'Een bijzondere dag'

Deze week starten we met een nieuwe verhalenreeks op Kliknieuws, geschreven door Annemarie van Boekel.

"Met je kinderen ga je op weg, naar het crematorium. Warm, samen wat nu weer kan, natuurlijk op gepaste afstand. Wederom, aangekomen bij het crematorium, er mag maar 1 persoon mee naar binnen. Confronterend, opnieuw. Jij wil ze allen dichtbij hebben en houden. Zeker nu weer. Helaas gaat dit niet. Op gepaste afstand van elkaar staan je kinderen buiten te wachten. Op de hartjes op de klinkers buiten geschilderd, staan ze allen wat te gekken. Om de sfeer te doorbreken. De opgooiende humor altijd wel bij een of meer van je kinderen.

Hier hebben ze een paar maanden geleden jouw maatje en hun vader achter moeten laten. Daar staan ze weer. De gehele week heb je gedacht, wat doe ik wat wil ik. Vele nachten heb je er niet van geslapen. Maar als het dan zover is, of net als vandaag, je maatje is weer thuis. Ja het is goed. We drinken samen koffie en eten gebak bij thuiskomst. Je zonen hebben een mooi ereplaatsje gemaakt van een van de vogelhuisjes welke hun vader nog gemaakt heeft. Deze hebben ze in jouw tuintje in een boom geplaatst. Ietsje hoger dan ooghoogte. Duidelijk in zicht. De as in ere daarin geplaatst. Bijzonder een geweldige plek thuis is er gecreëerd. Dit hoofdstuk is klaar. Nog 11 te gaan, men zegt een jaar moet je alles de eerste keer alleen ervaren . Morgen vaderdag. Een rotdag, zo was er ook moederdag. En volgen er nog meer.

Als eerste gaat je dochter weg. Je geeft bij het afscheid aan, ik moest steeds aan jou denken. Wat moet jij het moeilijk gehad hebben, en dan vandaag weer dit? Dat maakt bij jou ook veel los… Een moeder blijft een moeder, en zichzelf opzijzetten hoe groot de emotie ook is voor haar zelf op dat moment. Stilstaan bij haar kind op deze bijzondere dag voor haarzelf. Een bizarre gewaarwording.

Tja 25 jaar geleden was het allemaal anders. Geen keuze voor crematie of begraven. Alleen begraven was toen de optie. Jammer en anders, deze tijd biedt veel meer mogelijkheden om het juiste plekje te kiezen voor een dierbare.

Even wordt ze uit het nu getrokken, de dochter denkt terug aan 25 jaar geleden. Alleen zittend in haar auto onderweg rolt ook daar de traan, die de uitgang heeft gevonden over haar wangen. Even laat ze ze gaan. De gedachten gaan naar haar moeder, waar verdriet en pijn overheerst in het nu.

Tranen van geluk maar ook van verdriet mogen er zijn. Bij tijd en wijle geeft dat de verlichting die nodig is voor het verwerken van een verlies. Verliezen zijn er bij vele in hun leven. Tijd is alles wat je eraan kan geven."

Annemarie van Boekel