.331 keer gelezen

UDEN | Uden heeft als eerste gemeente in Nederland een herdenkingsplek voor coronaslachtoffers. Vorige week werd een speciale herdenkingsboom geplant bij de verhalenbank. De verhalenbank die zaterdag toepasselijk genoeg precies 12 jaar bestond. Een bank waar Udenaren samenkomen om hun verhalen met elkaar te delen, ook in donkere tijden als deze. Een bank die zijn waarde voor de gemeenschap juist nu bewijst.

door Temmie van Uden

De zon schittert, de lucht is strakblauw. Net zo blauw als de afgelopen maanden vaak het geval was. Mensen gehuld in zomerkleding wandelen en fietsen langs. Af en toe stopt er iemand om een plekje te nemen op de 8 meter lange mozaïeken bank die naast de Sint Petruskerk staat. Het is rustgevend, en bijna niets wijst op de brandhaard waar Uden zich kort geleden nog in bevond. Bijna niets, behalve de komst van de kleine boom langs de bank. De Katsuraboom, ook wel hartjesboom genoemd, verandert ieder seizoen van kleur. Een symbool voor de seizoenen van het leven, geplant ter herinnering aan de vele coronaslachtoffers die hier vielen. “Mooi hè", zegt Mies van Cuijk. Sinds de coronacrisis wandelt de 85-jarige Udense iedere dag naar de verhalenbank, waar we haar ook zaterdag treffen. "Om mijn spieren fit te houden", glimlacht ze. "Zeker tijdens Corona. Ik ontmoet hier heel veel mensen. Als oud-gemeenteraadslid en oud-voorzitter van de Wijkraad Uden ken ik veel Udenaren, en zij mij. Vanaf het begin van de coronacrisis zit ik hier elke dag even in de zon, en iedere dag heb ik andere gesprekken.” Twaalf jaar geleden was ze één van de vrijwilligers die middagen lang op de knieën zat om de verhalenbank te voorzien van een jasje van kleurrijke mozaïek. "In al die twaalf jaar is de bank nog nooit zo goed tot z'n recht gekomen als nu. In deze tijd ontstaan er echte ontmoetingen, dat waar de bank al die tijd al voor bedoeld was. De verhalenbank was er al om verhalen met elkaar te delen, maar met de komst van de herdenkingsboom is het ook een rustpunt en gedenkplek voor alle mensen die een dierbare verloren zijn in de coronatijd. Het kan niet mooier."

Verjaardag
Het zijn dingen die Nelleke Hoppenbrouwers, docent beeldende vorming bij Kunst & Co, blij en zelfs een beetje trots maken. Zij ontwierp in 2008 de bank en begeleidde mede het project, met als achterliggende gedachten het uitwisselen van verhalen tussen ouderen en jongeren. Die herinneringen zijn allemaal terug te vinden op de bank, in de vorm van zelfgemaakte collagetegels. “Al tijdens het bouwen kwamen de verhalen los", vertelt Nelleke. "Het was een heel project, maar heel mooi om te doen. Het is mooi dat de verhalenbank steeds een ontmoetingspunt is in Uden, en al helemaal omdat het nu een troostplaats kan zijn. Wat ik jammer vind, is dat het oorspronkelijke verhaal in de loop van de jaren is verdwenen. Niemand weet meer waarom de bank hier is neergezet. Dat ebt een beetje weg allemaal." Ze is dan ook blij dat de bank vanaf nu deel uitmaakt van de gedenkplek. "Het mooie is dat de verhalenbank ieder tijdperk zijn eigen verhaal vertelt. Er gebeurt hier vanalles." Dat kan Mies wel beamen. "Zondag trof ik hier een Amsterdams stel, dat hun 7 maanden oude kind de fles gaf. Samen waren ze een eind gaan rijden, omdat ze even klaar waren met de anderhalve meter samenleving in de stad. Dat vond ik zo mooi." Er werd even geleden zelfs een verjaardag gevierd. "Ik zat hier, toen er een paar dames met een thermoskan koffie en een taartdoos aan kwamen gelopen. Uit de aanleunwoningen hier vlakbij kwam een oudere man naar hen toe. Het bleek de jarige opa van de dames te zijn. Zo konden ze er even uit en toch op afstand zijn verjaardag vieren."

Praten
Hoewel de bank voor en van iedereen is, zoals ze zelf ook nog even benadrukt, voelt het voor Mies soms toch als een eigen plekje. "Ik neem wel eens een boek mee of een krantje. Soms zit ik hier, en dan app ik naar mijn vriendin: ik zit weer op mijn bank!' Laatst kwam ze naar me toe en hebben we gezellig een ijsje gegeten. Moeten wij ook eens doen", zegt ze tegen Nelleke. Ze staat op. "Ik ga er weer vandoor." Tegelijkertijd nadert een man ons, zijn vrouw voortduwend in een rolstoel. "Goedemorgen", groet hij, en hij wijst naar de vrouw terwijl hij ons plekje op de bank overneemt. "Ze is vandaag weer voor de allereerste keer buiten." Hij haalt een bakje druiven tevoorschijn, die ze samen oppeuzelen. Nelleke kijkt het toch wel aandoenlijke beeld even aan. "Als die bank toch kon praten..."

De herdenkingsboom met bloemen en een speciaal gedicht. (foto: Ad van de Graaf)
Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant