Van oerkluit tot meta sequoia in het Mellepark

UDEN | “Jij bent net een wandelende encyclopedie”, zegt een deelnemer tegen IVN-gids Lies Verbossen halverwege de wandeling door het Udense Mellepark. “Nou dat valt best wel mee hoor, ik weet niet alles”, zegt Lies op bijna verontschuldigende toon. Krentenboom, kattenstaart, pseudo acacia, lisdodde, haagbeuk, zwarte berk, hazelaar, meta sequoia en esdoorn waren een van de vele boom- en plantsoorten die de wandelaars dinsdagavond in het Mellepark te zien kregen. 

tekst & foto’s: Peter Noy

Vanwege de coranamaatregelen mochten er maximaal drie groepen van acht personen mee met de IVN-wandeling door het Mellepark. “We hebben het dubbele aantal inschrijvingen ontvangen”, vertelt Lies aan het begin van de avond. “Daarom hebben we besloten om deze wandeling volgende week dinsdag te herhalen. Naast Lies hebben de IVN-gidsen Chris van Lieshout en Nico Ettema een groep. Het Mellepark ligt midden in de wijk Melle en is in de zeventiger jaren door Udenaar Joop Bergsma ontwikkeld. Vanwege de huizenbouw zijn destijds in het vroegere landbouwgebied alle boerenbedrijven door de gemeente opgekocht. In totaal zijn er 2.600 huizen gebouwd, waarvan 1.600 op Melle en 1.000 op Raam. Doordat de ‘Breuk van Melle’ onder het gebied loopt was het veel te nat om er veilig te kunnen bouwen. Om de grondwaterstand te verlagen zijn diverse vijvers gegraven en opvangbassins geplaatst. Het overtollige water wordt via een buizensysteem naar Uden-Zuid afgevoerd om vervolgens via de Leijgraaf in de Maas te stromen. Doordat het roestkleurige water in de vijvers ijzerhoudend is bevriest het in de winter niet zo snel. Jan van den Elzen en zijn vrouw lopen deze avond ook mee. “We hebben vroeger in de Mellestraat gewoond. Waar wij nu lopen was vroeger de Mellestraat, dit was toen een onverharde weg. Je ziet hier nog enkele oude eiken van vroeger staan. Leuk dat we op deze manier meer te weten komen over de natuur en historie van dit unieke stadspark.” 

Oerkluiten
De deelnemers komen ogen tekort. Regelmatig worden er vragen afgevuurd richting de gids. “Wat is dit voor een boom”, vraagt een deelnemer. Lies geeft aan dat het een meta sequoia is. “Deze boom wordt ook wel watercypres genoemd. Het is een bladverliezende naaldboom”, weet Lies. Er staan veel verschillende bomen en struiken in het Mellepark, zowel inheemse als exoten. Iets verderop aan de waterkant staan vier indrukwekkende moeras cypressen. Ter hoogte van de Bronkhorstsingel stuit de groep op een aantal oerkluiten. Volgens de gids zijn deze daar neergelegd tijdens de aanleg van de Bronkhorstsingel. “Door het graven in de bodem kwamen deze keiharde brokken ijzeroer naar boven en zijn nu zichtbaar voor het publiek. Op het informatiebordje vind je uitleg over het Wijstverschijnsel”, aldus Lies Verbossen. Vanwege de droge periode liggen er overal bladeren op de grond waardoor Petra van Bakel opmerkt: “Het lijkt wel herfst met al die dorre bladeren.” Bij een moseik of Turkse eik staat de groep even stil, deze boom kan tot wel twintig meter hoog worden. Aan het einde van de wandeling ontstaat er een discussie welke slakkenfamilie de groep ontdekt heeft. De gids van de andere groep, Chris van Lieshout, denkt aan een Amerikaanse wijngaardslak. Een mooie afsluiting van deze avond.