Ingezonden gedicht: 'Levenslucht'
Algemeen 799 keer gelezenLevenslucht
De grond die zucht,
de grond die smacht,
naar water om te leven.
Toch zal geen boom of struik ageren,
geen bloembed dat hier protesteert.
Het onkruid, ja dat tiert weer welig
en ‘t gras dat ziet een beetje gelig,
maar de natuur doet niets verkeerd.
Dat lijken wij maar niet te leren.
Terwijl de oproerkraaiers zuchten
en smachten naar fysiek contact,
plukken de zieken, wrange vruchten.
Het virus heeft hun lijf geknakt.
Zij snakken, zuchten ook naar vrijheid,
naar lucht, naar toekomst voor het leven.
Niet afgedwongen door gevecht,
maar in verbondenheid verkregen.
Niels van Dalsum, Uden
